Morgunblaðið - 26.05.2012, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2012
✝ Laufey Bjarka-dóttir fæddist
að Litlu-Reykjum í
Reykjahverfi 23.
júlí 1941. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 6. maí 2012.
Hún var dóttir
Marenar Huldu
Þórarinsdóttur frá
Kollavík í Þistilfirði,
f. 3.12. 1911, d. 20.7.
2004 og Bjarka
Árnasonar frá Litlu-Reykjum, f.
20.5. 1924, d. 15.1. 1984. Laufey
ólst upp á Litlu-Reykjum hjá
móður sinni og föðurafa Árna
Þórsteinssyni, f. 4.10. 1896, d.
1.10. 1977. Bjarki giftist Kristínu
Margréti Vernharðsdóttur, f.
20.5. 1926, d. 21.9. 1990 og
bjuggu þau á Siglufirði öll sín bú-
skaparár. Systkini Laufeyjar
samfeðra eru Kristín Anna, f.
26.7. 1945, Sveininna Ásta, f.
12.4. 1949, d. 22.10. 2010, Bryn-
Robert Duane Boulter, f. 9.4.
1964. Börn: Róbert Karl, f. 18.8.
1994 og Rakel Anna, f. 16.12.
2000. 3) Birna María, f. 3.7. 1977,
sjúkraþjálfari, búsett í Mos-
fellsbæ, maki Einar Sig-
urjónsson, f. 12.10. 1980. Börn:
Helga Laufey, f. 3.10. 2008 og
Snorri Steinn, f. 25.7. 2010. 4)
Bjarki Fannar, f. 23.1. 1980,
bóndi í Hafrafellstungu. Maki
Eyrún Ösp Skúladóttir, f. 6.6.
1982. Óskírð dóttir þeirra, f. 24.3.
2012.
Laufey útskrifaðist úr hús-
mæðraskólanum á Laugum árið
1959. Laufey og Karl bjuggu öll
sín búskaparár í Hafrafellstungu
í Öxarfirði og ráku þar sauð-
fjárbú. Laufey var virk í fé-
lagsstarfi allt sitt líf. Var í kven-
félaginu og kirkjukórnum öll sín
búskaparár og í sóknarnefnd í
um 20 ár, lengst af formaður. Þá
starfaði hún fyrir Rauða kross-
inn og Skógræktarfélagið til
margra ára. Laufey var mikil
hannyrðakona og einstaklega
hlý og góð heim að sækja.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Skinnastaðarkirkju í Öxarfirði
26. maí 2012 og hefst athöfnin kl.
14.
hildur Dröfn, f. 5.6.
1954 og Árni Eyþór,
f. 4.10. 1961. Þegar
Laufey var 17 ára
giftist móðir hennar
Baldri Guðmunds-
syni, f. 17.5. 1908, d.
15.12. 1978, bónda
að Bergi í Aðaldal.
Þá varð Laufey
ráðskona hjá Árna
afa sínum.
Laufey giftist
þann 19.10. 1963 Karli Sigurði
Björnssyni, f. 4.2. 1941. Laufey
og Karl eignuðust fjögur börn: 1)
Hulda Hörn, f. 17.3. 1964, bóndi á
Leifsstöðum í Öxarfirði og mat-
ráðskona í Lundarskóla, gift
Stefáni Leifi Rögnvaldssyni, f.
17.3. 1961. Börn: Svala Rut, f.
24.5. 1990, Silja Rún, f. 14.4.
1992, Rögnvaldur, f. 21.1. 1998
og Emil, f. 6.10. 2000. 2) Ingiríð-
ur Ásta, f. 8.12. 1965, útibússtjóri
Landsbankans á Akureyri, maki
Nú er yndislega móðir mín fall-
in frá og það vita allir sem reynt
hafa að það er erfitt að missa móð-
ur sína. Þrátt fyrir það er svo
margs að minnast og fyrir margt
að þakka. Hún vildi allt fyrir okk-
ur gera og var tilbúin að leggja á
sig allt og hvað sem var fyrir okk-
ur systkinin. Við hefðum ekki get-
að átt ástríkari og áhyggjulausari
æsku. Það er ekki síður mikilvægt
að alast upp hjá foreldrum sem
elskuðu hvort annað skilyrðis-
laust. Þau bættu hvort annað upp
á allan hátt. Mamma sá um að öll-
um liði vel og pabbi um að við
lærðum og ynnum.
Helstu áhugamál mömmu voru
matur, hannyrðir, rósarækt, skóg-
rækt og fleira.
