Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
reyna að kenna mér að tjútta.
Það var svo gaman að horfa á
ykkur Hönnu dansa, það minnti
mig alltaf á pabba og mömmu,
og ekki efast ég um að nú eruð
þið farin að dansa á ný.
Ég veit það elsku frændi að
vel hefur verið tekið á móti þér
við vistaskiptin og nú getið þið
Snævar farið að syngja aftur
dúetta og bakraddir í viðlögum
ens og t.d. í „Ennþá brennur
mér í muna“, það gleymist aldr-
ei og ég veit að þið haldið
áfram, í mínum huga er það
enginn vafi.
Elsku Bárður minn, hafðu
þökk fyrir allt og allt, og ég bið
góðan Guð að gefa fjölskyld-
unni allri styrk til að halda
áfram, við getum yljað okkur
við góðar minningar um ynd-
islegan mann, og þangað til
næst Guð blessi þig.
Kveðja
Sigrún frænka.
Við ótímabært fráfall Bárðar
er mér efst í huga þakklæti fyr-
ir frábært samstarf og góða
vináttu.
Það var happafengur fyrir
Hjallaskóla þegar Bárður réðst
þangað sem húsvörður 1987.
Skólinn var í mikilli uppbygg-
ingu, nýjar byggingar á hverju
ári og nýr nemendaárgangur
bættist við árlega uns komið
var upp í 10. bekk. Mikið hvíldi
því á húsverði og oftast naumar
fjárveitingar á þeim árum svo
útsjónarsemi og hagsýni hans
skiptu sköpum. Bárður var
hagleiksmaður og flinkur hús-
gagnabólstrari eins og mörg
„listaverk“ hans víðs vegar á
heimilum bera vitni. Kom það
sér einkar vel við margvíslegar
útfærslur á húsgögnum fyrir
nemendur. Að auki voru alls
konar tilraunir og nýjungar í
kennsluháttum reyndar í skól-
anum sem hljóta að hafa reynt
á þolrif hans þar sem allur
skólinn var oft undirlagður.
Í þemavikum var hann alveg
ómissandi og aðstoðaði við
mörg afreksverkin. Við fjáröfl-
un nemenda var hann boðinn
og búinn. Þarna myndaðist ein-
stakt samfélag sem hann tók
þátt í að skapa. Það var ómet-
anlegt að eiga Bárð að bæði
sem samstarfsmann og vin.
Hann var sérlega greiðvikinn,
úrræðagóður og ósérhlífinn.
Alltaf léttur í lund, sama hvað á
gekk. Hann var traustur vinur
sem gott var að ræða við um
hin ýmsu úrlausnarefni. Hann
hafði gott lag á krökkunum og
unglingunum og var áhugasam-
ur um velferð þeirra. Bárður
var mikill útivistarmaður og
náttúruunnandi og sárt að hann
fengi ekki að njóta þess lengur.
Að leiðarlokum sendi ég fjöl-
skyldu hans, sem var honum
mjög kær og annaðist hann af
alúð, innilegar samúðarkveðjur.
Hafðu þökk fyrir allt, kæri
vinur.
Stella Guðmundsdóttir,
fyrrv. skólastjóri
Hjallaskóla.
Góður vinur og samstarfs-
maður til margra ára er fallinn
frá. Bárður var bóngóður og
hjálpsamur og gott að leita til
hans um alla mögulega og
ómögulega hluti. Hann var ætíð
boðinn og búinn að rétta hjálp-
arhönd og taka þátt í glensi og
gríni með okkur félögunum.
