Morgunblaðið - 16.03.2012, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2012
✝ Sigurborg Sig-urðardóttir
fæddist 16. janúar
1920 á Grandavegi
39, Reykjavík. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
17. febrúar 2012.
Hún var dóttir
hjónanna Dagnýjar
Níelsdóttur, f. 14.
nóv. 1885 á Stóra-
Múla, Saurbæj-
arhr., Dal., d. 28. febr. 1971 í
Reykjavík, og Sigurðar Brynj-
ólfssonar, f. 4. júní 1885 á Stær-
ribæ, Grímsneshr., Árn., d. 6.
jan. 1970 í Reykjavík. Systkini
hennar voru 1) Haraldur, f. 15.
febrúar 1914, d. 14. júní 1996, 2)
nesi, Aðaldælahr., S-Þing., d.
16. nóv. 1962 í Reykjavík, og
Guðný Eggertsdóttir, f. 1. maí
1887 í Skógargerði á Húsavík,
d. 19. ágúst 1941.
Sigurborg og Eggert áttu
eina dóttur, Sigríði Björgu, f.
9.12. 1945, gift Guðmundi Geir,
f. 10. desember 1947. Þeirra
börn eru: 1) Jón Eggert, f. 13.
nóvember 1967, 2) Jóhannes
Geir, f. 21. júlí 1974, kvæntur
Pamelu Susan Perez, f. 5. des-
ember 1976. Börn þeirra eru a)
Erik Daníel, f. 2. janúar 2001,
og Lucia Stefanía, f. 16. maí
2003. Fyrir átti Pamela dótt-
urina Madison Alexiu, f. 1. apríl
1996. 3) Björgvin, f. 14. maí
1985.
Sigurborg ólst upp í Reykja-
vík og átti heima þar mestan
hluta ævi sinnar.
Útför Sigurborgar fór fram
frá Fossvogskirkju hinn 27.
febrúar 2012, í kyrrþey, að ósk
hinnar látnu.
Bryndís, f. 2. mars
1917 í Reykjavík, d.
16. maí 2007 í
Reykjavík, 3) Sig-
urður, f. 19. des.
1922 í Reykjavík, d.
10. jan. 1984 á Sel-
tjarnarnesi, 4)
Kristinn Björgvin,
f. 14. júní 1926 í
Reykjavík. Hún átti
einnig fóst-
urbróður, Hörð
Viktorsson, f. 15.4. 1938.
Sigurborg giftist 16. jan.
1942 Eggerti Jóhannessyni, f. 1.
febrúar 1912, d. 7. júní 1989.
Foreldrar hans voru Jóhannes
Guðnason smiður frá Grims-
húsum, f. 1. sept. 1875 á Sýr-
Elsku Sigurborg mamma
mín, nú ert þú komin til Guðs
þar sem Eggert pabbi hefur
tekið á móti þér og þú hefur
hitt skyldfólk þitt og vini, sem
voru farnir á undan þér. Öll
þjáningin og veikindin, sem þú
þurftir að líða síðustu daga þína
í þessum heimi, eru horfin og
þér líður vel. Sigurborg mamma
var mjög góð móðir, við
mamma vorum mjög samrýnd-
ar í þessu lífi. Hún var alltaf
tilbúin að hjálpa mér ef eitthvað
var að og ég henni.
Eftir að ég flutti að heiman
og gifti mig vorum við svo háð-
ar hvor annarri að við urðum að
heyrast tvisvar til þrisvar á dag
í síma og hittast reglulega.
Mamma var yndislega góð og
mátti ekkert aumt sjá, var
skemmtileg og hlý. Það var gott
að sitja hjá mömmu og tala við
hana. Hún kenndi mér svo
margt viturlegt, til að lifa lífinu
sem best.
Ég og maðurinn minn, Guð-
mundur Geir, eignuðumst þrjá
syni, sem voru svo sannarlega
sólargeislar í lífi Sigurborgar
ömmu og Eggerts pabba.