Mamma hafði yndi af ljóðum og
fleygum setningum eins og
„manni þarf aldrei að leiðast ef
maður er nógu skemmtilegur
sjálfur“ og „að tala er silfur en að
þegja er gull“. Þetta þótti okkur
ekki gaman að heyra á unglings-
árunum en eftir því sem árin líða
höfum við áttað okkur á sannleiks-
gildi þessa þegar það á við.
Eitt af hennar uppáhaldsljóð-
um var úr Einræðum Starkaðar
eftir Einar Benediktsson:
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Í þessu er mikil lífsspeki sem
gott er að minna sig á. Hversu oft
minnti hún okkur á mikilvægi þess
að brosa. Þegar ég var niðurdreg-
in og hafði allt á hornum mér þá
sagði hún: „Hvað er að elskan?
Brostu bara þá verður allt betra“.
Þrátt fyrir alla hennar mildi lét
hún ekki yfir sig eða sína ganga.
Hennar einkenni var ekki síður
hennar óbilandi bjartsýni og aðdá-
unarvert hvernig henni tókst að
halda í jákvæðni og bjartsýni allt
til enda. Þegar hún greindist með
krabbamein fyrir einu og hálfu ári
var hún ákveðin og sannfærð um
að hún kæmist í gegnum þetta.
Þrátt fyrir neikvæðar fréttir þá
tókst henni alltaf að finna eitthvað
jákvætt og talaði um það en annað
ekki. Henni tókst með þessu að
gefa okkur öllum von og það er
sannað að með jákvæðu hugarfari
komumst við mun lengra og njót-
um lífsins betur. Hversu oft
heyrðum við hana segja: „Þetta
mun allt fara vel“.
Ég vil þakka Guði fyrir að hafa
átt svo góða mömmu og vona að
mér takist að koma hennar gæsku
og lífsspeki áfram til minna barna.
Ingiríður Ásta Karlsdóttir.
Minningarnar þjóta um hug-
ann, góðar minningar um glaða
stúlku sem kom inn í líf bróður
míns fyrir 50 árum. Mikið gladdist
ég fyrir hans hönd og mikið hlakk-
aði ég til að nú myndi ég eignast
þá systur sem ég hafði alltaf þráð.
Og eins og gengur héldum við
út í lífið, við eignuðumst yndisleg
börn, einu sinni með þriggja vikna
millibili þannig að óhjákvæmilega
var margt brallað saman. Alltaf
finnst mér í minningunni að gleðin
hafi ráðið för.
Vorið dregur fram í hugann all-
ar næturvaktirnar yfir óbornum
ám, þar sem við réðum ríkjum í
fjárhúsunum frá miðnætti og fram
undir morgun, alltaf var gaman
hjá okkur, mikið hlegið og mál-
tæki og orðaleikir flugu okkar á
milli.
Eitt vorið voru kindurnar sem
þurfti að gæta, í sitt hvorum fjár-
húsunum, það var ekki gott skipu-
lag! En við höfðum bíl til umráða
og þá datt okkur það snjallræði í
hug að við gætum notað tímann til
æfingaaksturs. Fljótlega kom-
umst við að því í sameiningu að
þetta væri ekki góð hugmynd, ég
veit ekki til þess að það hafi verið
gerðar fleiri tilraunir í þessa átt.
Það var líka alveg óþarfi því flest
það sem húsmóðir í sveit þarf að
kunna það kunni hún og það vel.
Og það sem við hlógum þegar við
smíðuðum „spilin“ fyrir nýbornar
ær næturinnar. Þá reyndi á út-
sjónarsemi svo allt liti nú vel út
þegar bændur kæmu á morgun-
vaktina.
Ég man svo vel þegar Laufey
tók litla þriggja mánaða strákinn
minn og var honum svo einstak-
lega góð, gaf honum eitthvað
kjarngott að borða svo að hann
breyttist úr litlum unga í pattara-
legan strák þegar jarðskjálfta-
fóstrinu lauk. Hún kallaði hann
krummalinginn sinn. Þetta er
nokkuð sem aldrei gleymist.
Þó að maður viti lítið um dauð-
ann virðist það svo miklu einfald-
ara að deyja en að lifa og það verk-
efni að takast á við sorgina og
söknuðinn er ekki eitthvað sem
maður afgreiðir bara si svona.
Sem betur fer er sá tími liðinn að
það þótti dyggð að bíta á jaxlinn
og tala sem minnst. Nú þykir
sjálfsagt að þiggja alla þá hjálp og
öll þau faðmlög sem manni bjóðast
þegar áföllin dynja á manni. Elsku
bróðir minn, þú lagðir mikið inn
hjá börnunum þínum, þegar þau
trítluðu þér við hlið í dagsins önn.