Hann var hagur á járn og tré
og átti auðvelt með að gera
gamla hluti sem nýja. Einnig
urðum við margsinnis vitni að
því að jafnvel rígfullorðnar kon-
ur urðu sem blómstrandi ung-
meyjar eftir að hann hafði snú-
ið þeim nokkra hringi á
dansgólfinu. Léttleiki Bárðar
og jafnaðargeð gerði það að
verkum að fólki leið vel í návist
hans, fann fyrir trausti og
hlýju. Bárður var mikill nátt-
úru- og útivistarmaður. Hann
fór gjarnan um á hjóli, gekk
reglulega á fjöll og dansaði
flesta upp úr skónum. Veiðiferð-
irnar á Arnarvatnsheiði, í Héð-
insfjörð og víðar skilja eftir
minningar sem aldrei gleymast.
Innilegur hláturinn, fiskur á
færi, ærsl og gleði yfir fegurð-
inni og félagsskapnum. Þrátt
fyrir að Bárður væri einstak-
lega þolinmóður maður að eðl-
isfari var honum biðin eftir
fyrsta fiski hvers veiðtúrs
stundum erfið. Þegar svo fiski
var landað braust út einlæg
gleði hjá Bárði og ekki síður
veiðifélögum hans. Hann hafði
yndi af skemmtisögum og vís-
um, ekki síst ef þær tengdust
sveitinni og íslenskri náttúru.
Mývatnssveitin var eftirlæti
hans og oft fengum við fé-
lagarnir að heyra hvaðan besti
reykti silungurinn kæmi og
voru taugar hans sterkar til
sveitarinnar. Með hækkandi sól
förum við veiðifélagarnir að
skipuleggja ný ævintýri. Þá leit-
ar hugurinn jafnframt til liðinna
tíma er við áttum saman við fal-
lega á eða spegilslétt vatn. Nú
verður enginn Bárður en við er-
um þó vissir um að hann verður
ekki langt undan og fagnar
hverjum fiski er kemur á land.
Auðvitað halda þeir stóru áfram
að sleppa en við löndum þeim
bara saman er við hittumst á
ný.
Nú kveðjum þig kæri vinur
þú kallaður varst okkur frá.
Svo hittumst við hinum megin
við himneska silungsá.
Við sendum fjölskyldu og vin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng
munu ætíð lifa.
Árni, Hugo, Jón Magg,
Jón Óttarr, Þórður.
Hagar hendur, hlýja í augum
og glettið bros eru horfin af
þessum heimi. Bárður Halldórs-
son, kær vinur, félagi og sam-
starfsmaður okkar til margra
ára, er látinn. Við fylgdumst
með hetjulegri en snarpri bar-
áttu hans við illvígan og óvæg-
inn sjúkdóm, úr fjarlægð. Sjúk-
dóm sem hafði betur þegar yfir
lauk en svo allt, allt of fljótt.
Bárður var hvers manns hug-
ljúfi og var einstaklega lagið að
eiga samskipti við fólk, ávallt
reiðubúinn að aðstoða eða rétta
hjálparhönd. Þau eru ófá sporin
sem hann hefur sparað okkur
samstarfsfólki sínu í Hjalla-
skóla, nú Álfhólsskóla. Bárður
var fíngerður maður, ávallt
stutt í brosið og hafði þægilega
nærveru. Hann átti auðvelt með
að umgangast börnin og að-
stoða þau og leiðbeina. Hann
var því allra og það áttu allir
örlítinn streng í honum og þeg-
ar þú hittir hann var honum
ávallt mest umhugað um þína
velferð og þinna. Bárður var því
hvunndagshetja í sinni bestu
mynd sem vildi ekki berast á
heldur vinna traustur sitt verk
af vandvirkni og alúð. Hann var
frábær félagi og var á stundum
hrókur alls fagnaðar er slegið
var á létta strengi og gat þá
sprett úr spori og liðkað okkur
samstarfskonur sínar í danslist-
inni svo eftir var tekið.
Bárður hafði starfað í 23 ár í
Hjallaskóla er hann lét af störf-
um og það var mikil eftirsjá í
svo velgerðum samstarfsmanni
og kærum vini. Hann hélt þó
ávallt tryggð við samstarfsfólk
sitt og kom gjarnan í kaffisopa
eða þegar eitthvað stóð til og
var það okkur mikil ánægja. Að
leiðarlokum þökkum við Bárði
trausta og hlýja samfylgd og
lútum höfði í þökk og bæn.
