Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
✝ Marín Hall-fríður fæddist í
Hallfríðarstað-
arkoti 26. apríl
1937. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
4. mars síðastlið-
inn. Marín var
dóttir hjónanna
Ragnars Guð-
mundssonar, f. 16.
apríl 1898, d. 10.
júní 1970, og Magneu Elínar
Jóhannsdóttur, f. 12. apríl
1898, d. 28. desember 1952.
Systkini Marínar voru fimm;
Rannveig Jórunn, f. 22. sept-
ember 1928, d. 3. apríl 1930,
sem lést á barnsaldri, Jóhann
Hallmar, f. 15. október 1929, d.
19. nóvember 1990, Jórunn
Rannveig, f. 17. mars 1932,
Septíma Dalrós, f. 4. október
1933, og Sigrún Jónína, f. 18.
nóvember 1935. Einnig átti
Marín einn hálfbróður, Baldur
Ragnarsson, f. 23. júní 1936.
Eiginmaður Marínar er Jón
Stefán Sigurbjörnsson. For-
eldrar hans voru Kristmundur
Magneu, eru Kristín, f. 8. maí
1988, og Guðríður, f. 8. janúar
1991. Ömmudrengur Magneu
er Mikael Bjarki, f. 18. nóv-
ember 2009. Yngsta barn Mar-
ínar og Stefáns er Stefán Már,
f. 23. mars 1976. Unnusta hans
er Lára Margrét Traustadóttir,
f. 23. desember 1974, og dóttir
hennar, fósturdóttir Stefáns, er
Særún Sigurjónsdóttir, f. 12.
ágúst 2005.
Marín fór til náms í Hús-
mæðraskólann á Löngumýri í
Skagafirði þar sem hún kynnt-
ist eiginmanni sínum. Fyrstu
hjúskaparár sín bjuggu þau í
Skagafirði, fyrst hjá fjölskyldu
Stefáns á Grófargili en síðar í
Úthlíð þar sem þau bjuggu til
ársins 1960 þegar þau fluttu til
Akureyrar. Marín bjó á Ak-
ureyri allt til dánardags. Marín
vann ýmis störf á Akureyri.
Lengi starfaði hún í verksmiðj-
unni Gefjun á Gleráreyrum auk
þess sem hún starfaði í búð
tengdri verksmiðjunum. Marín
vann einnig í Kaupfélagsbúð-
inni á Byggðavegi og var hún
rúmlega sjötug þegar hún lét
af störfum við skúringar í
Verkmenntaskólanum á Ak-
ureyri.
Útför Marínar Hallfríðar fer
fram frá Akureyrarkirkju í
dag, 16. mars 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sigurbjörn
Tryggvason, f. 30.
mars 1896, d. 4.
september 1984,
og Jónanna Jóns-
dóttir, f. 23. janúar
1904, d. 14. ágúst
1969. Marín og
Stefán eignuðust
þrjú börn. Elstur
var Ragnar Sig-
urbjörn, f. 19.
mars 1957, d. 22.
desember 2011. Kona Ragnars
er Salbjörg Júlíana Thor-
arensen, f. 9. ágúst 1959, og
áttu þau tvö börn. Marín Hall-
fríður, f. 5. júlí 1981, er þeirra
eldra. Eiginmaður hennar er
Kolbeinn Friðriksson, f. 21.
nóvember 1981, og eiga þau
soninn Kára, f. 20. mars 2010.
Sonur Ragnars og Salbjargar
er Bogi Rúnar, f. 27. nóvember
1984.
Magnea Hrönn, f. 12. októ-
ber 1958, d. 4. janúar 2012, var
annað barn Marínar og Stef-
áns. Maður hennar er Jón
Höskuldsson, f. 3. október
1956. Dætur hans, fósturdætur
Elsku mamma. Lífið er ekki
alltaf sanngjarnt. Þau orð eiga
svo sannarlega við núna þegar
ég kveð þig líka, eftir að hafa
misst bæði systkini mín úr
krabbameini. Á aðeins rúmum
10 vikum höfum við misst mik-
ið, fyrst Ragga, svo Möggu og
loks þig mamma mín. Mig
grunaði ekki þegar þú greindist
með lungnaþembu síðasta sum-
ar að þú yrðir farin níu mán-
uðum síðar. Því síður átti ég
von á að missa systkini mín líka
á því tímabili.
