Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
af svo gott að vera hjá þér og afa,
bæði heima hjá ykkur og uppi í
sumarbústað. Þið afi voruð alltaf
svo samrýnd, gerðuð allt saman.
Ég veit að þú ert nú komin á góð-
an stað, stað sem þú munt gera
enn betri með nærveru þinni.
Við sjáumst seinna elsku
amma mín.
Þín
Dagbjört Ósk.
Elsku amma mín. Það er ansi
langt síðan ég hef þurft að kveðja
nákominn ættingja, svo langt að
ég á engar minningar um það.
Þess vegna finnst mér mjög erf-
itt að kveðja þig. Mér finnst
þetta allt saman svo ósanngjarnt,
en lífið getur víst verið þannig
stundum. Ég finn mikla huggun í
því að vita að þú sért komin á
stað þar sem þér líður betur. Ég
vil ekki syrgja dauða þinn, held-
ur vil ég fagna lífi þínu. Þú áttir
stórkostlegt líf sem vert er að
taka til fyrirmyndar. Þú varst
svo kærleiksrík og allir voru allt-
af velkomnir til þín. Ég sakna
þín.
Elsku Erla amma mín,
sem engill ert farin á nýjan stað.
Með ást og kærleik við minnumst þín.
Þín
Maren Rún.
Elsku amma Erla. Það eru nú
ekki mörg ár síðan við komum
inn í fjölskylduna þegar mamma
giftist Gunnari Val fyrir rúmum
áratug, en strax tókstu okkur
sem þínum eigin og þótti okkur
alltaf óendanlega vænt um það.
Þú varst í miklu uppáhaldi hjá
börnunum okkar. Þeim fannst
alltaf jafngaman að kíkja til ykk-
ar afa Gísla í heimsókn, hvort
sem það var í Smáraflötina eða
upp í sumarbústað í Ölveri en þar
höfum við eytt ófáum stundunum
saman. Það var alltaf jafnyndis-
legt að koma til ykkar, þú tókst
alltaf svo innilega utan um mann
og kysstir og knúsaðir. Alltaf var
vel tekið á móti manni með kaffi
og heimabökuðum kökum, aldrei
klikkaði það.
Þú varst sannkallað höfuð fjöl-
skyldunnar enda þekkjum við
ekki nánari fjölskyldu en okkar
og er það að öllu leyti ykkur afa
Gísla að þakka.
Það er stórt skarð höggvið í
fjölskylduna með hvarfi þínu.
Eftir situr mikill söknuður hjá
okkur öllum og þykir börnunum
okkar mjög skrítið að geta ekki
lengur hitt ömmu Erlu uppi í bú-
stað. Við munum ávallt minnast
þín sem einnar yndislegustu
manneskju sem hefur komið inn í
okkar líf.
Hvíldu í friði elsku amma
Erla.
María Fjóla, Kristinn,
Gabríel, Salome og Ísak.
Elsku Erla systir mín. Þegar
ég nú sest niður og skrifa þér ör-
fá kveðjuorð þá verður skriftar-
handleggurinn ótrúlega þungur
og tárin streyma fram.
Þessir tíu mánuðir frá því að
sjúkdómur þinn greindist hafa
verið erfiðir en samt gefandi. Þú
sást til þess enda alla tíð að gefa
af þér. Minningarnar sem þú
komst svo listilega fallega frá þér
eru okkur sem eftir lifum ómet-
anlegur dýrgripur. Þær hafa líka
rifjað margt upp fyrir mér, t.d.
bernsku mína í Hnífsdalnum
okkar þegar ég var lítil og þú
stóra systir mín, 15 árum eldri.
Þá bjugguð þið amma, Inga og
Villi á Ísafirði. Þið Inga orðnar
ungar stúlkur, komnar í vinnu og
á leið í Húsmæðraskólann á
Laugalandi í Eyjafirði. Erla og
Inga, alltaf saman og eins klædd-
ar. Eins og tvíburasystur í minn-
ingunni. Seinna fetaði ég í fót-
spor ykkar á Laugalandi og var
meira að segja líka í herbergi no.
5. Þú hefur alltaf verið mín hjálp-
arhella. Það kom best fram þeg-
ar ég þurfti mest á því að halda
og missti manninn minn og föður
barnanna minna aðeins 44 ára
gamlan. Þá og ætíð hafið þið Gísli
stutt okkur með ráðum og dáð.
