Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
✝ Bárður Hall-dórsson fædd-
ist á Akureyri 30.
júní 1942. Hann
lést í faðmi fjöl-
skyldunnar á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi 7. mars
2012. Foreldrar
hans voru Guð-
munda Sigurð-
ardóttir, húsfreyja
á Húsavík, f. 6.
ágúst 1921 á Akureyri, d. 29.
október 1992 og Halldór Bárð-
arson, bifvélavirki á Húsavík,
fæddur í Höfða í Mývatnssveit
31. desember 1917, d. 16. nóv-
ember 1993. Systkini Bárðar
eru: Stúlka, f. 13. ágúst 1940, d.
16. nóvember 1940, Sigurður, f.
23. mars 1945, Lissý, f. 9. októ-
ber 1948, Halldór, f. 15. október
1957 og Sigurbjörg, f. 3. febr-
úar 1959. Hálfbróðir hans sam-
feðra er Brynjar, f. 14. maí
1938.
Bárður kvæntist Jóhönnu
Maggý Kristjánsdóttur sjúkra-
liða hinn 5. desember 1964. Hún
fæddist 25. maí 1941 á Siglu-
firði, d. 4. júní 2002. Foreldrar
hennar voru Kristján Jóhannes
Þorkelsson vélstjóri, f. 29. júní
bjó fyrstu árin í Aðalstræti 74
en fluttist svo til Húsavíkur 7
ára gamall með foreldrum sín-
um. Bárður átti sterkar rætur
til Mývatnssveitar en faðir hans
var fæddur í Höfða við Mývatn.
Sem barn dvaldist hann í sveit á
Grænavatni og Skútustöðum í
nokkur sumur en sem unglingur
á Halldórsstöðum í Laxárdal. 16
ára fór Bárður frá Húsavík og
lærði húsgagnabólstrun á Ak-
ureyri hjá föðurbróður sínum
Karli Bárðarsyni. Á náms-
árunum kynntist Bárður verð-
andi eiginkonu sinni Jóhönnu
Maggý. Þau fluttust suður og
hófu búskap í Kópavogi en þar
bjuggu þau lengst af en þó með
viðkomu í 1 ár á Húsavík og 5 ár
í Keflavík. Bárður starfaði við
ýmis störf s.s. húsgagnabólstr-
un, sjómennsku, lagerstörf en
lengst af sem húsvörður í
Hjallaskóla frá 1986 til 2010 þar
sem hann eignaðist marga góða
vini og samstarfsfélaga. Bárður
var mikill útivistarmaður og
hafði gaman af að ganga á fjöll,
fara á skíði og stunda stang-
veiði í góðra vina hópi. Á
mannamótum hafði hann mjög
gaman af því að dansa og fáir
stóðust honum snúning. Eftir
andlát eiginkonu sinnar eign-
aðist Bárður góðan vin og
ferðafélaga Huldu Finnlaugs-
dóttur.
Útför Bárðar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 16. mars
2012, kl. 13.
1917, d. 21. nóv-
ember 2007 og
Rannveig Friðrika
Kristjánsdóttir,
húsfreyja í Kópa-
vogi, f. 2. júlí 1921,
d. 10. júlí 2006.
Bárður og Jóhanna
eignuðust þrjá syni.
1) Kristján Viðar, f.
5. janúar 1964,
kvæntur Kristínu
Kristjánsdóttur, f.
19. júlí 1968. Börn þeirra, 1a)
Ágúst Viðar, f. 7. nóvember
1985, sambýliskona hans er Jó-
hanna Búadóttir, f. 8. maí 1989,
börn þeirra eru Hafdís Fjóla, f.
30. janúar 2007 og Alexander
Búi, f. 30. apríl 2011. 1b) Jó-
hanna Maggý, f. 30. ágúst 1987
og 1c) Hjalti Snær, f. 10. mars
1994. 2) Halldór, f. 3. september
1966, kvæntur Sigríði Krist-
insdóttur, f. 11. ágúst 1968.
