Helgafell - 01.12.1953, Side 43

BOK.MENNTIR
41
þessi orð yfir moldum crianns á Snae-
fellsnesi, er vafasaor.t var um, hvort
væri líkræðubær: ,,Mig langar til að
tala nokkur orð yfir þessu líki. En ég
skil nú ekkert í, hvað hægt er að segja
eftir svona mann. Hann var aldrei í
neinni ,,stöðu“ og gat því engum auð-
sýnt neina risnu, engum boðið inn og
engan hýst. Hann var alla ævi smali.
En hann gat samt ekki sýnt neinar
kjarðir, sem hann ætti sjálfur, breiðast
Uim hlíðar og grundir. Það er því ekki
naikið um þennan mann hægt að segja.
Svo sýnist mörgum.
Einn þekki ég þó, sem hér er á öðru
rnáli, og það er persóna, sem ýmsum
tnundi virðast, að við yrðum að taka
dl greina. Sjálfur Frelsarinn jafnaði
starfi sínu við stöðu þessa framliðna
tuanns. . . .“ Manni dettur í hug við
lestur þessara orða, hvort Snæfelling-
ar hafi ekki verið öfundsverðastir allra
safnaðarbarna íslenzku þjóðkirkjunn-
ar.
Hin upprunalegu tengsl, er bundu
sera Árna Þórarinsson alþýðunni,
styrktust án efa af trúarskoðunum
kans, bókstafstrú hans og Biblíufestu.
Hann tók hinn alþýðlega boðskap
Suðspjallanna bókstaflega og útúrsnún-
lngalaust. Hann var óhræddur við að
ttunna ríka húsbændur í prestakalli
sinu á viðtökurnar, sem sumum væru
kúnar hinum cr.egin. Einu sinni tal-
a^i séra Árni yfir dyggu hjúi, sem
unnið hafði trúlega mörgum húsbænd-
U:n Vlð litlu kaupi: ,,Þeir eru nú komn-
n nokkrir á undan honum, húsbændur
ans, og það er minn uggur, að margur
Usuondinn megi þar mæta niðurlútur
pjóninucn trúa. En aðrir eiga þetta eft-
lr a^ mæta honum“.
Séra Árni Þórarinsson var þjónandi
Prestur á þeim árum, er íslenzkt þjóðlíf
var markað einum svartasta bletti sögu
sinnar: hreppaflutningunum og ó-
magauppboðum framfærslulaganna.
Mannúðarstarf hans í þeim efnum mun
seint fullþakkað, þótt ekki færi í há-
mæli, en þó á margur maðurinn gæfu
sína að þakka aðgerðum hins djarf-
mælta prests Snæfellinga. Honum
svall jafnan reiði í brjósti þegar hann
minntist þeirar meðferðar, er munaðar-
leysingjar á Islandi áttu við að búa.
Hann talar með hlýju og virðingu um
prestana frá æskuárum hans í Árnes-
sýslu, en getur samt ekki stillt sig um
að gefa þeim þessa ráðningu: „Þessir
prestar voru einmitt dulir og fornem.
. . . Ekki varð fundið að orðum þeirra
utan kirkju, því að þau voru fá. Og
ekki varð sett út á verk þeirra utan
embættis, því að þau voru engin. Og
framkoimunni höfðu þeir tekið við af
erfðum. Þeir létu sig engu skipta hagi
fátækra ekkna og munaðarleysingja. . .
Það snerti ekkert tign þeira, þó að börn
og gamalmenni væri boðin upp á
hreppaþingi til undirboðs’*. Séra Árni
Þórarinsson hefur sýnilega ekki verið
,,dulur og fornem”. Forvitinn og hnýs-
inn var hann um alla mannlega hagi,
kvikur og sístarfandi sálusorgari, er
gerði aldrei embætti sitt að kodda eða
værðarvoð, heldur gegndi því sem
félagslegri \öllun. Hann er ágætt
dæmi um það, hvers kristindóm.urinn
er megnugur, þegar sá sem hann boð-
ar en brennandi í andanum, óhræddur
við ríkjandi máttarvöld og án virðingar
fyrir hleypidómum smáborgaraskapar-
ins, sem þrífst ekki síður í sveit en við
sjó.
Það fær engum dulizt, sem les ævi-
sögurit séra Árna Þórarinssonar að
hann hefur verið óvenjulegur mann-
þekkjari. Mannlýsingar hans eru marg-