Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 31

að fá mig sem tengdadóttur. Ég
var aðeins 11 ára en á þessum ár-
um var það versta sem gat komið
fyrir stúlku að verða piparmey,
svo ekki var ráð nema í tíma væri
tekið.
Eitt sinn þegar fjölskyldur
okkar voru saman í sumarbústað
í Ölfusborgum vildum við Guðrún
báðar vera í efri kojum. Þetta
fannst ykkur pabba lúxusvanda-
mál því þið bræðurnir þurftuð að
sofa tveir til þrír saman í rúmi
þegar þið voruð að alast upp.
Málamiðlunin varð sú að við báð-
ar fengum að sofa í efri kojum en
þið í þeim neðri. Þið pabbi höfðuð
þann eiginleika að leysa alltaf
málin á friðsamlegan hátt, stór
sem smá.
Kæri frændi, þú varðst þeirrar
blessunar aðnjótandi að eiga
góða eiginkonu sem tók fullan
þátt með þér í að rækta fjöl-
skyldutengslin. Allar veislurnar
sem við höfum tekið þátt í saman
og símtölin frá ykkur. Þið hringd-
uð í mig reglulega til þess að
fylgjast með okkur og segja
fréttir af ættingjum. Þetta var
mér einstaklega mikils virði.
Dætur ykkar eru frábærar eins
og þið og hafa erft það besta frá
ykkur báðum.
Elsku Stína, Guðbjörg, Ásta,
Guðrún og fjölskyldur ykkar. Við
fjölskyldan samhryggjumst ykk-
ur innilega, það er svo sárt og
erfitt að kveðja þann sem maður
elskar af öllu hjarta. Megi góður
Guð styrkja ykkur í sorgarferlinu
sem er framundan.
Elsku Emil frændi, takk fyrir
allt.
Kveðja,
Ásdís frænka.
Frændi minn, Emil Guð-
mundsson, er fallinn frá á nítug-
asta og fimmta aldursári. Hann
lifði með reisn fram á síðasta dag.
Tveimur dögum fyrir andlátið
héldu þau hjónin, hann og Krist-
ín, upp á sextíu og fjögurra ára
brúðkaupsafmæli sitt. Að kvöld-
verði loknum tóku þau í spil eins
og þau voru vön. Á meðan Kristín
lagaði kvöldkaffið lagði Emil
kapal. Þetta var hans síðasti kap-
all því seinna um kvöldið veiktist
hann og lést á sjúkrahúsi einum
og hálfum sólarhring síðar. Hann
fékk ósk sína uppfyllta að fá að
vera heima til hins síðasta.
Þau hjón spruttu upp úr jarð-
vegi þar sem fordómar voru
óþekktir og einkenndist fram-
koma þeirra við samferðafólk sitt
af því. Emil og móðir mín voru
systrabörn og mjög náin, hún
fædd 1916 í Sandvík, S-Múla-
sýslu, hann 1917 á Gerði í Norð-
firði þar sem voru Suðurbæir.
Kærleikurinn var límið sem batt
saman stórfjölskylduna. Guð-
björg, móðir Emils, lét sig ekki
muna um að ganga yfir Sandvík-
urskarð til að taka á móti barni
systur sinnar um hávetur. Þar
kom móðir mín í heiminn og var
hún skírð í höfuðið á frænku
sinni.
Emil var næstelstur fjórtán
systkina og eru nú átta fallin frá.
Þar sem ég ólst upp hjá móður-
ömmu minni í Neskaupstað voru
systkinabörn hennar mér sem
önnur móðursystkin svo mér
fannst ég umvafin kærleika og
hlýju í öllum mínum uppvexti.
Emil nam skipasmíði í Vest-
mannaeyjum og leigði herbergi
hjá foreldrum mínum og reyndist
hann móður minni sem besti
bróðir þegar veikindi hennar fóru
að gera vart við sig. Eftir að hún
vistaðist á Kleppsspítalanum
voru það nokkrir ættingjar okkar
sem aldrei brugðust og má þar
fremstan í flokki nefna Emil.