Börn þeirra, 2a) Arnar Ingi, f.
12. apríl 1993 og 2b) Linda
Björk, f. 12. ágúst 1997. 3) Stef-
án Þór, f. 5. október 1973,
kvæntur Elínu Björgu Ásbjörns-
dóttur, f. 11. mars 1974. Börn
þeirra, 3a) Stúlka, f. 2004, d.
2004 3b) Stúlka, f. 2004, d. 2004.
Bárður fæddist á Akureyri og
Það er erfitt að sætta sig við
það en hann pabbi er dáinn. Ég
hefði ekki trúað því fyrir nokkr-
um vikum að hann ætti svo
skammt eftir ólifað, hann arkaði
þindarlaus upp fjöll og hjólaði
milli sveitarfélaga eins og ekk-
ert væri, en nú er hann farinn
eftir stutta sjúkralegu.
Pabbi var ljúfur, traustur,
hjálplegur, réttsýnn, frændræk-
inn og umfram allt hjartahlýr
maður. Hann var alltaf reiðubú-
inn að aðstoða þá sem á þurftu
að halda.
Mamma lést árið 2002, aðeins
61 árs að aldri, og var sá missir
honum þungbær sem og fjöl-
skyldunni allri en tíminn læknar
sárin og pabbi fór að sinna
áhugamálum sínum sem voru
aðallega fjallgöngur, hjólreiðar,
veiði, skíðamennska og ferða-
mennska almennt. Hann styrkti
vinasamband sitt við frænku
sína Huldu Finnlaugsdóttur sem
var óþreytandi að ferðast með
honum víða hérlendis sem er-
lendis þar sem þau gengu á
fjöll. Mývatnsferðirnar fóru þau
margar, enda átti pabbi þar
sterkar rætur en hann var þar í
sveit sem barn og Hulda bjó þar
til margra ára.
Pabbi talaði oft um þær góðu
minningar sem hann átti úr Mý-
vatnssveitinni. Við bræðurnir
fengum líka að njóta þeirra for-
réttinda að fara í sveit sem
drengir og eins og pabbi búum
við enn að þeirri reynslu. Pabbi
óskaði þess að öll börn gætu
farið í sveit, því þar herðist fólk,
lærir að vinna og að umgangast
dýr.
Ég og mín fjölskylda vorum
svo heppin að fá hann með okk-
ur í nokkrar skíðaferðir til Aust-
urríkis og Ítalíu. Þar steig hann
fyrst á skíði eftir 30 ára hlé, og
var það greinilegt að hann hafði
á einhverju að byggja frá
heimahögunum á Húsavík því að
hann var ótrúlega fljótur að ná
þessu og elti okkur allar brekk-
ur hvort sem um var að ræða
rauðar eða svartar.
Ég og Kristján bróðir eigum
börn sem voru í Hjallaskóla
(Álfhólsskóli) í Kópavogi, en þar
var pabbi húsvörður í 23 ár.
Okkur þótti það mikill kostur að
vita af pabba í skólanum þar
sem börnin okkar stunduðu
nám, Linda mín talaði um það
hversu óþreytandi afi hennar
var að sækja stiga og fara upp á
þak þegar krakkarnir misstu
boltana sína upp á skólaþak, en
þetta lýsir honum vel þ.e.a.s.
hvernig persóna hann var.
Ég kveð þig elsku pabbi minn
og takk fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem þú skilur eftir hjá
mér og allri fjölskyldunni, nú
höfum við kyndil að bera þér til
heiðurs.
Þinn sonur,
Halldór.
Það er erfitt að trúa því að þú
sért búinn að kveðja okkur,
elsku pabbi. Eitt er þó víst að
ég er afar þakklátur fyrir að
hafa fengið að vera hjá þér í
veikindunum allt að leiðarlokum
en það er rétt rúmt ár síðan við
Elín tókum ákvörðun um að
flytja heim aftur til Íslands.
Eitthvað var það sem togaði í
mig heim.