Ömmu- og afastrákarnir eru
Jón Eggert, Jóhannes Geir og
Björgvin. Árin liðu og Jóhannes
Geir giftist Pamelu Perez, ynd-
islegri stúlku. Þau eiga þrjú
börn, Madison, Erik Daniel og
Luciu Stefaníu, svo Sigurborg
mamma og Eggert pabbi eign-
uðust þrjú barnabörn, sólar-
geislunum fjölgaði.
Við mamma misstum Eggert
pabba 1989. Eftir það bjó hún
ein nema á tímabili bjó Jón
Eggert, elsti ömmustrákurinn,
hjá henni í fimm ár. Þá var
hann í háskólanum. Mamma
vann oft úti, því pabbi, sem var
vélstjóri, missti heilsuna ungur.
Lengst af vann hún á Flóka-
deildinni á vegum ríkisspítal-
anna. Það átti vel við hana að
sýna umhyggju og hlýju. Hún
var vinmörg og vinsæl. Síðasta
árið sitt dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Eir þar sem hún
fékk hjálp og líkn í veikindum
sínum.
Guð blessi og verndi ynd-
islega eiginkonu, mömmu,
ömmu og langömmu. Við hitt-
umst þegar minn tími kemur.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín dóttir,
Sigríður Björg
Eggertsdóttir.
Þegar þeir sem eru manni
kærir falla frá verða minning-
arnar allsráðandi og smyrja sár-
in. Minningarnar sem ég á um
ömmu eru um glaðværð hennar
og hlýju. Þegar ég var lítill gisti
ég stundum hjá henni um helg-
ar. Það var skemmtilegur tími
þar sem setið var klukkutímum
saman og spilað á spil eða lúdó
sem var í uppáhaldi hjá okkur.
Síðan eldaði hún góðan mat um
kvöldið og tók upp á að elda
ýmsa rétti sem hún bjó til sjálf.
Einn af þessum réttum er
mjög minnisstæður og það var
bræddur mysuostur á pönnu
með sykri. Þetta borðuðum við
oft á kvöldin þessar helgar. Ég
var hjá henni í Skeiðarvoginum
og síðan á Grandaveginum þeg-
ar ég var í háskólanum. Á þeim
tíma var mikið spjallað um
heima og geima og varð stund-
um lítið úr náminu vegna þess.
Þegar hún var komin í Hlíð-
arhús kom ég oft í heimsókn til
hennar og alltaf átti hún heitt
kaffi á könnunni og vildi spjalla.
Þegar ég var að æfa mig und-
ir strandvegagönguna gekk ég
frá Hafnarfirði og til hennar í
kaffi og til baka um helgar. Ég
kallaði það ömmulabb. Hún
hafði mjög gaman af því að fá
mig en var ekki alveg sammála
mér að það væri til heilsubótar
að labba svona mikið. Sigurborg
amma bar lífinu fagurt vitni og
yfir því geta börn hennar,
barnabörn og barnabarnabörn
og allir sem til hennar þekktu
glaðst og þakkað.
Jón Eggert.
Það er sárt að kveðja ömmu
Sigurborgu í hinsta sinn.
Hún hafði mikið gaman af því
að spila á spil. Sem krakki man
ég vel eftir að spila heilu helg-
arnar rommí. Hún lét mig
reikna stigin, sem skerpti vel
hugann þar sem tölurnar voru
orðnar ansi háar eftir margra
daga spil. Ég á henni að þakka
reikningsæfinguna og kom hún
sér vel í stærðfræðiprófum. Þeg-
ar kvöldaði var oftast skotist út í
KRON og náð í normalbrauð,
reyktan silung, ís og lottómiða.
Það kom aldrei stór vinningur á
lottómiðann en gerði lítið til.
Stundirnar voru ógleymanlegar.