Megi blessun drottins umvefja
minningu Bárðar Halldórssonar
og gefa fjölskyldu hans, ætt-
ingjum og vinum styrk og
huggun. Minning um góðan
dreng lifir.
F.h. starfsmanna og vina
í Álfhólsskóla,
Sigrún Bjarnadóttir,
skólastjóri.
✝ Jóhanna Sig-urðardóttir
fæddist á Ísafirði
hinn 7.10. 1923.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ hinn
3.3. 2012.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Guð-
rún Guðmunds-
dóttir, f. 2.9. 1895
d. 19.7. 1982, og
Sigurður Sigurðsson, f. 22.3.
1896, d. 4.12. 1987. Systkini
hennar voru Sigríður Gyða, f.
1920, d. 1992, Sigrún Lovísa f.
1922, Guðmundur, f. 1925, d.
2000, Katrín, f. 1926, d. 1996,
Guðrún, f. 1926, d. 1990, og
f. 1949, maki Héðinn Stef-
ánsson, f. 1950, börn þeirra eru
Garðar, Kristbjörg og Jóhanna.
Hrefna, f. 1958, sambýlismaður
Þórður Pálmi Þórðarson, f.
1953. Barn Hrefnu er Harpa.
Langömmubörnin eru orðin 18.
Jóhanna og Garðar hófu bú-
skap sinn á Ísafirði í Brunn-
götu 16 og bjuggu þar til árs-
ins 1971 þegar þau fluttu til
Reykjavíkur á Sólvallagötu 21.
Jóhanna var heimavinnandi
húsmóðir á meðan börnin voru
að alast upp en fór af og til í
rækjuvinnslu. Þegar þau fluttu
til Reykjavíkur hóf Jóhanna
störf á elliheimilinu Grund þar
sem hún starfaði til ársins
1992. Árið 1993 flutti Jóhanna
á Lindargötu 57 þar sem hún
bjó til ársins 2011 og flutti þá á
Hjúkrunarheimilið Skógarbæ
þar sem hún lést.
Útför Jóhönnu fer fram í
dag, 16. mars 2012, klukkan 13
í Fossvogskirkju.
Jón, f. 1936.
Jóhanna giftist
hinn 21.10. 1945
Garðari Einars-
syni, f. 4.7. 1919, d.
8.3. 1992. For-
eldrar hans voru
Einar Oddur Krist-
jánsson og Hrefna
Bjarnadóttir. Börn
Jóhönnu og Garð-
ars eru: Bjarni, f.
1943, maki Ásdís
Símonardóttir, f. 1944 þeirra
börn eru Hrefna, Þröstur og
Sigurlaug María. Einar Oddur,
f. 1946, maki Guðbjörg Helga-
dóttir, f. 1956, barn þeirra er
Stefanía, fyrir átti Guðbjörg
soninn Dennis Helga. Hjördís,
Í dag kveð ég þig, elsku
mamma mín, með miklum sökn-
uði. En eftir standa yndislegar,
ljúfar og fallegar minningar um
þig. Þú varst sú manneskja sem
alltaf var svo jákvæð, þú hafðir lag
á því að ná því besta og fallegasta
frá fólki með jákvæðni þinni. Nú
elsku mamma ert þú komin til
pabba sem var þér svo kær alla
tíð. Takk fyrir allar ljúfar stundir
með þér.
Gráttu ekki af því að ég er dáinn
ég er innra með þér alltaf
þú hefur röddina
hún er í þér
hana getur þú heyrt
þegar þú vilt
þú hefur andlitið
líkamann
ég er í þér
þegar þú vilt
allt sem er eftir af mér
er innra með þér
þannig erum við alltaf saman.
Þín dóttir,
Hjördís.