En þú áttir líka gott og fallegt líf.
Eignaðist afburða vandaðan eig-
inmann, hann Gísla þinn, og sex
börn. Þið upplifðuð þó þá sáru
sorg að missa fyrsta barnið ykk-
ar hann Jón Elías aðeins tæplega
þriggja mánaða gamlan. Ég veit
að hann hvílir nú í þínum hlýja
móðurfaðmi og það hafa orðið
fagnaðarfundir. Ég hef fyrir svo
margt að þakka. Þakka fyrir að
hafa verið í vist hjá þér í gamla
daga og fengið að passa strákana
þína og hjálpa til á þínum fyrstu
búskaparárum. Þá kenndir þú
mér margt og mikið sem ég bý
enn að. Stelpurnar passaði ég
minna af eðlilegum ástæðum þar
sem þær eru á sama aldri og
mínar. En þú passaðir samt mín-
ar dætur mikið. Alltaf höfum við
hjálpast að bæði í sorg og gleði
og þú ávallt boðin og búin til að-
stoðar við ótrúlegustu hluti. Þú
varst listamaður með prjónana
þína og þér féll aldrei verk úr
hendi. Öll eigum við ótalmargar
útprjónaðar peysur frá þér,
meira að segja fékk Baby-born
hennar Ingu Söru útprjónaðan
fatnað á sínum tíma. Mest af öllu
þakka ég þó fyrir að hafa verið
svo heppin að eiga þig fyrir syst-
ur. Ég kveð þig með litlu ljóði
sem kom í huga minn á því
augnabliki sem þú kvaddir okk-
ur.
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem æðsta ber:
Guð í alheimsgeimi,
Guð í sjálfum þér.
(Steingr. Thorsteinsson)
Guð geymi þig. Þín systir,
Friðgerður.
Og svo kemur nótt.
Svartnættið er eins og svalandi veig,
er sál þín drekkur í einum teyg.
Þreytan breytist í þökk og frið,
þögnin í svæfandi lækjarnið,
haustið í vor …
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
(Davíð Stefánsson)
Kveðjustundin er komin. Sú
stund sem við vitum að er óum-
flýjanleg, hver svo sem aldur
þess er sem við horfum á eftir.
Tímamót í huga allra er eftir
standa. Þakklæti og tregi, stund
til að leiða hugann að því hvað sú
persóna sem við nú kveðjum gaf
okkur öll árin sem við nutum
samfylgdar hennar. Margt kem-
ur upp í hugann þegar litið er til
baka. Allt frá því að Gísli bróðir
kom með kærustuna sína, hana
Erlu, inn í systrahópinn í Deild-
artungu var hún strax orðin ein
af þeim. Sem og hjá allri fjöl-
skyldunni. Það er svo margt sem
kemur upp í hugann þegar litið
er til baka. Allt frá litla fallega
heimilinu þeirra Erlu og Gísla
uppi á lofti á Bakkatúni 14, sem
fljótt varð of lítið, Hjarðarholtið
tók við meðan fjölskyldan var
sem stærst og svo Smáraflötin
þegar allir ungarnir voru flognir
úr hreiðrinu. Og ekki má gleyma
sumarbústaðnum í Ölveri. Öll
þessi fjögur heimili einkenndust
af handbragði þeirra beggja,
gestrisni – mér liggur við að
skrifa það orð með stórum upp-
hafsstaf. Alltaf var hægt að taka
á móti fólki. Hvort heldur var til
lengri eða skemmri dvalar. Veit-
ingar á borð bornar við öll tæki-
færi. Umhyggjan fyrir eldri ætt-
ingjum innan og utan
fjölskyldunnar var líka stór þátt-
ur í lífi Erlu og Gísla, svo miklu
stærri en margur vissi. Það var
sterkur hópur barna þeirra og
barnabarna sem hélt utan um
þau á þessum erfiðu tímum veik-
inda og kom þar greinilega í ljós
hvaða fræjum hefur verið sáð í
uppeldi þeirra.
Með þessum orðum viljum við
kveðja og þakka allt það góða
sem við fengum í tengslum við
Erlu öll árin sem hennar naut við
og sendum öllum aðstandendum
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur og biðjum þeim blessunar
Guðs.