Enginn veit sína ævina fyrr
en öll er, sem er gott. Ég hefði
ekki viljað vita fyrirfram af
þessum erfiða tíma. Maður er
allt lífið að læra og svona áföll
kenna manni að lifa fyrir líð-
andi stund. Að njóta góðu
stundanna og missa ekki sjónar
á því sem raunverulega er mik-
ilvægt í lífinu. Á svona stundum
er mikilvægt að horfa fram á
veginn, muna góðu stundirnar
og njóta þess sem maður hefur.
Það er margs að minnast
þegar ég hugsa til baka. Systk-
ini mín sögðu alltaf að ég hefði
verið dekraður og fengið að
gera allt sem ég vildi. Það er
ekki alveg rétt, mamma leyfði
mér ekki að gera alveg allt sem
mér sýndist en vissulega fékk
ég að njóta þess að vera lang-
yngstur. Það var nú samt svo
að þegar mamma sagði nei þá
vissi ég að það þýddi ekki að
ræða það meira, það stóð sem
hún ákvað. Ég suðaði nú samt
eins og börn gera þegar þau fá
ekki sitt fram og mér er sér-
staklega minnisstætt þegar ég
vildi að mamma límdi eitthvert
dót fyrir mig. Pabbi var vanur
að líma það sem mér tókst að
brjóta en í þetta sinn hafði ég
ekki þolinmæði til að bíða eftir
að pabbi væri búinn í vinnunni.
Ég suðaði þangað til mamma
féllst á að reyna. Það gekk nú
ekki nógu vel hjá henni bless-
aðri og endaði með þumal- og
vísifingri límdum saman með
tonnataki. Ég man að Raggi
bróðir var þarna og þurfti að
skera á milli puttanna til að
losa þá. Ég varð svo hræddur
og grenjaði svo mikið því ég
hélt að það þyrfti að skera putt-
ana af mömmu, allt af því að ég
heimtaði að hún límdi dótið
mitt. Ég held ég hafi ekki suðað
lengi á eftir.
Það var alltaf mikill gesta-
gangur hjá mömmu og alltaf
tekið vel á móti öllum. Vinir og
ættingjar komu iðulega við í
Einilundinum þegar þeir áttu
erindi til Akureyrar. Það var
alltaf allt í röð og reglu heima
og hvergi ryk að sjá, mamma
vildi hafa það þannig.
Það var þér eflaust erfiðara
en maður gerir sér grein fyrir
að þurfa að hafa súrefni öllum
stundum síðustu mánuðina. Þú
misstir þó ekki glaðværðina og
barst þig vel. Það var mjög erf-
itt að horfa upp á matarlystina
þína hverfa og þróttinn minnka
í hverri heimsókn minni norður.
Hvað sem þú reyndir náðir þú
ekki að nærast. Þú gafst samt
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Það er erfitt að kveðja þig
mamma mín og þótt við höfum
séð undir það síðasta í hvað
stefndi var höggið mikið að
missa þig. Ég veit að þú ert
komin á betri stað núna með
Ragga og Möggu þér við hlið.
Ég sakna ykkar allra. Við hin
sem eftir stöndum styðjum
hvert annað í sorginni og heiðr-
um minningu ykkar með því að
horfa fram á veginn og halda
áfram að lifa lífinu.
Þinn sonur,
Stefán Már.
Það eru margar minningar
sem koma upp í hugann þegar
ég minnist tengdamóður minn-
ar, hennar Marínar. Fyrstu
kynni mín af henni Mæju voru
þegar ég kom norður fyrst með
honum Ragga mínum og hann
kynnti mig sem konuefni fyrir
fjölskyldunni. Það var tekið vel
á móti mér. Ég gat leitað til
Mæju með alls kyns spurning-
ar, hvort sem um matargerð
eða lífsins gildi var að ræða,
það stóð aldrei á svari. Þegar
við Raggi sögðum henni að við
ættum von á barni svaraði hún:
„Loksins verð ég amma.“ Barn-
ið fæddist og það var stúlka.
Við skírðum hana í höfuðið á
henni og hún var svo glöð og
ánægð að fá nöfnu, og það al-
nöfnu. Þegar við Raggi eign-
uðumst drenginn okkar, Boga
Rúnar, þá sagði Mæja að það
væri alltaf gaman að eiga bæði
kynin. Hún var alltaf mjög stolt
af ömmubörnunum sínum. Hún
varð líka svo glöð þegar hún
varð langamma og sagði öllum
frá því þegar sólargeislinn hann
Kári fæddist.