Hann og Kristín áttu ávallt nægt
hjarta- og húsrými fyrir þessa
konu sem og aðra sem áttu um
sárt að binda. Ég er sannfærð um
að þeir einstaklingar sem aldrei
brugðust og opnuðu hús sín fyrir
móður minni hafi átt sinn þátt í
því að hún komst til heilsu og lifði
eðlilegu lífi í allt að tuttugu ár ut-
an veggja Kleppsspítala. Guð-
björgu Emilsdóttur er það minn-
isstætt þegar þær systur voru
litlar að þá var síðasta verk
pabba þeirra að heimsækja
Boggu frænku á spítalann áður
en aðfangadagskvöld gekk í garð
og urðu þær að bíða þolinmóðar á
meðan.
Emil var annt um heimahag-
ana í Norðfirði og fóru þau hjónin
sem oftast austur. Þau gistu þá
gjarna á Blómsturvöllum þar
sem þau voru aufúsugestir. Oft-
ast var hægt að sigla yfir fjörðinn
og ganga um eyðijörðina, Gerði,
þar sem hann og systkini hans
höfðu slitið barnsskónum og var
það til að fullkomna ferðina aust-
ur á land.
En einn kemur þá annar fer.
Sá gleðilegi atburður átti sér stað
1. jan. sl. að dótturdóttir Emils
og Kristínar, Kristín Pétursdótt-
ir, ól lítinn dreng sem hlaut nafn-
ið Pétur Karl. Langafi fékk að
upplifa þá gleði sem fylgdi fæð-
ingu hans og nafngift.
Ég þakka frænda mínum sam-
fylgdina og kærleiksríka um-
hyggju í minn garð og minna
nánustu og bið Guð að blessa
minningu hans og ástvini sem nú
syrgja góðan dreng.
Ingunn Stefánsdóttir.
Velgjörðarmaður minn og vin-
ur, Emil Guðmundsson, lézt
fimmtudaginn 8. marz síðastlið-
inn á 95. aldursári. Nú á kveðju-
stund vil ég minnast hans með
nokkrum orðum.
Ég hef þekkt Emil eins lengi
og minni mitt nær. Emil og fjöl-
skylda og foreldrar mínir áttu
lengi heima í sama stigagangi í
Eskihlíð 12B í Reykjavík. Fljót-
lega tókst vinátta á milli foreldra
minna og Emils og Kristínar
Sveinsdóttur, konu hans. Við
Guðbjörg, elzta dóttir Emils og
Kristínar, erum jafngömul, leik-
félagar og miklir vinir frá barn-
æsku. Yngri systurnar, Ásta og
Guðrún, urðu líka vinir mínir.
Það breytti engu um samganginn
á milli fjölskyldnanna, að sumar-
ið 1959 fluttu Emil og fjölskylda á
Digranesveg 34 í Kópavogi.
Emil var jafnlyndur maður svo
af bar. Hann var í hærra lagi og
alla tíð beinn í baki og samsvar-
aði sér vel. Emil var skipasmiður,
mjög þrekmikill, vinnusamur og
verklaginn. Hann var bóngóður
og nutu margir góðs af dugnaði
hans. Ég fullyrði að Emil hefði
getað lært hvaða iðngrein sem
var – fjölhæfni hans og útsjón-
arsemi var með ólíkindum. En
hann valdi skipasmíði, þessa erf-
iðu iðngrein.
Í eðli sínu var Emil dulur, jafn-
framt hlýju og prúðu dagfari; á
einhvern hátt var hann nálægur
og fjarlægur í senn. Emil var
fastur fyrir og vissi, hvað hann
vildi. Hann var alla ævi hófsamur
og nægjusamur. Emil þekkti
jafnan svart frá hvítu í þjóð-
félagsmálum og lét dægurþras
ekki raska ró sinni.