Nú veit ég að þau eru tilbúin að
styðja þig af öllum mætti.
Ég þakka samfylgdina og sendi
innilegar samúðarkveðjur heim í
Tungu til ykkar allra, sem Lauf-
eyju þótti svo vænt um og hugsaði
um fyrst og síðast.
Inga mágkona.
Kær frænka mín og vinkona er
látin allt of fljótt. Hún barðist af
æðruleysi til hinstu stundar við ill-
vígan sjúkdóm.
Ég kynntist Laufeyju fyrst
þegar ég var á sundnámskeiði á
Hveravöllum og dvaldi á Litlu-
Reykjum hjá frændfólki mínu. Ég
var þá 14 ára og Laufey tæplega
10 ára. Hún var kotroskin stelpa
og þroskuð eftir aldri. Við náðum
vel saman þrátt fyrir aldursmun.
Eftir þetta skrifuðumst við á í dá-
lítinn tíma en svo rofnaði sam-
bandið um sinn. Seinna giftist
Laufey Kalla frænda mínum og
settist að í næstu sveit við mig. Þá
sáumst við oft, ýmist á mannamót-
um eða í búðinni í Ásbyrgi og ein-
staka heimsóknum. Hún var mik-
ilvirk í handavinnu og blómarækt
og voru rósirnar hennar í blóma-
skálanum sérstaklega glæsilegar.
Dætur okkar Laufeyjar eru jafn
gamlar og urðu bestu vinkonur í
barnaskóla og eru það enn.
Laufey var yndisleg mann-
eskja, ljúf, léttlynd og hjálpsöm.
Dæmi um hjálpsemi hennar er
þegar ég var búin að liggja á
sjúkrahúsi í mánuð og kom heim
um miðjan desember, þá sendi
hún mér tvo bauka af smákökum
til jólanna. Einnig voru þau hjónin
dugleg að heimsækja mig á
sjúkrahúsið í vetur sem leið þegar
Laufey var að berjast við óvininn.
Að lokum vil ég þakka mjög góð
kynni, minningin um góða konu
lifir.
Elsku Kalli, Hulda, Inga, Birna
María, Bjarki og fjölskyldur, við
Sigurgeir vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Sveininna Jónsdóttir.
Jarðskjálftaveturinn í Öxarfirði
1975-76 reyndi á þolrif barnanna á
Kópaskeri. Því var ekki lengur að
treysta að tilveran héldist kyrr á
sínum stað, hún þvert á móti hrist-
ist og skókst. Fullorðna fólkið
hafði í mörgu að mæðast. Eftir
stóra janúarskjálftann fluttum við
systkinin tímabundið í Hafrafells-
tungu til afa og ömmu. Þar bjó líka
bróðir mömmu ásamt Laufeyju
sinni og tveimur dætrum. Gígja,
sem þá var fimm ára gömul, kall-
aði hana litlu mömmu sína því hún
gekk henni og litla bróður okkar, á
fyrsta aldursári, nánast í móður-
stað á meðan mamma gekk í verk-
in á Kópaskeri.
„Við stóðum við gluggann,
horfðum upp í fjall og spjölluðum
um allt milli himins og jarðar eins
og jafnöldrur,“ segir Gígja þegar
hún hugsar til baka og hlýjar sér
við minningar um ástríka konu.
„Við leiddumst vestur í fjárhús til
að brynna ánum og gefa heimaln-
ingunum að drekka. Við vorum
vinkonur. Veruleikinn hafði sum-
part hrunið yfir okkur en hún
byggði með mér hús úr teppum og
stólum. Eitt kvöldið kom hún með
appelsín og Hraun handa okkur
Huldu og Ingu. Ég man hvað ég
varð glöð og um leið undrandi,
hvernig var hægt að vera svona
góð! Þetta kvöld er eins og ljós í
minningunni.“ Frá Laufeyju staf-
aði bæði ró og öryggi, sem ekki
var vanþörf á við breyttar aðstæð-
ur.
Laufey var smávaxin og dökk,
glaðvær og hnyttin í tilsvörum, ör-
lát og hlý. Enginn talaði af meiri
blíðu en hún um fólkið, sem henni
þótti vænt um, og svo hló hún svo
fallega. Hún ræktaði rósir, sem
fylltu garðhúsið sætri angan. Hún
var sjálf litfögur jurt með gjöfula,
umvefjandi nærveru. Nærveran
var söm þótt lönd og höf skildu að
og við með árunum fengjum færri
tækifæri en áður til að verja sam-
an tíma.
Nú er komið að leiðarlokum.