Sem manneskja ert þú mín
fyrirmynd og er ég afar stoltur
af því að hafa átt þig sem föður.
Þú máttir aldrei sjá neitt aumt
og vildir allt fyrir alla gera. Þú
þoldir ekki ranglæti en heið-
arleiki og sanngirni var það sem
þú stóðst fyrir.
Fráfall mömmu fyrir tíu ár-
um var mjög erfitt fyrir þig en
eins og þú sagðir sjálfur voruð
þið svanahjón. Mér finnst eins
og að ég sé ekki bara að syrgja
þig núna, heldur mömmu líka,
aftur, en þið voruð sem eitt fyrir
mér, órjúfanleg heild, foreldrar
mínir.
Mér er minnisstætt þegar þið
mamma keyptuð sumarbústað-
inn uppi í Eilífsdal vorið 1987.
Bústaðurinn var orðinn heldur
hrörlegur á að sjá en með ein-
skærri þolinmæði og natni tókst
þér að gera hann upp. Ég er
ekki frá því að hver einasta
helgi og öll sumarfrí hafi farið í
að vera „uppi í dal“. Þar áttum
við öll saman yndislegar stundir
og það var mjög skemmtilegt og
lærdómsríkt að vera með ykkur
þar.
Í gegnum námsárin lagðir þú
áherslu á að ég lærði vel og
studdir mig heilshugar í gegn-
um menntaskólann og svo
flugnámið í framhaldi.
Það er skrítið að hugsa til
þess að geta ekki litið inn í
Hrauntungunni og kíkt í kaffi til
þín, truflað þig rétt aðeins við
bólstrunina úti í skúr.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Ég kveð þig nú hinsta sinn.
Hvíl í friði.
Þinn sonur,
Stefán Þór.
Margs er að minnast þegar
góðir falla frá. Tengdafaðir
minn Bárður Halldórsson var
einstakur maður sem hefði átt
að klóna áður en hann kvaddi.
Hann var ávallt til staðar þegar
einhvern vantaði hjálparhönd en
taldi sig aldrei eiga inni greiða
hjá öðrum.
Ég gat alltaf leitað til tengda-
pabba, jafnvel til að fá aðstoð
við saumaskap, sérstaklega þeg-
ar ég saumaði úr leðri og gerði
við töskur, bólstrarinn gætti
þess að ég vandaði til verka. Við
áttum oft góðar stundir í bíl-
skúrnum og minnist ég þess
þegar við veltum lengi vöngum
yfir hvernig við ættum að láta
ákveðinn púðasaum ganga upp
(trúið mér þetta var flókið), ég
ætlaði stuttu leiðina en hann
hélt nú ekki, þannig væri þetta
ekki gert. Hann lét sig ekki fyrr
en fallegri/réttari/flóknari að-
ferðin gekk upp hjá okkur.
Stoltið kom svo nokkrum dögum
síðar þegar ég sá í verslunum að
sambærileg vara var saumuð
með léttu aðferðinni og var því
ekki eins vönduð og okkar.
Bárður spilaði alltaf stórt
hlutverk í okkar lífi, einnig þeg-
ar börnin byrjuðu í „Afaskóla“
en það var alltaf gott að eiga afa
vísan þegar eitthvað bjátaði á.
Jólin voru Bárði erfið eftir að
Hanna dó og því var auðvelt að
ná honum með í skíðaferð jólin
2007, en þá hafði hann ekki stig-
ið á skíði í 30 ár. Þegar hann
renndi sér af stað var eins og
hann hefði aldrei tekið pásu,
þeir sem hafa séð hann á dans-
gólfinu vita líka hve fótafimur
hann var svo þetta átti ekki að
koma á óvart. Skíðaferðirnar
með Bárði urðu þrjár og hefðu
orðið fleiri ef tíminn hefði leyft.
Bárður hafði líkama sem
hefði þolað 40 ár í viðbót ef
krabbameinið hefði ekki tekið
sinn toll. Upp úr áramótum var
fótafimin farin og við tóku erfið
lokaskref.