Hún var eins skýr og þrjósk
og ávallt þótt hún væri komin á
háan aldur. Hún fylgdist með
öllum fréttum og var óhrædd við
að segja sína skoðun á málum
dagsins. Hún missti sjónina á
seinni hluta ævinnar og þurfti
að hætta að spila og lesa. Í stað-
inn tók útvarpið við og hljóð-
bækur. Þrátt fyrir sjónleysið
virtist hún alltaf taka eftir því ef
maður hafði bætt á sig kílóum
eða gleymt að fara í klippingu.
Þeim upplýsingum var snurðu-
laust miðlað til furðu allra.
Síðustu mánuðir hennar voru
erfiðir. Krabbamein náði tökum
á henni og tók úr henni viljann.
Það var erfitt að upplifa. Slökkt
var á útvarpinu og engar hljóð-
snældur spilaðar. Hugurinn var
allur til staðar, en líkaminn að
bregðast. Á slíkum tímum óskar
maður að hægt væri að taka
eina spilahelgi í viðbót, en raun-
veruleikinn er kaldur.
Nú er hún farin frá okkur og
komin á annan stað. Ég ímynda
mér að hún sé nú þegar búin að
setja sig vel inn í pólitíkina í
himnaríki og eflaust búin að
segja Guði að fara í klippingu.
Við söknum hennar.
Jóhannes og fjölskylda.
Sigurborg amma hafði unun
af því að lifa lífinu lifandi.
Þrátt fyrir erfið ár að hugsa
um Eggert afa veikan var allt-
af tími hjá henni til að njóta
lífsins í návist vina og ættingja.
Þegar ég var lítill pjakkur
voru þær ófáar helgarnar sem
ég gisti hjá ömmu. Þá var
stunduð spilamennska af mik-
illi ákefð, alltaf rommý.
Eftir langan dag við spil,
sem samt leið undrahratt,
kenndi amma mér að elda sín-
ar frægu kjötbollur. Það var
einhver kyrrð og sálarró að
koma til ömmu og eiga góða
stund hjá henni á Grandaveg-
inum.
Hún fylgdist náið með
barnabörnum, sem henni þótti
afar vænt um, og mat mikils
þær stundir sem hún átti með
þeim eftir að þau fluttust til Ís-
lands og byrjuðu í skóla.
Amma var góð og hjálpsöm
að eðlisfari og var alltaf til
staðar fyrir þá sem stóðu henni
næst. Þú munt ávallt lifa í hug
okkar og hjarta.
Björgvin Guðmundsson.
Sigurborg
Sigurðardóttir
✝ Jódís Jóns-dóttir fæddist
12. október 1927 í
Ási í Presthóla-
hreppi sem nú til-
heyrir Kópaskeri.
Hún lést á Grund
21. febrúar 2012.
Foreldrar Jódís-
ar voru Jón Árna-
son héraðslæknir á
Kópaskeri frá
Garði í Mývatns-
sveit, f. 1889, d. 1944, og kona
hans Valgerður Guðrún Sveins-
dóttir frá Felli í Sléttuhlíð, f.
1895, d. 1983. Jódís var fimmta
barn þeirra af sjö. Hin eru Anna,
f. 1918, d. 1995, Jórunn Stein-
unn, f. 1920, d. 1987, Björg, f.
1924, d. 1926, Sigurður, f. 1925,
Árni, f. 1929, d. 1983, og Sveinn,
f. 1931.
Jódís giftist Ólafi Ragnari
Magnússyni prentsmiðjustjóra
og síðar forstjóra, f. 15. ágúst
1924. Þau skildu. Foreldrar hans
voru Magnús Brynjólfsson, f.
1895, d. 1971, og kona hans Mar-
grét Ólafsdóttir, f. 1900, d. 1988.
maður Jódísar var Bogi Þórð-
arson kaupfélagsstjóri og síðar
stjórnarformaður og fram-
kvæmdastjóri, f. 31. ágúst 1917,
d. 10. september 2000. Þau
skildu. Foreldrar hans voru
Þórður Guðmundsson, f. 1885, d.