Elsku besta mamma mín er lát-
in. Ég held að ég hafi reiknað með
að hún yrði alltaf til í mínu lífi en
svo er víst ekki. Mamma var
stærri partur af mínu lífi en
margra annarra. Ég var ung þeg-
ar ég eignaðist Hörpu dóttur mína
og bjó á Sólvallagötunni í íbúð fyr-
ir ofan foreldra mína. Pabbi og
mamma voru mín stoð og stytta í
uppeldi dóttur minnar og þunga-
miðjan í mínu lífi. Fyrir alla þeirra
hjálp er ég þakklát. Eftir að pabbi
dó þá vorum við mikið saman ég,
Harpa og mamma. Ég og mamma
töluðum saman á hverjum einasta
degi, við höfum alltaf verið saman
á aðfangadagskvöld þannig að
næsta aðfangadagskvöld verður
það fyrsta í mínu lífi án hennar.
Mamma fæddist á Ísafirði og
átti þar heima meira en helming af
ævi sinni en flutti til Reykjavíkur
rúmlega fimmtug. Hún giftist ung
pabba mínum og áttu þau fjögur
börn og er ég langyngst af systk-
inahópnum. Ég var 12 ára þegar
við fluttumst til Reykjavíkur, en
það sem mér er minnisstæðast er
hvað alltaf var gestkvæmt á heim-
ilinu eftir að við fluttum á Sól-
avallagötuna. Mamma var alltaf
að baka pönnukökur eða vöfflur
og passaði að hafa alltaf nóg til
með kaffinu. Börnum þótti gaman
að koma til Jóhönnu frænku og
vissu að hún var með nammiskáp
og var dugleg að lauma góðgæti í
litla munna. Ég kveð þig með
söknuði, elsku mamma mín, og
veit að nú ert þú búin að hitta
pabba.
Minning þín lifir.
Þín dóttir,
Hrefna.
Elsku amma Jóhanna, ég sakna
þín. Tárin flæða og mig langar þig
að faðma.
Ég gleðst yfir að hafa fengið að
kynnast þér og njóta mikilla sam-
vista við þig og ég gleðst yfir öllum
minningunum sem ég á um þig, ég
mun þeim aldrei gleyma.
Ég fyllist auðmýkt og aðdáun
þegar ég hugsa um persónuleika
þinn. Glaðlyndi, einstök jákvæðni,
hógværð, umburðarlyndi, gjaf-
mildi og svo einstök innri ró sem
þú bjóst yfir, í þessu ljósi sá ég þig
og ég vona að mér hlotnist sú gæfa
að geta tileinkað mér einhverja af
þínum mörgu góðu mannkostum,
elsku amma mín. Ég veit það fyrir
víst að afi Garðar undirbjó komu
þína og ég veit það fyrir víst að nú
haldist þið hönd í hönd. Skilaðu
kveðju til hans.
Ég er svo glöð að hafa komið til
þín föstudaginn 2. mars og haldið í
hönd þína, strokið þér blítt um
ennið og kysst þig ljúfan kveðju-
koss.
Ég elska þig alltaf, við sjáumst
síðar.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín
Kristbjörg.
Elsku amma mín. Ég kveð þig í
dag með miklum söknuði en hlýj-
um minningum sem ég leita hugg-
unar í. Ég minnist þinnar léttu
lundar og jákvæðni, gestrisni og
gjafmildi.
Ég á minningar um þig á
nokkrum stöðum. Fyrst þegar þið
afi komuð í heimsókn á sumrin
norður í Aðaldal þar sem ég ólst
upp. Það var gott að fá ykkur og
ég sé fyrir mér sólríka daga þar
sem þú sast á svölunum og sólaðir
þig á meðan afi fór með veiði-
stöngina og renndi fyrir fisk. Þú
komst alltaf færandi hendi og
gafst okkur krökkunum eitthvert
gotterí. Ég á líka góðar minningar
um það þegar við fjölskyldan kom-
um suður í heimsókn til ykkar afa
á Sólvallagötuna. Ég sé það fyrir
mér hvernig við systkinin hlupum
upp tröppurnar og okkar beið
faðmur ykkar afa, skælbrosandi.