Ég kveð Bárð með söknuði og
er þakklát fyrir samfylgdina síð-
astliðið 21 ár.
Sigríður Kristinsdóttir.
Elsku afi, ég sit hér og hlusta
á tónlist sem minnir mig á þig
og hugsa um allar þær minn-
ingar sem við eigum saman. Það
sem stendur upp úr eru ferðir
okkar á Heiði í Mývatnssveit.
Manstu öll þau skipti sem við
fórum þangað og veiddum eða
sigldum á læknum og allar
kvöldvökurnar þar sem við hlóg-
um, sungum og dönsuðum?
Manstu líka eftir ferðinni sem
við fórum inn á Herðubreiðar-
lindir og inn að Öskju þar sem
við böðuðum okkur í Víti? Þetta
var frábær dagur í alla staði.
Manstu þegar við fórum
hringinn í kring um landið, ég,
þú og amma, ég man ekki alla
staðina sem við stoppuðum á en
ég man að síðasta stoppið var í
Skaftafelli þar sem Stebbi og
Elín voru yfir sumarið.
Þegar ég hugsa til þín er
sumarbústaðurinn í Eilífsdal
fljótur að koma upp í hugann.
Þangað fórum við oft þegar við
Ágúst stóri bróðir vorum lítil.
Þar átti ég minn eigin kofa og
hélt þar ófá kaffiboðin. Þið
amma voruð alltaf til í að kíkja
inn og fá ykkur vatn og gras
sem var á boðstólum hjá mér.
Þegar ég stundaði nám við
Menntaskólann í Kópavogi fékk
ég lykil að heimili þínu og var
alltaf velkomin þangað. Ég nýtti
mér það oft að koma til þín,
hvort sem það var til þess að
leggja mig á sófanum, horfa á
gömlu myndböndin sem þú
tókst af okkur þegar við vorum
lítil, borða með þér hádegismat
eða bara til að spjalla við þig um
lífið og tilveruna.
Göngur okkar upp Esjuna
standa líka upp úr þegar ég
hugsa til þín elsku afi. Þú varst
alltaf mikill útivistarmaður og
hafðir gaman af því að ganga,
skíða og hjóla.
Svona get ég haldið endalaust
áfram en mig langar líka að tala
um hversu æðislegur maður þú
varst. Þú varst alltaf svo rólynd-
ur og hjálpsamur og alltaf tilbú-
inn til þess að gera allt fyrir
mig ef eitthvað vantaði. Takk
æðislega fyrir allt það sem þú
gerðir fyrir mig.
Ég á eftir að sakna þín ótrú-
lega mikið elsku afi minn.
Jóhanna Maggý
(Hanna litla).
Elsku Bárður okkar. Það er
svo óraunverulegt að þú sért
farinn frá okkur. Það verður
skrítið að geta ekki komið við í
Hrauntungunni á leið heim úr
vinnu, það var svo notalegt að fá
kaffi hjá þér sem hellt var uppá
á gamla móðinn (með trekt).
Við erum búin að bralla ým-
islegt saman, fara í ótal ferðir
saman s.s. Tyrkland þegar
Hanna þín var 60 ára; keyra um
Þýskaland; fara til Pétursborgar
og svo þegar þú komst með okk-
ur og fjölskyldu okkar til Fær-
eyja með Norrænu.
Krakkarnir tala mikið um
hvað var gott að hafa Bárð
frænda með og ekki var leið-
inlegt þegar þú fórst á dans-
gólfið með okkur. Óstöðvandi.
Þetta var ógleymanleg ferð!
Getum endalaust haldið
áfram að rifja upp eins og allar
ferðirnar innanlands líka.
Gönguferðir, veiðiferðir, matar-
boð (á hjóli eða akandi). Við átt-
um eftir að gera miklu fleira en
framkvæmum það þegar við
hittumst á ný eins og segir í
textanum í Sólskinsparadís.