1952, og kona hans Jóhanna
Bogadóttir, f. 1988, d. 1963.
Jódís lauk prófi frá
Verslunarskólanum. Síðar á æv-
inni nam hún félagsfræði við HÍ.
Jódís starfaði alla tíð utan heim-
ilis samhliða því að hún hélt
heimili, m.a. í Verðlagsnefnd
sjávarútvegsins þar sem hún
vann við almenn skrifstofustörf,
var einkaritari hjá Tryggingu
hf. og gegndi starfi endurskoð-
anda hjá SÍS. Jódís hafði mikinn
áhuga á samfélagsmálum. Hún
var í undirbúningsnefnd fyrir
stofnun Félags einstæðra for-
eldra árið 1969 og varaformaður
félagsins næstu fjögur árin og sá
um rekstur á skrifstofu félagsins
um árabil. Þá var Jódís varafor-
maður Samtaka aldraðra í
Reykjavík 1992-1995 og sat í
stjórn félagsins eftir það og sá
um rekstur skrifstofu þess í
nokkur ár.
Útför Jódísar hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Dætur Jódísar og
Ólafs eru: 1) Val-
gerður Guðrún, f.
19. mars 1950. Mað-
ur hennar var Niels
Peter Buck, f. 1947,
d. 2003. Dóttir
þeirra er Vala
Cristina, f. 1977,
gift Kristofer Buck
Bramsen og eiga
þau tvíburana Alf-
red og Idu. 2) Mar-
grét, f. 16. desember 1952. Mað-
ur hennar er Már Viðar Másson,
f. 1949. Dóttir þeirra er Halla
Dögg, f. 1985, í sambúð með Ægi
Birni Ólafssyni og dóttir þeirra
er Kamilla Dögg. Már átti fyrir
dótturina Snædísi Erlu, í sambúð
með Michael Hübinette, og eru
dætur þeirra Julia Saga og
Klara Agnes. 3) Pála Kristín, f. 8.
ágúst 1957. Maður hennar er
Kristján Björn Ólafsson, f. 1958.
Synir þeirra eru a) Atli Freyr, f.
1992, í sambúð með Viktoríu Ýri
Norðdahl og eiga þau dreng
óskírðan. Tvíburarnir b) Ívar Óli
og c) Emil Örn, f. 1995. Seinni
Tengdamóðir mín var af fínum
ættum og bar það með sér. Faðir
hennar var ættaður frá Garði í
Mývatnssveit, en þar hefur lengi
verið reisn yfir mannlífinu. Móðir
hennar var ættuð frá Felli í
Sléttuhlíð, en þar var afi hennar
bóndi og hákarlaformaður.
Jón lést ungur, en Valgerður
lét engan bilbug á sér finna og
hélt myndarskap sínum alla tíð.
Og hún minnti börn sín á að bera
höfuðið hátt, þrátt fyrir stundar-
mótlæti. Það var því ætíð hressi-
legt að koma til Jódísar. Hún
fylgdist vel með landsmálum og
hafði unun af því að ræða um
landsins gagn og nauðsynjar.
Hvergi skyldi hvikað, en haldið
áfram af djörfung og dug.
Það leiddi því af sjálfu sér að
Jódís studdi vel við bakið á dætr-
um sínum og fjölskyldum þeirra,
ef rétt var á haldið og stuðnings
var þörf. Og hver er svo farsæll að
hann megi ekki notast við heilla-
ráð frá góðum vini? Við Margrét
fengum oft að njóta ábendinga og
leiðsagnar Jódísar. Vonandi skil-
um við því starfi áfram af sömu
tign, og er þá allt vel.
Jódís átti ætíð fallega búið
heimili, þó án tilgerðar.