Laufey er um hvítasunnu borin til
hinstu hvíldar frá kirkjunni sinni á
Skinnastað. Við systur kveðjum
„litlu mömmu“ með söknuði og
minnumst hennar í ljósinu.
María Hrönn og Unnur
Gígja Gunnarsdætur.
Allt er í heiminum hverfult. Nú
er stórfrænka okkar og vinkona
horfin á braut en minningin lifir
með okkur, minning um konu sem
á sinn hægláta, glaðlynda hátt
setti jákvætt mark sitt á líf okkar
allra. Við sem vorum svo lánsöm
að njóta vinskapar og væntum-
þykju Laufeyjar kveðjum hana
með miklum söknuði og þakklæti.
„Tungufjölskyldan“ hefur alltaf
verið stór hluti af tilveru okkar.
Frænkurnar slitu barnskónum
saman í Reykjahverfi og báðar
settust þær að í Öxarfirðinum þar
sem fjölskyldurnar stækkuðu og
döfnuðu í skjóli vináttu, stuðnings
og hlýju. Að koma á heimili Lauf-
eyjar og Kalla var alltaf notalegt,
átakalaust gjarnan glettið spjall
um lífið og tilveruna, krossgát-
ustundir, handavinna, púsl og
margskonar dægradvöl fylltu
samverustundirnar tilgangi og yl.
Laufey átti alltaf til hvetjandi orð
og umhyggju, hvort sem um var
að ræða litla kalda hnátu á vetr-
ardegi, ráðvillt ungmenni eða
góða vinkonu. Ávallt var þó stutt í
hlátur og kunni hún frænka okkar
vel að meta glettnar hliðar lífsins.
Starf sitt í þágu samfélagsins
vann Laufey af samviskusemi og
alúð. Mikilvæg þátttaka hennar í
starfi Kvenfélags Öxarfjarðar í
nærri hálfa öld var óeigingjörn og
þá voru ófáar flíkurnar prjónaðar
eða saumaðar í Tungu til handa
bágstöddum um allan heim. Kirkj-
an naut einnig starfskrafta Lauf-
eyjar, hún var m.a. formaður
sóknarnefndar um árabil og söng
með kirkjukórnum í áratugi.
Við eldhúsborðið í Tungu hafa
margir setið og þegið velgjörning.
Ekki er vafi á því að mörg úr-
lausnarefnin voru rædd þar á
meðan heimabakaða brauðið,
hjónabandssælan og berjasultan
hurfu ofan í þakkláta gesti. Hugs-
anlega hafa hjónin, Laufey og
Kalli, haft mismunandi skoðanir á
viðfangsefnunum en komist samt
sem áður svo skemmtilega að nið-
urstöðu af virðingu og væntum-
þykju hvort fyrir öðru.
Laufey var stolt af börnum sín-
um og barnabörnum, hún hældi
sér ekki mikið í orðum yfir hópn-
um en sýndi í verki og háttum
hversu mikils virði þau voru henni.
Þá fór hún ekki í dult með ánægju
sína með tengdabörnin og augljóst
að fjölskyldan var hennar líf og
yndi.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Elsku Kalli, Hulda, Inga, Birna
María, Bjarki og fjölskyldur, megi
minningin um Laufeyju ylja ykk-
ur alla tíð.
Erla og fjölskylda.
Í nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að minnast einstakrar
konu sem nú er fallin frá, perlu á
meðal okkar mannanna. Hún
Laufey stórfrænka mín hefur nú
kvatt þennan heim allt of snemma
og skilur eftir sig skarð í blómlegri
fjölskyldu, styrkum vinahópi og
samheldnu samfélagi.
Í vöggugjöf fékk Laufey ein-
staklega góða skapgerð, bjartsýni
og ljúfa lund. Með þessum eigin-
leikum tókst hún á við það í lífinu
sem að henni var rétt, með ein-
stakri leikni og frábærum árangri,
sem endurspeglast t.a.m. í gæfu
og gjörvileika afkomenda hennar.
Laufey var alltaf trú og trygg
sínu fólki. Hún var ætíð til staðar
fyrir mann þó að samverustund-
unum hafi fækkað eftir því sem
kílómetrunum fjölgaði á milli okk-
ar.
Margs er að minnast þegar rifj-
aðar eru upp samverustundirnar í
gegnum árin sem ævinlega voru
umluktar gleði og gamni því mikið
var hægt að hlæja að hnyttnum og
skemmtilegum tilsvörum og frá-
sögnum Laufeyjar. Þorláks-
messukvöldkaffið og aðfanga-
dagsheimsóknir voru líka heilagar
í uppvextinum öllum. En ég man
það líka vel þegar ég örfárra vetra
gömul hafði farið í langferð um
vetur og endaði uppí eldhúsi hjá
Laufeyju eftir langan gang í norð-
anhríðinni – mikið var nú gott að
orna sér í ylnum á heimili þeirra
Kalla Sigga í Tungu, þá sem
endranær.