Elsku Mæja, það geta fáir
sett sig í þau spor að horfa á
eftir tveimur börnum sínum á
vit feðranna úr sama sjúkdómi
á svo stuttum tíma. Þá sagðir
þú: „Salla, við stöndum þétt
saman og vinnum okkur út úr
þessum mikla missi.“ Ég var
búin að lofa Ragga því að ég
skyldi hugsa um þig og Stebba í
ellinni. Þú gerðir alltaf lítið úr
veikindum þínum en ég vissi að
þau voru meiri en þú valdir að
tala um. Elsku Mæja, ég er
mjög þakklát fyrir að hafa verið
hjá þér síðustu tímana í lífi okk-
ar saman.
Elsku Stebbi og Stefán Már,
ég verð til staðar fyrir ykkur,
við stöndum saman.
Elsku Mæja, hafðu þökk fyr-
ir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og börnin mín í gegnum
tíðina.
Minning þín, Ragga og
Möggu er ljós í lífi mínu.
Kveðja,
Salbjörg Thorarensen
(Salla).
Ég man ekki eftir ömmu
Mæju öðruvísi en í góðu skapi.
Í hvert skipti sem ég kom í
Einilundinn var alltaf hægt að
tala um allt milli himins og
jarðar við hana. Sama hvort það
var eitthvað sem rætt hefði ver-
ið í síðasta saumaklúbbi hjá
henni eða eitthvert bílabras hjá
mér, það var alltaf sami áhug-
inn.
Hún hafði rosalega gaman af
því að vera á ferðalögum, á alls
kyns skemmtunum og í góðra
vina hópi. Það má eiginlega
segja að á sumrin hafi amma og
afi ekki tollað heima. Við fjöl-
skyldan fengum alltaf að vita
fljótlega eftir jól hvert ár hver
dagskráin væri það sumarið.
Það voru alls kyns ferðalög
bæði utanlands og innanlands
og tilhlökkunin og spenningur-
inn alltaf jafnmikill.
Þær voru margar ferðirnar
sem við fjölskyldan fórum sam-
an til Reykjavíkur. Þá var mik-
ið talað og mikið hlegið á leið-
inni til að drepa tímann. Alls
kyns sögur sagðar af hinu og
þessu fólki sem ég var eiginlega
farinn að þekkja nokkuð vel þó
að ég hefði aldrei hitt þetta
fólk. Síðasta ferðin sem var far-
in var fyrir tæpu ári. Þá var
farið í Borgarfjörðinn í tilefni
þess hve Stebbi var orðinn
gamall. Það átti enginn von á
því að sú ferð yrði sú síðasta
sem við færum öll saman. Þar
voru allir svo hressir, þú, pabbi
og Magga. Lífið er svo furðu-
legt fyrirbæri og við fáum því
ekki stjórnað. Ég veit að ykkur
þremur líður betur nú og við
sem eftir erum stöndum saman
og vinnum okkur út úr þessum
erfiðu tímum.
Jólin voru mér alltaf erfið.
Maturinn ætlaði aldrei að verða
búinn. Loks tók uppvaskið við
og þar var engin uppþvottavél
sem flýtti fyrir hlutunum. Og til
að lengja tímann enn meira
þurfti alltaf að bera á hend-
urnar. Manni leið eins og það
væri komið sumar loksins þegar
pakkarnir voru opnaðir. Þetta
breyttist auðvitað allt þegar ég
eltist og nú þegar ég hugsa til
baka þá var gamla kerfið ekki
svo slæmt, það lengdi kvöldið.
Amma hafði gríðarlegan
áhuga á fötum og ef maður kom
til hennar í einhverju nýju eða
lítið notuðu var yfirleitt fyrsta
spurningin sem maður fékk:
„Er þetta nýtt? Varstu að fá
þér þetta?“ Ótrúlegur hæfileiki.
Það er erfitt að sitja og
skrifa að það besta sem hægt
var að gera gerðist. En þú
varst svo oft búin að tala um að
þú vildir ekki lenda inni á ein-
hverri stofnun. Þið mæðginin
eruð nú saman og fylgist með
okkur hinum sem eftir eru og
hafið örugglega gaman af bras-
inu í okkur.
Ég kveð þig með miklum
söknuði en líka með miklu
þakklæti fyrir gamla tíma og
góðar minningar.
Bið að heilsa öllum sem ég
þekki.
Bogi Rúnar.