Emil og Kristín fóru oft til Sví-
þjóðar og heimsóttu dætur sínar,
Ástu og Guðrúnu, sem búa þar. Í
Bandaríkjunum eru þrjú systkini
Emils, og þangað fóru þau oftar
en einu sinni. Emil hafði góða at-
hyglisgáfu og tók vel eftir því,
sem fyrir augu hans bar á ferða-
lögum. Mikla ánægju hafði hann
af því að segja mér frá því, þegar
hann kom aftur í skipasmíðastöð-
ina í nágrenni Gautaborgar, þar
sem hann hafði ungur maður
unnið og lært rétt eftir seinna
stríð.
Emil hætti skipasmíðinni um
sjötugt og fór á eftirlaun. Hann
var enn lengi vel á sig kominn og
gat unnið við smíðar í verkefnum,
sem hann vildi.
Á árunum fyrir 1960 var ekki
svo algengt, að almenningur ætti
bíl. Þá notuðu menn reiðhjól eða
strætisvagn til þess að komast í
og úr vinnu. Ég man vel eftir því
að Emil átti fyrst stórt mótorhjól
og síðan Austin-fólksbíl um miðj-
an sjötta áratuginn. Síðast átti
hann Subaru-bíl. Honum lagði
Emil fyrst haustið 2010, þá sjálf-
ur orðinn 93 ára gamall.
Núna um áramótin kom ég síð-
ast til Emils og Kristínar á
Digranesveginn. Eins og alltaf
töluðum við saman um það, sem
hæst bar í þjóðlífinu, en samt
meira um gamla daga. Emil hélt
öllum sínum sálarkröftum fram á
lokadag.
Ég kveð Emil með þakklæti
fyrir langa og góða vináttu, um
leið og ég og fjölskylda mín vott-
um aðstandendum innilega sam-
úð.
Guð blessi minningu Emils
Guðmundssonar skipasmiðs.
Þorgils Jónasson.
Kæri vinur, Emil Sigdór, er
búinn að kveðja og farinn yfir
móðuna miklu. Okkar kynni urðu
þegar ég kynntist fóstursystur
þinni henni Erlu.
Samskipti okkar urðu ekki ná-
in fyrr en seini hluta ævinnar eft-
ir að við hættum á vinnumark-
aðinum. Það að koma til ykkar
hjóna og þiggja kaffibolla já og að
setjast að hlöðnu borði hjá Krist-
ínu var ljúft.
Í þessum heimsóknum var
margt rætt og þú talaðir um
ástandið í dag með þinni glettni
en bak við þetta var löng ævi og
mikil lífsreynsla.
Að heyra þig segja frá æsku-
stöðvunum á Barðsnesgerði við
Norðfjörð (suðurbæjunum).
Hvernig lífið var, búskapurinn og
að róið var til fiskjar á árabát, þá
voru menn ekki gamlir þegar far-
inn var fyrsti róðurinn með
pabba. Og hvernig þið genguð frá
bátnum uppi í klöppinni. Um leið
og menn höfðu aldur til var farið
á vertíð til Vestmannaeyja. Þú
ræddir um starf þitt, skipasmíð-
ina, þar sem þú starfaðir í Daní-
elsslipp í mörg ár. Það voru ekki
margir á þeim tíma sem lögðu
land undir fót en þú fórst til Sví-
þjóðar. Svo er ógleymanlegt þeg-
ar ég kom til þín síðast og þú tal-
aðir um að þú færir niður í
kjallara til að líta á lítinn langaf-
astrák og þú gerðir þetta á hverj-
um degi, en stigarnir væru nokk-
uð erfiðir, það ljómaði af þér
þegar þú sagðir mér þetta. Í mín-
um huga ert þú einn af landsins
sonum sem hefur lagt grunninn
að okkar þjóðlífi eins og öll þín
kynslóð. Það var svo að ef þú
vissir að einhver veikindi voru þá
leið ekki á löngu þar til þú
hringdir til að vita hvernig gengi
og svona var það í síðustu viku,
Erla svaraði og ekki gleymdirðu
að senda kveðju til mín, það var
þessi hlýja sem kom frá þér.
