Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 71

LISTIR
69
Níels skáldi svaraði þessu svo :
Að líkacnans þörf í lasta störf
lokki sál, er afgjört mál.
Er hér eiginlega miklu ljósar að orði
kveðið ui.ti vandamálið en í þriggja
tíena leikriti Williams.
i þessum sjónleik hvílir augað öðru
fremur á aðalpersónunni, hinni ungu
prestsdóttur, Ölmu, sem verður neur-
astenískur narkótisti vegna þess, að
kynorka hennar er stífluð og fær enga
utrás. Þetta geypilega hlutverk var fal-
ið ungri leikkonu, Katrínu Thors, sem
vissulega hafði áður sýnt, að hún er
búin sjaldsénum og djúpvirkucn per-
sónueigindum sem leikkona. En þess
var varla von, að hún bætti stórum við
þau áhrif, sem frumleikur hennar í
Onnu Pétursdóttur gerði. Þau voru
sprottin af svo heillandi snöggu átaki,
svo bjartri sigurvissu og ungu þori.
Ekki þar fyrir, leikur Katrínar var eft-
uminnilegasti viðburður kvöldsins.
b*að horfði helzt til annmarka, að hún
lék hlutverkið í einum dyn, sem varla
bentar svo ungri leikkonu, þó að tekizt
geti fyrir Eileen Herlie í hlutverki eins
°g Medeu. Hér hefði leikstjóri átt að
vera á verði og það því fremur sem
Katrín hefur alveg óvenjulega góð-
an framburð og furðu mikla taltækni.
b’að er alltaf til lýta, þegar leikstjóri
íekur leikendur þindarlaust áfram frá
emu áhersluatriðinu til annars. 1 einu
atriðinu les Alma upp ljóð og einmitt
t>aS, hvernig leikkonan flutti ljóðlín-
Urnar einfaldlega og persónulega, án
allrar taugaspennu, sýndi, hvað hlut-
verkið hefði grætt á hægari og lægri
tíðni tilfinningasveifla.
Anað mesta hlutverk leiksins var í
önduim Baldvins Halldórssonar. Það
verður víst líka að skrifast á reikning
leikstjórans, að fyrsta atriði leiksins
lék hann alrangt og lagði þar með mjög
vafasaman grundvöll að allri persónu-
sköpun úr hlutverkinu. Læknisstrákur-
inn er prakkari, ekki fáviti, og allt er
atriðið miklu nær Wedekind (Frúh-
lings Erwachen) en nokkrum farsa.
Baldvin Halldórsson er alvarlega leit-
andi listarr.aður og gerði cr.argt vel, en
hann var cniklu frekar kvennabósi en
kvennagull, allt til sinnaskiptanna, en
þá tmissir höfundur allan áhuga fyrir
persónunni og áhorfendur skiljanlega
líka.
Önnur hlutverk voru þó nokkuð
mörg og víst ástæða til að geta frammi-
stöðu nokkurra leikenda, þannig brá
Indriða Waage fyrir í mjög skýrt mót-
aðri persónu, eins Jóni Aðils, en upp-
talning yrði of löng hér, og því kemur
punktur í miðri cr.álsgrein.
Daus og ás
VALTÝR Á GRÆNNI TREYJU
Leikrit í 21 atriði eftir Jón Björns-
son. Leikstjóri: Lárus Pálsson.
Alltaf er það talsverður viðburður
þegar íslenzkt leikrit er sýnt, en skilj-
anlega nokkur munur, hvernig að ber
og hvar. Þjóðleikhúsið er skyldugt til