Erla og Gunnar.
Erla frænka var systurdóttir
móður okkar Ingu Söru og jafn-
aldra. Þær ólust upp nánast eins
og tvíburar á heimili ömmu
Steindóru í Hnífsdal. Þegar þær
fæddust var fjölskyldan nýflutt
frá Bæjum á Snæfjallaströnd. Ef
skoðaðar eru myndir af Erlu og
mömmu okkar í æsku eru þær
gjarnan eins klæddar í fallegum
heimasaumuðum kjólum enda
var amma Steindóra saumakona
af guðs náð. Hún saumaði bæði
kápur og kjóla fyrir konur og
börn í Hnífsdal, auk þess að
sauma allt á fjölskylduna.
Leiðir Erlu og mömmu lágu
ætíð saman, fyrst á æskuheimil-
inu í Hnífsdal og eftir gagn-
fræðapróf fóru þær í Húsmæðra-
skólann á Laugalandi. Árið 1951
flutti fjölskyldan á Akranes þar
sem þær giftust og stofnuðu sín-
ar fjölskyldur.
Mikill samgangur var á milli
fjölskyldnanna, enda stutt af
heimili okkar á Háteignum yfir á
Bakkatún til Erlu og þar á milli
var Laufásinn þar sem Jóna bjó.
Einstaklega náið samband var
milli ömmu Steindóru, Jónu móð-
ursystur okkar, Erlu og mömmu.
Þær voru afar samrýndar og
mjög samstiga í að kenna börn-
um sínum guðsótta og góða siði.
Gengu þær hart eftir að börnin
segðu satt, væru heiðarleg og
samviskusöm.
Við eigum margar góðar
minningar um Erlu frænku. Í
hugann koma einstakir eiginleik-
ar hennar, jákvæðni og skilyrð-
islaus góðvild, sem við fengum að
njóta í uppvextinum og alla tíð.
Enda fylgdist Erla vel með
hverju og einu barni sem bættist
í fjölskyldu okkar. Hún færði
þeim gjarnan handprjónaðar
peysur og fengu þau þannig að
njóta hennar einstaka hand-
verks.
Erla var afar ættrækin og
skráði niður ættartal fjölskyld-
unnar ásamt Gísla manni sínum.
Fléttaði hún þar inn í fræðandi
sögum af ömmum okkar og öfum,
sem við sjáum æ betur að eru
ómetanlegar. Sú lífsbarátta mið-
aðist við að skila sínu af heið-
arleika, trúmennsku og
samviskusemi.
Erla og Gísli voru afar gestris-
in og samhent hjón, sem gaman
var að heimsækja og hitta. Þau
nutu þess ríkulega að fá gesti og
ávallt voru töfraðar fram heima-
gerðar kræsingar á augabragði.
Á heimilinu voru sterkar skoð-
anir og umræður oft afar líflegar.
Erla var hreinskiptin og sagði
skoðanir sínar hiklaust og af
hlýju á sinn jákvæða, einlæga
hátt.
Við þökkum elsku Erlu
frænku fyrir allt sem hún var
okkur og þá fallegu fyrirmynd,
sem hún var. Við systkinin, fjöl-
skyldur okkar ásamt pabba, vott-
um Gísla, börnum og fjölskyldum
þeirra innilega samúð nú á
kveðjustund.
Steindór, Helga og Kristófer.
Ávallt bregður manni við
fréttir af láti þeirra sem maður
þekkir að góðu einu og tengir við
ljúfar og jákvæðar minningar af
uppvextinum uppi á Skaga. Erla
frænka og fjölskylda hennar eru
einmitt einar af þeim góðu mann-
eskjum sem ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi í æsku að njóta sam-
vista við og leiðsagnar frá.
Með veikindi Gísla í huga hafði
það einhvern veginn ekki hvarfl-
að að manni að hún, sem er búin
að standa sem kletturinn sl. ár á
bak við hann í hans veikindum
yrði sjálf yfirhöfuð nokkuð lasin,
né að hún léti nokkurn bilbug á
sér finna. En að því er víst ekki
spurt og kallið kemur þegar eng-
inn á von á.