Það að vera samvistum við for-
eldra þína, Guðbjörgu og Guð-
mund, ykkur systkinin og fólkið
ykkar er mér ómetanlegt og það
er söknuður við fráfall þitt. Þetta
eru fátækleg orð um mikinn
mann.
Við vottum Kristínu og öllum
aðstandendum okkar innilegustu
samúð.
Sigurður Már og Erla.
Með nokkrum orðum langar
okkur að kveðja Emil S. Guð-
mundsson skipasmið er lést
fimmtudaginn 8. mars sl. Emil og
kona hans, Kristín Sveinsdóttir,
hafa verið nágrannar okkar hér á
Digranesveginum um áratuga-
skeið. Á þeim tíma hafa myndast
órjúfanleg vináttubönd og var
Emil mikill göngumaður og varla
leið sá dagur, að hann færi ekki í
gönguferðir hér um hverfið. Kom
hann þá gjarna við hjá okkur og
spjallaði um heima og geima.
Meðan móðir mín lifði var
hann ötull að kíkja við hjá henni,
henni til mikillar ánægju, og voru
þá gjarna rifjaðir upp gamlir
tímar. Þegar börnin okkar voru
yngri var það nú stundum svo, að
ungviðið gleymdi lyklum og ef
svo bar við, að þau voru læst úti,
voru þau fljót að skjótast yfir til
Emils og Kristínar og sátu þar
gjarna í góðu yfirlæti er við kom-
um heim.
Þótt Emil hafi verið orðinn há-
aldraður bar andlát hans að
skjótt og nokkuð fyrirvaralaust.
Oft er slíkt meira áfall fyrir að-
standendur en þegar aðdragand-
inn er lengri. Við viljum votta
Kristínu, dætrum þeirra og fjöl-
skyldum okkar dýpstu samúð.
Emil viljum við þakka langa og
afskaplega ánægjulega sam-
fylgd. Hvíl í friði kæri vinur.
Rúna, Gylfi, Geir Elvar,
Unnar Ingi og Helga Jóna.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
Frænka mín, Dóra, er búin
að kveðja í hinsta sinn. Við
hittumst þrjár frænkur, Dóra,
Lolla og undirrituð, af og til,
kannski ekki eins oft og við
hefðum mátt gera. Þá var alltaf
glatt á hjalla og mikið spjallað.
Um nokkurra ára skeið bjó
Dóra frænka í Árbæjarhverfi
og urðum við nágrannar. Um
tíma passaði ég Árna einkason
hennar, sem var mjög ánægju-
legt. Móðir Dóru, Elín, var mér
mjög kær, hún bjó til fjölda ára
í New York. Ég og mitt fólk
vorum ætíð velkomin á hennar
heimili þegar við vorum þar á
ferð og erum við ævinlega
þakklát fyrir það. Dóra á ynd-
islega fjölskyldu og var hún
henni mikils virði. Dóru verður
sárt saknað.
Árna og fjölskyldu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Valgerður Óladóttir.
Nú er komið að leiðarlokum
Halldóra
Árnadóttir
✝ Halldóra Árna-dóttir fæddist í
Reykjavík hinn 7.
janúar 1941. Hún
lést á heimili sínu,
Ársölum 5, að
morgni 2. mars
2012.
Útför Halldóru
fór fram frá Digra-
neskirkju 9. mars
2012.
og hetjulegri bar-
áttu þinni er lokið.