Stuttu síðar stendur þú við elda-
vélina með pönnukökuspaðann og
reiðir fram dýrindis pönnukökur
með sultu og rjóma. Þú setur smá-
sykur í rjómann sem gerir þær
enn ljúffengari og þú býður líka
upp á jarðarberjatertu sem eng-
inn stenst. Það var gott að vera
hjá ykkur á Sólvallagötunni. Afi
sýslar með frímerki og leyfir mér
að hjálpa sér og ég labba með þér
út í Kjötborg að versla í matinn.
Þegar afi dó í mars árið 1992
man ég að pabbi keyrði einn norð-
ur til að sækja okkur systkinin.
Mamma og pabbi höfðu verið í
bænum hjá ykkur og við vissum að
afi var orðinn mjög veikur. Það
var skrýtið að koma á Sólvallagöt-
una, þar ríkti nú sorg og þar var
enginn afi. Þú varst ákaflega sorg-
mædd elsku amma og söknuður
þinn var mikill. Um það bil ári eft-
ir að afi dó tókst þú ákvörðun um
að flytja af Sólvallagötunni í
þjónustuíbúð fyrir aldraða á Lind-
argötu. Þetta var vafalítið stórt
skref fyrir þig en varð mikið
heillaspor. Það var gaman að
heimsækja þig á Lindargötuna.
Þú fékkst snotra íbúð og komst
þér vel fyrir í hlýlegu húsinu. Þú
tókst þátt í söngstarfi og fórst í
mat niður í matsal í hádeginu. Þar
hittir þú fólk á þínum aldri, þó að í
flestum tilfellum hafir þú talað um
aðra eldri borgara sem gamla
fólkið. Þú upplifðir þig sannarlega
aldrei á þeirra aldri og við brost-
um oft þegar þú talaðir um ein-
hverja gamla konu eða gamlan
mann sem við vissum að voru mun
yngri en þú. Þú varst ætíð ung í
anda.
Fyrir rúmu ári var orðið erfitt
fyrir þig að búa á Lindargötu og
þú fluttir á hjúkrunarheimilið
Skógarbæ þar sem þú lést 3. mars
síðastliðinn.
Elsku amma. Þú sagðir oftar en
einu sinni við mig í stríðnislegum
tón að þú tryðir því að afi væri hér
og fylgdist með okkur. Ég er viss
um að þú trúðir því og það geri ég
líka. Ég trúi því að nú sért þú
komin til hans og að þið leiðist
hönd í hönd á ferðalagi ykkar. Ég
veit að þið vakið yfir okkur sem
eftir lifum. Takk fyrir allar ynd-
islegar stundir og kysstu afa frá
okkur öllum.
Þín
Jóhanna.
Er ég frétti andlát Jóhönnu
varð mér hugsað til æskuáranna á
Ísafirði. Fjölskylda mín í Aðal-
stræti 32 og Jóhanna, Garðar og
börn þeirra svo gott sem í næstu
götu, Brunngötu. Vinskapur mik-
ill var milli móður minnar og Jó-
hönnu alla tíð. Stutt var að trítla á
milli húsa og daglegt innkíkk svo
gott sem daglegt brauð.
Í Aðalstrætinu heyrðist oft
bank bank, útidyr opnuðust og
kallað glaðlega í gættina: einhver
heima? og inn gekk Jóhanna bros-
andi og glaðleg eins og hennar var
venja. Síðan upphófst hefðbundið
eldhússpjall á léttum nótum og
hlegið og gantast og haft gaman
af.
Saumaklúbbur móður minnar,
Jóhönnu, Huldu Guðmunds,
Diddu á Bökkunum, Elísu í Tún-
götunni og Millu á Hlíðarveginum
og Dövví var vel virkur yfir vetr-
artímann í gegn um árin. Eftir-
væntingin var ekki lítil þegar
hann var haldinn í Aðalstrætinu.
