Helgafell - 01.12.1953, Síða 11

ISLANDSFERÐ
9
urn degi, hafði rennt sér hægt og rólega upp á Orkneyjaklappirnar þoku-
dag einn þá fyrir skömmu. í Edinborg urðum við því að bíða, unz annað
skip kæmi í stað þess, sem strandað hafði.
Oklcur hafði verið sagt, að „Camoens“ væri allra bezta og þægilegasta
skip, en staðgengill þess, sem hét „Craigforth“, hafði fátt til síns ágætis.
Það var eingöngu ætlað til vöruflutninga, og þar sem vörurnar frá íslandi
voru aðallega hestar, var skipið stafna milli gegnsýrt af hrossaþef. Vetur-
inn eftir (1884) strandaði „Craigforth“ í Murreyfirði, og vesalings hest-
arnir drukknuðu allir, en skipshöfnin komst af.
Við' hrepptum hið yndislegasta ferðaveður og komum ekki undir þiljnr
nema til þess að borða og sofa. Atlantshafið var lygnt eins og stöðuvatn
svo að hvergi kvikaði bára. Eg minnist aðeins tveggja farþega auk okkar.
Annar var Skoti, sem var gagnkunnugur íslandi, en hitt var íslendingur,
allur hnýttur af gigt. Hann var á heimleið frá Kaupmannahöfn, en þangað
liafði hann farið til þess að leita sér lækninga, þótt ekki yrði sú ferð til fjár.
Þegar við' sigldum eftir Pentlandsfirðinum, sáum við, hvar „Camoens"
liúkti á klettunum og virtist ekki á marga fiska. Samt trúi ég, að það hafi
komzt á flot aftur.
Að morgni annars dags stöðvaðist vél skipsins allt í einu. Um leið og
velin þagnaði, sló þögn á okkur. Við litum hver á annan og varð ekki um
sel, því að ekkert skip var nálægt til aðstoðar og í þann tíð voru engin
loftskeyti, sem hægt væri að senda með' beiðni um hjálp. Athugun leiddi í
Ijós, að bilunin var ekki alvarleg, og innan stundar nutum við þess að heyra
aftur skvampið frá skrúfunni og finna skipið hreyfast.
Kvöldið áður en við komum til Islands, sáum við grilla í Vatnajökul
1 140 mílna fjarlægð, en hann er þar hæstur fjalla, 6150 fet. Ur þessum
fjarska séð náði snjórinn niður að sjóndeildarhring. Loftið norður þar var
ákaflega hreint og litir undrafagrir. Jökullinn sást svo ógreinilega, að fljótt
a Htið líktist hann hálfgagnsæjum skýhnoðra, en þeir, sem betur gáðu að
°S góða höfðu sjón, gátu auðveldlega séð' fjallslögun, og skuggarnir á mjall-
breiðunni skáru sig greinilega úr.
Morguninn sem við komum til Reykjavíkur varð breyting á veðrinu;
ef til vill hefðum við getað spáð því af heiðríkjunni kvöldið áður. Við
vöknuðum snemma við það að skipið valt og skoppaði á öldunum, en sjór-
mn gekk yfir þilfarið og framkvæmdi þar hreingerningu, sem engin van-
þörf var á. Annað veifið sást ekki út úr augunum vegna særoks, en þess á
m*fli mótaði fyrir þverhníptum björgum, sem við sigldum hjá.
Skipstjórinn virtist engan veginn viss um, hvar Reykjanestáin væri,
en fyrir hana átti að sigla. Hann tók því það ráð að stýra ýmist að eða frá
fandi, svo að hann komst jafnvel í tæplega 200 faðma fjarlægð frá klett-
unum, en þessi gæsagangur var mögulegur sökum þess, að þarna var mjög
aðdjúpt og engin blindsker.
Segl voru undin upp — til þess að gera skipið stöðugra, býst ég við —
en þau reyndust svo ónýt, að eftir skamma stund voru þau öll í tætlum.