Erla var frumbyggi í „Mýr-
inni“ svokölluðu á Akranesi og
bjó lengst af á Hjarðarholti 5,
gegnt Esjubrautinni, þar sem ég
ólst upp, og lóðir húsanna liggja
saman. Snemma varð ég þess
áskynja að þangað var gott að
sækja. Jón Bjarni var á svipuðu
reki og ég, við vorum æskuvinir,
svo voru það Gunni og Þráinn –
sem fyrir mér, elstum af mínum
systkinum, voru allir mínar fyr-
irmyndir og nokkurn veginn eins
og eldri bræður. Síðar bættust
þær systurnar í stórfjölskylduna.
Þrátt fyrir að vera með svona
stórt heimili var það oft einhvern
veginn þannig að fékk oft að
fljóta með – hvort sem það varð-
aði að búa til jólagjafir með því
að steypa í gifsmót og mála eftir
kúnstarinnar reglum, hjólavið-
gerðir eða smíða kassabíla, detta
inn í kvöldmat, fá kalda mjólk og
heimabakað vínarbrauð, eða að
fara upp í Ölver um helgar þar
sem Gísli byggði þeim veglegan
sumarbústað.
Eftir að ég stofnaði fjölskyldu
sjálfur hefur mér oft orðið hugs-
að til baka til þessa tíma og hugs-
að með þakklæti fyrir þá góðvild
sem Erla og Gísla veittu manni –
því ekki fór nú lítið fyrir manni á
þessum tíma! Að auki fékk mað-
ur einnig iðulega að heimsækja
og kynnast ömmu Jónu og Ingu
fræknu, auk þess að passa með
Jóni hjá Friðgerði og Rúnari
heitnum. Allt eru þetta kærar
minningar.
Erla stýrði heimilinu, allt
hafði sinn ákveðna gang, röð og
regla á hlutunum – en samt með
mikilli þolinmæði og það var ým-
islegt sem leyfðist hjá henni sem
ekki mátti annars staðar; eins og
heilu fótboltamótin á ganginum
og í garðinum, svo fátt eitt sé
nefnt. Eitt var það þó sem hún
kunni afskaplega illa við og hafði
enga þolinmæði með – það var ef
maður var ekki almennilega
klæddur að hennar mati, þ.e. oft-
ar en ekki var maður sendur aft-
ur heim að klæða sig almenni-
lega, passa upp á vettlinga, húfur
og þess háttar. Hún bar mikla
umhyggju fyrir manni hvað þetta
varðaði og það var eins gott að
mæta í Hjarðarholtið m.t.t. veð-
urs og almennilega klæddur.
Um Erlu á ég ákaflega vænar
minningar og vil ég þakka henni
með þessum fátæklegu orðum
fyrir það sem hún var mér og
minni fjölskyldu – en það voru
ófáar ráðleggingarnar og stuðn-
ingur sem foreldrar mínir fengu
að nóta hjá henni.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
vil ég votta Gísla, Þráni, Gunna,
Jóni Bjarna, Sigurlaugu og Guð-
rúnu ásamt fjölskyldum þeirra,
öðrum ættingjum og vinum,
mína innilegustu samúð.
Ástvaldur Jóhannsson.
Það er komið að kveðjustund,
því látin er kær frænka, Erla
Guðmundsdóttir, fædd í Hnífs-
dal.
Erla var lýsandi dæmi um fjöl-
margar einstakar konur úr okkar
fjölskyldu. Hún vildi allt fyrir
alla gera, hélt þétt utan um fjöl-
skyldu, ættingja og vini. Hlý,
gestrisin og ósérhlífin.
Erla og Gísli voru sérlega
samstiga og samhent hjón og var
vart hægt að nefna þau nema
bæði í sama orðinu.
Er ég sagði börnum mínum
frá andláti Erlu frænku voru við-
brögð þeirra á eina lund: „Erla,
hún var svo einstaklega góð og
það var alltaf svo gott og gaman
að hitta hana og Gísla.“
Dæmi um ósérhlífni og hlýju
þeirra Erlu og Gísla er hvernig
þau önnuðust ömmu Steindóru í
mörg ár. Tóku hana inn á heimili
sitt og fóru nánast aldrei úr aug-
sýn meðan hún þurfti á þeim að
halda.