Fylgst með þegar prúðbúnar kon-
urnar mættu í klúbbinn með
handiðn sína, mikill og glaðlegur
hlátur og skvaldur fram eftir
kveldi. Síðan kvatt og haldið heim
á leið. Þá var eftirvæntingin ekki
minni hjá okkur krökkunun að
kanna veisluföngin áður en haldið
var til rekkju.
Vinskapur á milli foreldra
minna og Jóhönnu og fjölskyldu
hélst alla tíð. Og eftir að Jóhanna
og Garðar fluttu suður á Sólvalla-
götuna vandi ég komur mínar
þangað í gegn um árin. Eftir lát
Garðars hélst sú venja að heim-
sækja Jóhönnu á Skúlagötuna og
alltaf var gestrisnin í hávegum
höfð.
Undir það síðasta hrakaði
heilsu Jóhönnu.
Ég kveð Jóhönnu að sinni og
þakka þá ævilöngu tryggð og vin-
semd sem hún hefur ávallt sýnt
fjölskyldu minni.
Minningin um Jóhönnu er björt
og tær.
Valgerður Stefanía
Finnbogadóttir.
Jóhanna
Sigurðardóttir
Þegar litið er yfir farinn veg
fer ekki hjá því að einstaka sam-
ferðamenn eru manni minnis-
stæðari en aðrir. Ólafur Egils-
son var einn þeirra sem hafa
verið mér hugstæðir frá fyrstu
kynnum og það af góðu einu. Við
vorum ungir saman til sjós á
Straumey frá Akureyri, það var
árið 1949, skipstjóri var sá mikli
ágætismaður Jóhannes Hall-
dórsson. Leiðir okkar lágu svo
aftur saman þegar í land var
komið, en hann vann hjá fyr-
irtæki mínu, Brún hf., við bygg-
ingar- og mannvirkjagerð við
lok sjöunda áratugar síðustu
aldar. Áfram héldu kynnin en
Ólafur var lengi lykilstarfsmað-
ur hjá Birni Kristjánssyni múr-
arameistara. Björn var múrara-
meistari við flest þau verk sem
unnin voru á vegum fyrirtækja
minna í gegnum tíðina.
Í ljósi þess sem á undan er
Ólafur Á. Egilsson
✝ Ólafur Ás-mundsson Eg-
ilsson fæddist í Mið-
húsum við
Lindargötu í
Reykjavík 20. júní
1924. Hann lést 4.
mars 2012.
Ólafur var jarð-
sunginn frá Há-
teigskirkju 15.
mars 2012.
sagt má með réttu
álykta að Óli sé mér
minnisstæður sök-
um dugnaðar og
elju, en hann er það
þó ekki síður sök-
um einstakra eigin-
leika annarra sem
hefðu á öðrum tíma
örugglega komið
honum í fremstu
röð listamanna og
túlkenda bæði til
orðs og æðis. Ólafur Egilsson
var með mögnuðustu sögumönn-
um sem ég hef kynnst og er þá
langt til jafnað. Þegar svo bar
undir gat hann án sjáanlegrar
fyrirhafnar opnað okkur sem
nutum frásagnargleði hans og
hæfileika veröld alþýðlegs ofur-
raunsæis og hversdagslegra æv-
intýra.
Auk þeirrar ánægju sem Ólaf-
ur Egilsson veitti okkur sam-
ferðamönnum sínum með frá-
sögnum og látbragði af atferli
þeirra sem hann hafði heyrt af
eða kynnst í gegnum lífið þá er
það þó vinátta hans, tryggð og
hlýja sem eftir stendur þegar
þakkað er fyrir áratugalöng
kynni.
Börnum Ólafs, barnabörnum
og öðrum nákomnum sendi ég
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Árni Jóhannsson.