Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 13

ÍSLANDSFERÐ
,,Nei“, mælti hún, „við höfum slíkt aldrei um hönd“, og gekk út. Að' vörmu
spori kom hún aftur og sagði okkur frá því, að árið áður hefði Skoti nokkur
heimsótt þau, og hún minntist þess nú, að hann hafði skilið tvær flöskur
eft.ir, en hvað í þeim væri, vissi hún ekki. Á hinn bóginn mættum við ráð-
stafa þeim eftir geðþótta. Við álitum vandalaust að' gizka á, hvað reyndur
og hygginn Skoti liefði í mal sínum, og hækkaði nú heldur á okkur brúnin,
en að sá hinn sami Skoti skildi nestið sitt eftir í næturstað, því trúðum við
trauðla, og lækkaði brúnin því aftur. En til þess að fá úr málinu skorið,
tókum við tappann úr annarri flöskunni og sjá, í henni var gott og gamalt
skozkt viský!
Morguninn eftir risum við' árla úr rekkju. Eg skoðaði kirkjuna, og í
þetta sinn fylgdist félagi minn með mér, en á síðari árum hefur hann gert
sitt ýtrasta til þess að venja mig af að skoða kirkjur. Hann segir, að það
hafi kostað marga töf og langa, þegar við höfum verið á ferðalagi í bílnum
hans. — Þetta var ákaflega einfalt guðshús, aflangur salur með öllu skraut-
laus. Þrír gluggar voru á hvorri hlið og steinhlerar fyrir þeim að utan, eins
°g á fornri kirkju einni í Torcello nálægt Feneyjum.
I vesturendanum var klefi, þar sem blautar eða fenntar yfirhafnir
kirkjugestanna voru geymdar um messuna. En hvaoan fólk kæmi hér til
kirkju, gátum við ekki gert okkur í hugarlund. Einskis varð ég vísari, sem
gæfi nokkra hugmynd um aldur kirkjunnar; ef til vill hefði nokkuð mátt
ráða af þeim fáu legsteinum, sem í kirkjugarðinum voru, en áletranirnar
voru flestar máðar, og svo kunnum við ekkert í íslenzku.
Þótt Þingvallavatn sé mesta stöðuvatn landsins, getur þao ekki talizt
stórt. Ur miðju vatninu rís keilulaga eyja, og líkist vatnið' því mest, að það
iægi á botni mikils eldgígs. Út frá því liggja djúpar og víðar sprungur í
basaltklettana, en gjárbotnarnir eru huldir fagurbláu vatni.
Á klettunum, sem eru eins og vígi milli gjáa, var háð Alþingi hið forna.
Víðsvegar kring um vatnið standa reykjarstrókar upp í loftið, andgufa sjóð-
heitra vatnshvera.
Næsti áfangi var til Haukadals, en leiðin þangað lá um víðáttumikið
birkikjarr, álnarhátt! í hér um bil 15 mílna fjarlægð frá bænum, handan við
smáhækkandi landsvæði, var Hekla, hvergi nærri stærsta eldfjallið á Is-
landi, en langþekktast þeirra allra vegna þess, hve oft liún hefur gosið.
béð frá Haukadal var hún hvorki ýkjafögur né há í loftinu.
í einu setustofunni á þessum litla bóndabæ voru fá en þokkaleg hús-
gógn og hún minnti ofurlítið á stofu í sumarbústað á enskri strönd. Dúk-
Pjatla var á borðinu, blóm í postulínsskál í gluggakistunni, og á arinhillunni
stóð klukka, sem hætt var að ganga fyrir mörgum árum. Eélagi minn svaf
í harmoníkurúmi í stofunni, en ég í svefnherbergi, sem var svo lítið, að ég
varð að fleygja mér í rúmið úr ganginum. Hvað um það, húsmóðirin gerði
eins vel til okkar og henni var unnt og setti svo lítið upp, að við blygðuð-
umst okkar fyrir að rétta henni slíkt lítilræði, en ekki hefðum við síðúr
hlygðazt okkar fyrir að borga henni meira og særa með því tilfinningar