Undanfarin nokkur ár hefur
mér hlotnast sú ánægja að hitta
Erlu og Gísla heima hjá þeim
nokkrum sinnum á ári og er ég
þeim afar þakklátur fyrir þær
skemmtilegu stundir og alla
fræðsluna um ættingja okkar og
búsetu þeirra bæði í Bæjum og
Hnífsdal, sem og fyrir allar góð-
gerðirnar. Takk fyrir öll ættar-
mótin. Takk fyrir niðjatalið og
eljusemi ykkar við að viðhalda
því.
Mig langar að kveðja Erlu
frænku með fallegu kveðjunni
hennar ömmu Steindóru sem
hún notaði alltaf; Guð geymi þig.
Elsku Gísli og fjölskylda, við
Unnur og fjölskyldan vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Kristján Tryggvason.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Í dag kveðja Sjúkra- og heim-
sóknarvinir og Prjónahópur RKÍ
á Akranesi einn af stofnfélögum
sínum, Erlu Guðmundsdóttir.
Það voru duglegar og áhugasam-
ur konur, sem stofnuðu fé-
lagsskap sjúkravina árið 1976 og
Prjónahópurinn kom fyrst sam-
an á vordögum 2010. Mörgu var
sinnt og Erla lét sannarlega ekki
sitt eftir liggja. Síðast var hún í
prjónaklúbbnum meðan heilsa
leyfði. Þar prjónaði hún ásamt
öðrum sjálfboðaliðum barnaföt
sem send eru til Hvíta-Rússlands
og gefin fátækum börnum. Einn-
ig er prjónalesið selt til ágóða
fyrir Rauða krossinn.
Sjúkra- og heimsóknarvinir,
Prjónahópur, starfsfólk og aðrir
sjálfboðaliðar Rauða krossins á
Akranesi þakka Erlu frábært
samstarf og samveru í 35 ár og
veita fjölskyldu hennar innlega
samúð sína. Blessuð sé minning
Erlu.
Anna Lára Steindal.
Í skólann við komum öll kurteis og góð
af kennslunni verðum við margvís og
fróð.
Við lærum að vinna hér saman í sátt
og samheldni og virðingu metum við
hátt.
Og seinna er við komum og heimsækj-
um hann
í huganum gleður það konu og mann
að rifja upp fjölmargt sem forðum til
bar
og finna í minningum andann sem var.
(Ingi Steinar Gunnlaugsson)
Þegar við minnumst sam-
starfskonu okkar til áratuga,
hennar Erlu, koma þessi erindi
úr Skólasöng Brekkubæjarskóla
upp í hugann. Hún var traustur
hlekkur í skólastarfinu, skólarit-
ari, afar samviskusöm og hafsjór
af fróðleik enda minnug með af-
brigðum. Það sýnir vel hug henn-
ar til skólans að sl. haust afhenti
hún Héraðsbókasafninu hér í bæ
myndaalbúm en þar í eru myndir
úr skólalífinu, ferðalögum og
skemmtunum samstarfsfólksins í
gegn um tíðina. Eftir að Erla
lauk starfi við skólann naut hún
sín vel í áhugamálum sínum og
eins og alltaf átti fjölskyldan
stærstan sess. Þegar við, fyrr-
verandi starfsmenn skólans, fór-
um að hittast mánaðarlega mætti
hún ævinlega meðan heilsan
leyfði.
Við kveðjum Erlu með virð-
ingu og þökkum fyrir samfylgd-
ina.
Eiginmanni og afkomendum
öllum sendum við samúðarkveðj-
ur.
F.h. fyrrverandi samstarfs-
fólks í Brekkubæjarskóla,
Guðbjörg, Sesselja, Þóra
Björk og Svandís.
Við andlát vinkonu minnar,
Erlu Guðmundsdóttur, koma
gamlar minningar upp í hugann.
Það var vorið 1951 er við systur
Sigga og ég komum heim af hús-
mæðraskóla að tvær stúlkur
voru komnar í næsta hús við okk-
ur; þær voru líka að koma heim
úr húsmæðraskóla og fjölskylda
þeirra flutt á Akranes frá Hnífs-
dal. Önnur þeirra, Inga, fór að
vinna í apótekinu þar sem Sigga
vann líka, en Erla fór að vinna á
Landssímanum eins og hún
hafði áður gert á Ísafirði. Við
urðum fljótt vinkonur og fleiri
stúlkur bættust í hópinn. Strax
um haustið mynduðum við
saumaklúbb. Við vorum iðnar
við að mæta í klúbba, njóta veit-
inga og líka með handavinnu, því
má ekki gleyma, því við fengum
góða aðstoð hjá Erlu. Hún ólst
upp með mömmu sinni á heimili
ömmu sinnar Steindóru, sem var
mikil sauma- og prjónakona.