Ég þakka þér fyrir
þær yndislegu
stundir sem þú
gafst mér og minni
fjölskyldu. Ég er
þér afar þakklátur
fyrir hversu vel þú
hefur reynst bæði
mér og móður
minni. Vert er að
nefna minnisstæða
ferð til Kanarí þar sem þér
tókst það afrek að fá móður
mína með þér þangað ásamt
vinkonum þínum. Ég get sagt
það með vissu að fáum hefði
tekist það. Ég var á þeim tíma,
ásamt konu minni, búsettur í
Danmörku og höfðum við einn-
ig pantað okkur ferð til Kanarí
á svipuðum tíma, án vitneskju
mömmu. Ég og þú skipulögðum
saman óvænta heimsókn okkar
á hótelið þar sem þið dvölduð
og gátum við því komið móður
minni skemmtilega á óvart. Við
áttum þar öll saman ógleyman-
legar stundir og þar tilkynntum
við einnig mömmu að hún ætti
von á sínu fyrsta barnabarni.
Við höldum því fram að þessi
ferð hafi markað upphafið að
viðvarandi bata móður minnar
og þú átt svo sannarlega stóran
þátt í því.
Elsku Dóra okkar, við þökk-
um þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem við höfum átt.
Þín er sárt saknað og minning
um þig lifir í hjörtum okkar.
Elsku Árni, Silja, Elín Kol-
finna, Birta og Sigtryggur
Haukur. Ykkar missir er mikill
og við sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur sem og
öðrum aðstandendum. Megi
Guð styrkja ykkur í sorginni.
Orri og fjölskylda.
✝
TÓMAS H. SVEINSSON,
Sunnemobacken 24,
Farsta,
Svíþjóð,
er látinn.
Jarðarför fer fram í Stokkhólmi, í kyrrþey.
Rannveig Sigurðardóttir,
María S. Tómasdóttir, Alex Nordström,
Breki Tómasson, Erica Gunnarsson
og barnabörn.
✝
Elskulegur frændi okkar og mágur,
BARÐI ÁGÚSTSSON,
Lindargötu 4,
Siglufirði,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Fjallabyggðar
fimmtudaginn 8. mars, verður jarðsunginn frá
Siglufjarðarkirkju laugardaginn 17. mars
kl. 14.00.
Við færum starfsfólki Heilbrigðisstofnunarinnar sérstakar þakkir
fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Aðstandendur.
✝
Okkar ástkæri
HILMAR PÉTUR HILMARSSON
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey, að ósk hins
látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
framtíðarreikning dóttur hans í Landsbanka, 0130-15-630756,
kt. 231151-4869.
Ástvinir.
✝
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæru
BALDVINU GUNNLAUGSDÓTTUR,
Eiðsvallagötu 26,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Anton Sölvason, Anna Vigfúsdóttir,
Margrét Sölvadóttir, Þröstur Guðjónsson,
Gunnlaugur Sölvason, Halldóra Garðarsdóttir,
María Sölvadóttir,
Egill Sölvason, Auðbjörg Bára Guðmundsdóttir,
Guðfinna Sölvadóttir, Konráð Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Bróðir minn,
LÁRUS MAGNÚSSON
frá Tjaldanesi,
sem andaðist föstudaginn 9. mars, verður
jarðsunginn frá Staðarhólskirkju í
Dalasýslu laugardaginn 17. mars og hefst
athöfnin kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Magnúsdóttir.
✝
Elskuleg dóttir okkar, systir, mágkona og
frænka,
BRYNJA SVANDÍS KRISTJÁNSDÓTTIR,
Þverholti 5,
Vopnafirði,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi þriðjudaginn 13. mars.
Útförin verður auglýst síðar.
Kristján Magnússon, Guðfinna Kristjánsdóttir,
Magnús Kristjánsson, Anna Dóra Halldórsdóttir,
Signý Björk Kristjánsdóttir, Höskuldur Haraldsson
og fjölskyldur.