Takk fyrir allt.
Elsku Kristján, Halldór, Stef-
án og fjölskylda ykkar. Guð veri
með ykkur.
Lissý og Elías.
Eitt sinn verða allir menn að
deyja, svo er víst. Maður er
bara aldrei viðbúinn og allra síst
með sína nánustu. Nú kveð ég
elskulegan bróður, sem alltaf
var til staðar. Ég var litla systir
sem stundum þurfti að fá hjálp
frá stóra bróður t.d. til að bora í
vegg, gera við póstkassann,
bólstra stóla, laga þetta eða hitt.
Þér féll aldrei verk úr hendi og
varst einstaklega vandvirkur,
það geta margir vitnað um.
Þú varst svo mikill snyrti-
pinni að það var alveg dásam-
legt. Allt bar þess vitni. Bíllinn
alltaf stífbónaður og eins og nýr,
og skórnir líka alltaf stífbónaðir.
Allt svo fínt í kringum þig. Þær
eru ógleymanlegar hjólaferðirn-
ar okkar um Kópavoginn. Ann-
aðhvort komst þú við hjá mér
eða ég hjá þér í skúrnum, þar
sem þú varst iðulega að bólstra
eitthvað. Við komum jafnvel við
hjá frændfólki í leiðinni á þess-
um ferðum okkar og fengum
okkur kaffisopa. Þú varst ein-
staklega frændrækinn og hugs-
aðir alltaf um að heimsækja og
útrétta jafnvel fyrir þá sem áttu
ekki heimangengt.
Þú hafðir einstaklega gaman
af því að dansa og reyndir mikið
að kenna mér réttu sporin en
Lissý systir okkar var miklu
betri í því en ég. Það eru svo
ótalmargar fallegar minningar
sem ég gæti talið upp. Bara eins
og þegar þú bauðst mér í siginn
fisk, silung eða hvaðeina sem þú
vissir að mér þætti gott. Það
eru líka svona minningar sem
gott er að ylja sér við.
Elsku Kristján, Halldór, Stef-
án og fjölskyldur og aðrir ætt-
ingjar sem eiga um sárt að
binda, Guð styrki ykkur öll.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín. (Úr Spámanninum)
Hvíl í friði elsku bróðir.
Sigurbjörg systir.
Mig langar að minnast mágs
míns Bárðar Halldórssonar sem
nú er fallinn frá. Bárður og
Hanna systir mín heitin voru
mér nákomin og kær. Bárð hef
ég þekkt alla mína tíð. Þar fór
einstaklega vandaður og heil-
steyptur maður. Bárður var
menntaður húsgagnabólstrari,
sérlega vandvirkur og mikill
fagmaður á því sviði. Hann hafði
auga listamanns og það lék allt í
höndunum á honum. Þau eru
ófá húsgögnin sem hann bólstr-
aði og öllum bar saman um
vandvirkni hans og fagmennsku.
Bólstrun sem fag hefur sveiflast
með tíðarandanum, farið í og úr
tísku, en alltaf var einstakt að
sjá muni sem handbragð Bárðar
var á.
Bárður var maður friðar og
sátta, þolinmóður og prúður
fram í fingurgóma. Frændrækni
var eitt helsta einkenni hans.
Ég minnist þess hve hjálpsamur
og greiðvikinn hann var foreldr-
um mínum. Hann var þeim sem
sonur og ávallt tilbúinn að
leggja fram hjálparhönd. Ef upp
kom ágreiningur í fjölskyldunni
tókst Bárði ætíð með sínu vin-
gjarnlega viðmóti að lægja öld-
urnar sem boðberi friðar og
sátta. Hann var einlæg og hlý
persóna sem stóð með sínum er
á reyndi.