Þetta voru góðar stundir sem
við áttum og eigum enn eftir 60
ár. Erla fór fljótt að segja okkur
af öllum skíðasvæðunum og
Skíðavikunni á Ísafirði. Við vild-
um nú líka sýna að hægt væri að
fara á skíði hér á Akranesi og við
fyrsta möguleika var undirbúin
skíðaferð í Ölver sem heppnaðist
vel og komum við óbrotnar heim
en með tvö sett af brotnum skíð-
um. En það var Erlu að þakka
að við kynntumst gönguskíðum
sem við njótum enn, ef snjór
þekur jörð.
Við Erla áttum eftir að reyna
fleira saman, eins og þegar við
fórum til Reykjavíkur í leikhús-
ferð. Í skyndi var ákveðið að
fara degi fyrr og fara í bíó. Í bíó
fórum við ekki en eyddum nótt-
inni í „Laxfossi“, strönduðum á
Kjalarnesdröngum í vonsku-
veðri. En hvað kemur upp í hug-
ann á svona stundu? Það er
bænin og trúin og hana átti
Erla. Við Erla reyndum að sofa
en það var erfitt. Við ræddum
þess meira saman og þá fann ég
vel að hún treysti sinni trú. Og
það var Erla sem kom með frétt
til okkar Röddu að við gætum
farið í hópferð til Norður-
landanna, sem yrði fyrsta ferð
okkar allra til útlanda. Það var
mikil upplifun fyrir okkur sem
vorum þá ungar að árum. Þar
var ævintýri og ekki langt síðan
við hlógum saman að því þegar
við ætluðum að ganga upp raf-
magnsrúllustigann í Magasin
Du Nord! Slíka tækni höfðum
við ekki séð áður.
Erla gekk fljótlega í Skátafé-
lag Akraness og þar kynntist
hún Gísla sem síðar varð hennar
maður. Þau eignuðust sex börn,
en urðu fyrir þeirri sorg að
missa sitt fyrsta barn nokkurra
mánaða. Það sár greri aldrei hjá
Erlu. Hún hugsaði vel um fjöl-
skyldu sína og heimili og reynd-
ist ömmu sinni Steindóru vel í
ellinni, tók hana á heimili sitt og
þegar hún þurfti á sjúkravist að
halda fór Erla á hverjum degi til
hennar.
Þegar ég hætti að vinna utan
heimilis fékk ég Erlu til að koma
út að ganga og fljótlega bættust
fleiri vinkonur í hópinn og höf-
um við notið þess í meira en tólf
ár. Eftir göngu er sest inn, feng-
inn kaffisopi og á vorin er farið í
dagsferðir.
Kynni okkar Erlu skilja eftir
góðar minningar og eiga þær
eftir að koma upp í hugann við
ýmis tækifæri. Við konurnar úr
sauma- og gönguhópnum þökk-
um Erlu fyrir vináttu hennar og
vottum Gísla og fjölskyldunni
samúð okkar.
Hvíl í friði kæra vinkona eftir
mikið og gott starf.
Katrín Georgsdóttir.
Fyrir rúmum 80 árum fædd-
ist stúlka, Erla Guðmundsdóttir.
Fátækt var ríkjandi á hennar
heimili en hún ólst upp við mikla
umhyggju þar sem áhersla var
lögð á góð gildi. Hún var góðum
gáfum gædd og höndlaði lífið
mjög vel. Erla giftist öðlings-
manni, Gísla Sigurðssyni. Þau
eignuðust sex börn og komust
fimm til fullorðinsára sem bera
öll foreldrum sínum gott vitni.
Mikið væri auðvelt að lifa í þess-
um heimi, ef við næðum því að
átta okkur á, hvað er mikilvæg-
ast í þessu lífi. Innileg samúð til
allra ástvina Erlu.
Blessuð sé minning þín.
Borghildur Jónsdóttir.