Við amma Mæja erum ekki
aðeins alnöfnur heldur taldar
þónokkuð líkar. Það þykir mér
vænt um enda bjó hún yfir eig-
inleikum sem ég tel eftirsókn-
arverða í fari fólks. Hún var
glaðlynd, ákveðin og skemmti-
leg. Sennilega hefði hún þó
seint verið talin þolinmóð, ein-
mitt eins og ég. Án nokkurs
vafa hafði hún mótandi áhrif á
það hvaða einstaklingur ég er í
dag enda var hún stór þáttur í
mínu lífi allt frá því að ég fædd-
ist. Hún passaði mig í barn-
æsku og alltaf hafði hún áhuga
á því hvað ég tók mér fyrir
hendur í lífinu, hvort sem það
sneri að námi mínu, starfi eða
félagslífi. Hún þekkti alla vini
mína með nafni og spurði mig
reglulega um hagi þeirra. Þegar
ég fór í framhaldsskóla vann
amma í búðinni í Byggðaveg-
inum og skúraði í Verkmennta-
skólanum. Það gaf henni tæki-
færi til að kynnast vinum
mínum enn frekar og vinir mín-
ir kynntust konunni sem þeir
þekktu áður sem „Mæju litlu í
búðinni“ eða „hressu konuna
sem skúraði á B-ganginum“. Á
ákveðinn hátt varð hún einnig
hluti af þeirra tilveru.
Ferða- og útþrána erfði ég
frá ömmu. Henni fannst fátt
skemmtilegra en að ferðast,
hvort heldur sem var innan- eða
utanlands í góðra vina hópi. Sjá
nýja staði og upplifa aðra
menningu. Hún studdi okkur
Kolbein eindregið þegar við
héldum á vit ævintýranna eftir
framhaldsskóla og líka þegar
við fluttum til Berlínar árið
2009. Þá var amma reyndar
minna spennt því þá var von á
Kára sem fæddist í mars 2010.
Hún var búin að bíða lengi eftir
fjölgun í fjölskyldunni enda
hafði ekki fæðst barn innan
hennar í 26 ár eða frá því að
Bogi Rúnar fæddist. Amma var
ein af þeim fyrstu sem ég
hringdi í eftir að Kári fæddist
og hún var svo stolt. Eins og
henni einni var lagið spurði hún
mig hvenær ég ætlaði svo að
koma með næsta barn, en á
þessum tíma var Kári aðeins
tveggja klukkustunda gamall.
Að sjálfsögðu komu þau afi,
ásamt Stefáni Má, í heimsókn
til Berlínar og þá var eins og
Kári væri eina barnið sem
fæðst hefði í heiminum. Amma
sá ekki sólina fyrir honum og
allt fram á síðasta dag hafði
hún einstaklega gaman af grall-
araskapnum í honum, enda ekki
svo ólíkur hennar skapgerð.
Það er skrítið til þess að hugsa
að ef ég eignast fleiri börn verði
amma Mæja ekki til staðar og
að þau muni ekki kynnast
henni. En sögurnar af henni
mun ég segja öllum þeim sem
heyra vilja.
Miklar breytingar hafa átt
sér stað í okkar litlu fjölskyldu
síðustu mánuði. Við glímum við
mikinn missi og við slík áföll
verður oft mikil eftirsjá. Ég til
dæmis vildi að ég hefði lært að
gera döðlutertuna sem amma
gerði svo vel og ég vildi að hún
hefði kennt mér að strauja eins
og fagmaður en það er kannski
ekki það sem skiptir öllu máli
núna. Ég á ómetanlegar minn-
ingar og í gegnum þær lifir
amma í huga mér og í draumum
mínum.
Í hvert sinn sem ég ferðast
mun ég hugsa til ömmu og veit
að hún fylgist með okkur hinum
á ferðum okkar um landið eða
heiminn. Nú er ferðalag hennar
í þessum heimi á enda og hún
heldur á vit nýrra ævintýra
með pabba og Möggu sér við
hlið.
Góða ferð elsku amma mín.
Ég sakna þín.
Marín Hallfríður.
Með nokkrum orðum langar
okkur að kveðja okkar kæru
skólasystur Mæju Ragnars, en
kynni okkar hófust haustið 1955
í Húsmæðraskólanum á Löngu-
mýri. Mæja vakti fljótt athygli
okkar fyrir sína léttu lund og
smitandi hlátur og fljótt fund-
um við hvað hún var traustur
og góður félagi. Veturinn leið
svo við leik og störf og Mæja
fann þarna stóru ástina sína
hann Stebba sem keyrði mjólk-
urbílinn og átti þarna oft leið
um. Okkur finnst hann alltaf
hafa verið eins og skólabróðir
okkar. Þótt leiðir skildi að skóla
loknum rofnaði aldrei sam-
bandið við Mæju því hún mætti
á öll okkar skólaafmæli alltaf
jafn kát og hress og mikið var
notalegt að líta inn hjá þeim í
Einilundinum þegar maður var
á ferðinni.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Elsku Stebbi, Stefán Már og
aðrir aðstandendur, við vottum
ykkur dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur á
erfiðum stundum.
