Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 76

74
HELGAFELL
sér upp föstui.-n, samæfðum hópi leik-
enda, en verður æ ofan í æ að fela
viðvaningum vandasöm hlutverk. Inn-
lifun vantar ekki hjá slíku fólki, en
raddhæð, áherzlur og hraði fer í graut
og sam.töl renna oft út í langdreginn,
hálf-hátíðlegan són. Ef dæma má eftir
útvarpssendingunni, hefur verið fengur
að því, að sjá Sigurjónu Jakobsdóttur
leika Oglu.
Það er ekki nema örskot til Hafnar-
fjarðar frá Reykjavík og ágætir vagnar
ganga á milli, svo að heita má, að leik-
sýningar í Hafnarfirðu séu eins konar
aukageta fyrir okkur Reykvíkinga.
Leikfélag Hafnarfjarðar hefur hagað
leikritavali sínu með tilliti til þessa
undanfarin ár og keypt dýrum dómum
aðstoð úr Reykjavík bæði leikstjóra og
tjaldamálara. Stundum hefur þetta
verið vafasamur ávinningur fyrir félag-
ið og svo var nú, er félagið sýndi gam-
anleikinn Hvtlíli jjöls^tjlda eft'r Noel
Langley. Leikendur eins og Jóhanna
Hjaltalín, Kristjana Breiðfjörð og Sig-
urður Kristinsson hafa sýnt áður, að
þeir geta verið hlutgengir með kunn-
áttusamri og vandvirknislegri leik-
stjórn, en misstu að þessu sinni tökin
á hlutverkunum fyrir flausturslega
sviðsetningu og, að því er virtist,
ónóga tilsögn. Nína Sveinsdóttir,
Reykjavík, bar af í hlutverki yfirsetu-
konunnar.
Eítirmáli
Stundum hefur verið fárast út af því,
að leikdómendur leggi stundum ann-
an mælikvarða á frammistöðu atvinnu-
leikara en áhugamanna. Síðast var
langur lestur eftir þjóðleikhússtjóra um
þetta efni í einu dagblaði bæjarins.
Hann kvartar sáran yfir því, að sami
mælikvarði skuli ekki vera lagður á
sýningar Þjóðleikhússins og sýningar í
,,Gúttó“. (Þar hefur raunar ekki ver-
ið leikið opinberlega mörg undanfarin
ár.) Af því að ég þykist vita, að Þjóð-
leikhússtjóri taki ummæli dansks leik-
démara fram yfir önnur, læt ég nægja
að vitna í háskólaerindi, sem dr. phil
Frederik Schyberg flutti í Lundi 26.
marz 1947. Þar segir, að kröfur áhorf-
enda byggist á því, að leikarinn hafi
atvinnu af list sinni. (Och som vi,
dáför att han ár professionell, kan
stálla krav pá.)
Annað mál er það, að áhugamenn
hafa oft náð listrænum árangri, sem
ekki stóð að baki afrekum færustu at-
vinnumanna. Hér villir og sýn, ef ut
í það er farið, að atvinnumenn vorir
voru til skamms tíma áhugamenn einir,
því að hinir fáu, sem höfðu atvinnu
af list sinni, léku með áhugamönnucn
og við þröngan kost þeirra. Þetta er
enn uppi á teningnum, hvað snertir
Leikfélag Reykjavíkur. Félagið hefur
ekki getað búið leikendum sínum þau
skilyrði, að þeir helguðu sig list sinni
einvörðungu. Aðstaða þeirra er í öllu
tilliti svo miklu lakari en leikenda
Þjóðleikhússins, að sömu kröfur til
beggja eru aðeins gerðar í hugsunar-
leysi, að slepptum umræðum um leik-
sýningar við enn verri aðstæður og
,,Gúttó“-sýningar, sem aldrei voru
haldnar.
L. S.