Hún frænka mín lá nú ekkert á
skoðunum sínum og gat alveg ver-
ið föst fyrir, þrátt fyrir það unni
hún öðrum þess að hafa aðrar
skoðanir en hún, þó þær væru
náttúrulega arfavitlausar.
Einstök vinátta hefur alltaf ver-
ið á milli fjölskyldna okkar sem
hefur endurspeglast í miklum
samgangi, hjálpsemi og væntum-
þykju. Fyrir það verð ég ævinlega
þakklát og tel að þessi vinátta eigi
eftir að standa með manni ævina
til enda.
Það verður fátæklegra að heim-
sækja fallegu sveitina mína núna
þegar engrar Laufeyjar frænku
nýtur við. Alltaf tók hún á móti
manni brosandi og með opinn
faðminn, lét mann svo sannarlega
vita af því að þar ætti maður alltaf
öruggan griðastað hvernig sem
viðraði í lífi manns.
Eftir stendur í gegnum þoku
sorgarinnar óendanlegt þakklæti
til Laufeyjar og fjölskyldu fyrir
ómetanlegan vinskap í gegnum
árin.
Elsku Kalli Siggi, Inga og Ró-
bert, Hulda og Stefán Leifur,
Birna María og Einar, Bjarki
Fannar og Eyrún og barnabörnin
öll, ykkur öllum votta ég mína
dýpstu samúð.
Auður frænka.
Dagur er liðinn og dögg skín á völl,
dularfull blámóða sveipast um fjöll.
Elsku Laufey.
Þessar ljóðlínur eftir föður þinn
komu upp í huga okkar þegar við
fréttum að þú hefðir kvatt þetta líf
sunnudaginn 6. maí 2012 eftir erf-
ið veikindi.
Þú hefur ætíð verið ein af okkar
fjölskyldu, frá því að þú leist dags-
ins ljós heima á Litlu-Reykjum
þann 23. júlí 1941 þar sem þú varst
fædd og uppalin, og allt þar til þú
flytur austur í Hafrafellstungu og
stofnar heimili og fjölskyldu með
Karli Sigurði Björnssyni.
Margs er að minnast og margt
er að þakka frá öllum þeim sam-
verustundum sem við höfum átt
saman í gegnum tíðina, og minn-
umst við meðal annars ógleyman-
legrar ferðar sem þið Kalli Siggi
buðuð okkur hjónum með ykkur
til Ísafjarðar sem seint verður
þakkað. Ýmislegt fleira gætum við
rifjað upp, en við munum láta þær
minningar ylja huga okkar á kom-
andi tíð.
Elsku Laufey, við þökkum þér
fyrir alla þá tryggð og hlýhug sem
þú og fjölskylda þín hafið sýnt
okkur í gegnum árin.
Kæri Kalli Siggi, við sendum
þér og fjölskyldu þinni innilegar
samúðarkveðjur, missir ykkar er
mikill.
Guð veri með ykkur um ókomin
ár.
Sigtryggur og Aðalbjörg
(Diddi og Didda)
frá Litlu-Reykjum.
„Komið ævinlega sæl og bless-
uð“ Þannig heilsaði Laufey gjarn-
an þegar við hittumst, og þannig
trúi ég að hún hafi heilsað þeim
sem tóku á móti henni í Sumar-
landinu er hún kvaddi þetta líf í
faðmi fjölskyldunnar sunnudag-
inn 6. maí 2012.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ég mun ætíð minnast orða
þinna þegar ég sat hjá þér og þú
áttir erfitt með að tjá þig, er þú
hvíslaðir „Segðu mér eitthvað, ég
ætla að hlusta“. Þannig er þér
best lýst, hvernig þú tókst á við
erfið veikindi með einstöku æðru-
leysi.
Elsku Laufey, við kveðjum þig
með söknuði og minnumst þín fyr-
ir alla þá hlýju og elskulegheit
sem þú gafst okkur, hafðu hjart-
Laufey
Bjarkadóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Sími 892 4650
Gísli Gunnar
Guðmundsson
Guðmundur
Þór Gíslason
Elfar Freyr
Sigurjónsson
Netfang: foldehf@simnet.is - Vefsíða: foldehf.is
Vistvænar íslenskar kistur
Þjónusta allan sólarhringinn.
Komum heim til aðstandenda ef óskað er.