Bárður var trúr sínum upp-
runa, sveitamaður í sér og nátt-
úrubarn. Maður gæti líka sagt
að hann hafi verið alveg „org-
ínal“ og gegnheill maður. Æsku-
slóðir hans norður í landi toguðu
sterkt í hann og þangað var far-
ið á hverju sumri. Ég og fjöl-
skylda mín slógumst með í för
hin síðari ár og þá að Heiði í
Mývatnssveit. Það var sérlega
ánægjulegt að vera þar með
Bárði og þar þekkti hann hverja
þúfu. Bárður hafði gaman af úti-
vist og eitt sumarið gekk hann
með vinkonuhóp mínum Lauga-
veginn. Það hefðu nú ekki allir
fengið inngöngu í hópinn en
Bárður smellpassaði í fé-
lagsskapinn, deildi rúmi með
föður vinkonu minnar og þeir
voru mestu mátar í ferðinni.
Mikið var nú hlegið að því. Ein-
mitt svona var Bárður, hann gat
aðlagast öllum aðstæðum og
gerði ávallt það besta úr hlut-
unum. Hann kom til okkar
hjóna í innflutningsteiti á síð-
asta ári. Þá fékk hann sér í aðra
tána, var brattur og dansaði af
mikilli list.
Það kvöldaði allt of fljótt hjá
mági mínum. Hann var nýhætt-
ur að vinna og rétt að byrja að
njóta efri áranna þegar hann
var tekinn frá okkur. Stórt
skarð er nú höggvið í okkar rað-
ir. Við sem eftir stöndum minn-
umst Bárðar með hlýju og þakk-
læti. Blessuð sé minningin um
góðan dreng.
Alfa Kristjánsdóttir.
Öðlingurinn hann Bárður
frændi er fallinn frá. Ekki hefði
mann grunað að þessi hressi
maður, sem síðasta sumar hljóp
upp um fjöll og firnindi, yrði all-
ur rúmu hálfu ári síðar. Hann
var lífsglaður og hafði gaman af
allri hreyfingu, gönguferðirnar
fjölmargar og dansinn var hon-
um í blóð borinn. Þegar eitthvað
var um að vera var Bárður kom-
inn í dansgírinn snemma kvölds
og þá var eins gott að nokkrar
konur væru á staðnum því það
var varla hægt að reikna með að
ein kona gæti fylgt honum eftir
heilt kvöld, slíkt var úthaldið.
Þegar ég hugsa um Bárð þá er
hans þægilega nærvera og
mikla hjálpsemi efst í huga,
hann var yndislegur maður sem
vildi allt fyrir alla gera. Bárður
gerði líka alla hluti af heilum
hug, vandvirkni hans og snyrti-
mennska var umtöluð, hann var
klettur sem fólk gat treyst á í
blíðu og stríðu.
Með söknuði kveð ég frænda
minn, þakklát fyrir að hafa átt
hann að, blessuð sé minning
hans.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég votta sonum hans, tengda-
dætrum, barnabörnum, systkin-
um og fjölskyldunni allri mína
innilegustu samúð.
Elsku Hulda mín, vonandi
eiga allar góðu minningarnar
eftir að ylja og sefa um leið sár-
ustu sorgina.
Ágústa Rósa Finn-
laugsdóttir.
Lífið gefur og lífið tekur.
Þetta er víst lífsins gangur, en
aldrei er maður sáttur við að
þurfa að kveðja.
Mikið er ég þakklát fyrir
Bárð frænda, þar var einstakur
maður á ferð, hvers manns hug-
ljúfi.
Elsku frændi, mig langar að
setja nokkrar línur á blað til að
fá að þakka þér allar góðu sam-
verustundirnar.
Ógleymanleg eru árin í Eilífs-
dal, Bláalónsferðirnar og bara
alltaf þegar fjölskyldan hittist til
að syngja og hafa gaman af líf-
inu. Þig munaði ekki um að
dansa við allar stelpurnar í
partíinu án hvíldar og blést ekki
úr nös, þótt við þyrftum að hvíla
okkur, þú varst svo flottur og
góður dansherra og ég man
hvað þú lagðir þig fram við að
Bárður
Halldórsson