Á fjölskyldufundum á heimili
sínu lagði Jódís ríka áherslu á
höfðingjabrag og bauð ríkulega í
veitingum og umgengni. Það var
því ætíð tilhlökkun að mæta henni
á sínum heimavelli. Nú er þeim
boðum lokið, en eftir situr innilegt
þakklæti fyrir hlýleika og vænt-
umþykju þessarar góðu konu.
Már Viðar Másson.
Það var árið 1976 sem ég
kynntist Dísu er ég fór að eltast
við yngstu dótturina. Þarna
kynntist ég konu sem var jafn blíð
og hún var mikið hörkutól. Hún
var einstaklega gáfuð og vakandi í
fjármálum þjóðarinnar og ekki
alltaf hress með þær breytingar
sem gerðar voru, sérstaklega á
högum barnafólks sem og aldr-
aðra og öryrkja.
Ávallt var hún tilbúin að rétta
fram hjálparhönd, koma með álit
og skoðanir er við þurftum að
taka ákvarðanir í okkar lífi og höf-
um við sannarlega notið góðs af
því. Þær eru margar stundirnar
sem við höfum setið og rætt um
stjórnmál því ekki var hún síðri í
þeim enda þurft að kljást við
stjórnmálamenn þegar hún vann
fyrir félag einstæðra foreldra og
barðist fyrir mörgum málum, t.d.
hafði hún mikið fyrir því að opna
stað fyrir einstaklinga með börn
sem þurftu húsnæði í einhverja
daga eða vikur vegna skyndilegr-
ar uppákomu í sambandinu og svo
fékk hún í gegn gæslustað fyrir
börn eftir skóla.
Árið 1973 giftist hún seinni
manni sínum, Boga Þórðarsyni,
sem var ekkjumaður með fjögur
börn. Þarna púslaði hún saman
þessum tveim fjölskyldum með
mikilli snilld. Hún tók með sér
yngstu dótturina og fluttist til
Boga sem var með tvo drengi
heima, en tvær dætur hans og ein
dóttir hennar, sem þá var komin í
Kennaraskólann, fóru að búa
saman í íbúð sem Dísa átti fyrir.
Þriðja og elsta dóttirin var þá
flutt til Danmerkur.
Með Boga kynntist hún Sam-
bandi ísl. samvinnufélaga og vann
þar við endurskoðun á reikning-
um í mörg ár og hafði margar
skoðanir varðandi þann rekstur
og þær skoðanir voru mikið rædd-
ar hjá þeim hjónum.
Það var ekki mikið mál fyrir
hana að stýra okkur af stað með
okkar fyrstu kaup á húsnæði og
að sjálfsögðu gekk allt upp eins og
í sögu eftir miklar vangaveltur
um bestu kaup, lán og afborganir
sem ekki voru á sömu kjörum þá
og nú í dag.
Árið 1996 skildi leiðir þeirra
Boga og kom hún þá meir inn í líf
dætra sinna. Hún var þá hætt að
vinna úti en í staðinn mætt heim
til mín kl. 9-17 að hjálpa til með
eyrnaveika tvíbura og einn
þriggja ára gutta. Kom það fyrir
að hún gætti þeirra yfir nótt svo
við fengjum fullan svefn. Þessi að-
stoð var alveg ómetanleg og sendi
ég henni kærar þakkir fyrir. Ég
vil einnig þakka fyrir tvær utan-
landsferðir sem standa upp úr,
önnur til Danmerkur í sumarbú-
staðarferð, þar sem allir
skemmtigarðar landsins voru
heimsóttir, og hin til Benidorm,
þar sem við lentum í því að eldur
kom upp í svefnsófa út frá hand-
vömm Spánverja í rafmagni. Við
fengum þessa uppákomu endur-
greidda með 14 daga ferð sumarið
eftir en þá sat hún eftir heima og
passaði fyrir okkur svo við gætum
notið þess betur. Svona var hún.
Ég vil þakka fyrir þessi kynni og
öll þau ár sem ég hef mátt njóta
með henni.
Kristján B. Ólafsson.