Guðrún (Gurrý) og Ásta.
Við minnumst Mæju með
mikilli hlýju og erum þakklátar
fyrir yndisleg kynni og ómet-
anlegar samverustundir. Þegar
við urðum vinkonur Möggu
kynntumst við samtímis for-
eldrum hennar, Mæju og
Stebba, Ragga bróður og síðar
Stebba „litla“ sem fæddist þeg-
ar við vorum allar 18 ára. Við
vorum tíðir gestir í Einilund-
inum og þangað var gott að
koma. Mæja tók jafnan vel á
móti okkur og hafði einlægan
áhuga á öllu því sem okkur lá á
hjarta. Hún var létt í lund og sá
jafnan björtu hliðarnar á mál-
unum. Mæja var hnyttin í til-
svörum og skemmtileg. Hún
var bara ein af okkur stelp-
unum þegar við sátum við eld-
húsborðið og drukkum með
henni kaffi úr glasi og jafnvel
eitthvað sterkara þegar við
höfðum aldur til. Hún var jafn-
an vel tilhöfð og heimilið glans-
fínt þar sem allir hlutir áttu
sinn stað. Samhentari fjöl-
skyldu var vart að finna. Mæja
og Stebbi voru alltaf eins og
nýtrúlofuð og höfum við fylgst
með því úr fjarlægð hvernig
Stebbi hefur hugsað um Mæju
sína af einstakri umhyggju og
alúð í miklum veikindum henn-
ar undanfarið ár.
Við vottum feðgunum og öðr-
um ástvinum Mæju okkar inni-
legustu samúð á þessum erfiðu
tímum. Á innan við ársfjórðungi
hefur fjölskyldan misst Ragga,
stuttu síðar hana Möggu okkar
og nú Mæju. Eina huggun okk-
ar felst í vissunni um að nú eru
þau þrjú sameinuð. Blessuð sé
minning þeirra.
Erla Hrönn Jónsdóttir og
Herdís Herbertsdóttir.
Mig langar að minnast Mæju
Ragnars og um leið þakka
henni alla þá vinsemd og hlýju
sem hún hefur sýnt mér í gegn
um árin. Þegar ég var 16 ára
flutti ég til Akureyrar og fór að
vinna á sjúkrahúsinu. Ég leigði
herbergi, en hjá Mæju og
frænda mínum honum Stebba
var má segja mitt annað heim-
ili. Mæja og Stebbi buðu mér
mjög oft í mat og aðstoðuðu
mig á margvíslegan hátt. Alltaf
síðan hafa okkar samskipti ver-
ið mikil og góð.
Seinna þegar ég var sjálf
komin með fjölskyldu og hafði
eignast börn voru margir
sunnudagsrúntarnir sem end-
uðu í kaffi hjá Mæju og Stebba.
Mæja mín, það eru ótrúlegar
hremmingarnar sem þið Stebbi
hafið gengið í gegn um síðustu
mánuði, að missa tvö barna
ykkar með svona stuttu milli-
bili, þau Ragga og Magneu.
Ég kvaddi þig hinn 3. mars
sl. Þú varst búin að vera mikið
veik, en samt kom það mér á
óvart þegar símtalið kom næsta
morgun þar sem ég fékk að vita
að þú værir dáin. En þrautum
þínum er nú lokið og þú ert aft-
ur komin til barnanna þinna
þeirra Ragga og Magneu, við
huggum okkur við þá vitneskju.
Innilegar samúðarkveðjur
Stebbi minn, Stefán Már, Lára,
Salla, Jón og fjölskyldur. Megi
Guð styrkja ykkur og leiða í
sorginni.
Björk.
Marín Hallfríður
Ragnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Sofðu rótt amma Mæja.
Þinn langömmustrákur,
Kári.
Hverafold 1-3 og Húsgagnahöllinni • Sími 567 0760
Fallegar útfararskreytingar
• Kransar
• Krossar
• Kistuskreytingar
Runni
Stúdíóblóm