Elsku hjartans amma Dísa. Ég
á svo margar yndislegar minning-
ar um þig og þá sérstaklega þegar
við fórum öll saman til Benidorm.
Við vorum tvær saman í íbúð. Þú
fylgdist með mér á hverju kvöldi
ofan af svölunum meðan þú
drakkst rauðvínið þitt og ég dans-
aði við krakkana í bakgarðinum.
Þú þurftir ekki annað en að
standa upp og halla þér að hand-
riðinu og þá vissi ég að það var
kominn tími til að koma inn að
sofa, ekki datt mér í hug að
óhlýðnast þér og við sofnuðum
hlið við hlið, ég og þú.
Þetta var dýrmætur tími sem
ég fékk með þér, elsku amma mín,
og ég kynntist hinni raunveru-
legu, sterku og flottu Jódísi þarna
á Spáni – konunni sem hefur alltaf
staðið með sínum skoðunum og
löngunum.
Ég veit ekki betur en að ég hafi
frá fyrstu stundu kallað þig ömmu
og við fallist í faðma eins og við
höfum gert síðustu 26 árin. Þú
kenndir mér svo sannarlega að
það kemur manni langt að standa
fast á því sem maður trúir á og
elskar, og með það kveð ég þig
yndislega amma mín, og þakka
þér fyrir þann kærleika sem þú
kenndir mér að sækjast eftir.
Þín
Halla Dögg.
Jódís Jónsdóttir
Ingibjörg Eyjólfsdóttir, fyrr-
verandi enskukennari og fags-
tjóri í ensku við Garðaskóla, er
nýlega látin. Hún starfaði við
skólann frá 1966 í um það bil 30
ár uns hún lét af störfum vegna
aldurs.
Hún var ekki bara góður kenn-
ari heldur miklu fremur frábær
kennari.
Hún var mikils metin af öllum
Ingibjörg
Eyjólfsdóttir
✝ Ingibjörg Eyj-ólfsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. október 1925.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
24. febrúar 2012.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá
Garðakirkju föstu-
daginn 2. mars
2012.
samkennurum og
nemendum sínum
vegna hæfileika
sinna, dugnaðar og
fagmennsku. Hún
lagði mikinn metnað
í starf sitt og að hún
hefði sem allra best
úrval kennslutækja
og kennslugagna.
Hún náði oft að
sannfæra yfirvöld
Garðabæjar um
nauðsyn þess að veita aukið fjár-
magn í kennslubækur og
kennslugögn. Hún hafði góðan
húmor og skemmti sér ávallt vel í
góðra vina hópi. Hún hló með
fólki en ekki að því.
Henni fannst gott að reykja og
lét ekki af þeim ósið á meðan hún
vann í skólanum þó að hamast
væri ákaflega gegn reykingum
starfsmanna.
Ingibjörg bar ávallt hag nem-
enda sinna fyrir brjóst og vildi að
þeir ynnu vel og samviskusam-
lega öll sín verkefni og gaf ekkert
eftir í þeim efnum. Enda skiluðu
flestir nemendur hennar góðum
árangri í námi sínu. Meðaltal
nemenda skólans í ensku var ára-
tugum saman með því hæsta á
samræmdum prófum. Það var að
mestu leyti góðu og farsælu starfi
Ingibjargar að þakka. Hún vildi
veg skólans sem mestan og lagði
sannarlega sitt lóð á vogarskál-
arnar til að svo mætti verða.
Við undirritaðir fyrrum sam-
starfsmenn hennar í Garðaskóla
þökkum góð og skemmtileg
kynni við frábæran kennara og
mikilhæfa konu um leið og við
sendum börnum hennar og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Elisabet Magnúsdóttir,
Guðrún Björg Egilsdóttir,
Gunnlaugur Sigurðsson,
Hafdís Bára Kristmunds-
dóttir, Halla Thorlacius,
Helga María Ólafsdóttir,
Ragnheiður Gunnarsdóttir,
Sturla Þorsteinsson.