Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.02.2014, Blaðsíða 45

Það er þó ekki neitt voðalega langt síðan að helstu
áföngum þeirrar löggjafar var náð.
Fyrst áður var vitnað til fólks sem komið er yfir
miðjan aldur hljóta margir í slíkum hópi að við-
urkenna, a.m.k. fyrir sjálfum sér, að hafa tekið þátt í að
hafa „kynvillinga“ eins og það hét, í flimtingum og hafa
slíka í „bröndurum“ eða í það minnsta hafa hlegið með.
Þess háttar fyndni heyrist naumast lengur enda bann-
helgin búin og fyndnin með.
James Bond
Bréfritari hraðaði sér í bíó, eins og flestir aðrir, þegar
myndin Goldfinger var sýnd, en hún var ein af fyrstu
myndunum um sérleyfishafa morða, James Bond, 007.
Myndin var skemmtileg og þótt líklegt væri að nánast
öll atriði myndarinnar sætu enn í minninu, var tæki-
færið gripið sem gafst að horfa á myndina aftur eitt
kvöldið. En í ljós kom að eitt atriði myndarinnar virk-
aði allt öðruvísi núna. Öldin var orðin önnur hvað það
atriði snertir sem hér er tekið til umræðu. „Bond-
stúlkan“ í myndinni var þokkadísin Pussy Galore. Hún
stjórnaði flugsveit Goldfingers og hún yrði í lykilhlut-
verki þegar að hann legði til glæps ævi sinnar: Atlögu
að Fort Knox, gullgeymslunni miklu í Bandaríkjunum.
(Hún er raunar ekki stærsta gullgeymsla Bandaríkj-
anna eins og fullyrt er í myndinni því mun meiri gull-
birgðir er að finna í kjallara Bandaríska seðlabankans
á Manhattan, en hann er byggður þar sem berg hinnar
frægu eyju er sagt traustast).
Í flugsveit Pussy Galore voru einvörðungu konur og
þær auðvitað allar í laginu eins og seinasti viðkomu-
staður þeirra allra hefði verið heimsfegurðarsam-
keppnin á Langasandi. Það er upp úr miðri mynd sem
leiðir þeirra James Bonds og Pussy liggja saman.
Bond er þá kominn í vond mál og er fangi Goldfingers í
einkaþotu hans á leið til Bandaríkjanna. Pussy Galore
flýgur vélinni. Bond ákveður að fara á fjörur við Pussy,
þótt erfitt sé að fara á fjörur í 30 þúsund feta hæð yfir
sjávarmáli. En bæði er Pussy Galore óhemju álitleg
kona og Bond hefur næmara auga fyrir slíku en flestir
aðrir og er með lægri forgjöf í þeim leik en nokkur
annar kvennabósi síðan Don Juan slíðraði vopn sitt.
En jafnframt er hitt, að Pussy Galore er eini lykillinn
að frelsi sem Bond kemur auga á, eins og á stendur.
En Pussy Galore reyndist algjörlega ónæm fyrir
heimsfrægum töfrum 007 og vísaði snuddi hans og
snertingum frá sér með fyrirlitningu. Þótt að sjálf-
sögðu væri ekkert dónalegt sagt upphátt í myndinni
vissi hver einasti áhorfandi að Pussy Galore var ber-
sýnilega „kynvillt,“ enda engin önnur skýring til á við-
brögðum hennar við goðmagninu. Allt var þetta gott
og blessað, eins og þar stendur. En þegar leikslok
nálgast og hryðjuverk á heimsklassa er ekki langt
undan, lenda þau Bond og Galore í júdóbardaga í hlöðu
á hestabúgarði Goldfingers. Því myndskeiði lauk með
því að hin frækna frauka varð undir í bardaganum.
Það réði úrslitum. Kyntöfrar James Bonds og fær-
leikur sem þeim fylgdu náðu að lækna Pussy Galore af
„kynvillunni“ og saman björguðu þau heimsbyggðinni
og hófu síðan ljúfan leik í sælureit sólar og pálmatrjáa.
Ef einhver hefði hlegið í myndinni þegar hún var upp-
haflega sýnd myndi bréfritarinn sennilega hafa munað
eftir þessu atriði sérstaklega. Framleiðendur mynd-
arinnar og flestallir áhorfendur hafa því sennilega trú-
að því eins og páfinn að fengi samkynhneigð kona
þeirrar náðar notið sem Pussy Galore fékk að lokum
yrði hún „albata“ upp frá því. Og þetta er ekkert mjög
langt síðan.
Hæstiréttur Indlands lítur 153 ár um öxl
Svo seint sem í desember á nýliðnu ári kvað Hæstirétt-
ur Indlands upp þann dóm að kynlíf samkynhneigðra
væri bannað. Vísaði rétturinn í dómi sínum til 153 ára
gamalla laga sem Indverjar höfðu fengið frá sínum
gamla nýlenduherra, Stóra-Bretlandi. Þessi dómur
tekur til sjöttungs mannkyns! Hann er þó ekki endi-
lega til marks um hversu fastir í fornöldinni dómarar í
Hæstarétti Indlands eru. Dómararnir segja einfald-
lega og réttilega að það sé ekki þeirra að setja lög og í
gegnum niðurstöðu þeirra skín að það ætti indverska
löggjafarvaldið einmitt að drífa sig í að gera í þessu til-
viki. En það fylgdi fréttunum af málinu að árið 2014
væri kosningaár og lögunum yrði því örugglega ekki
breytt á því ári, því slík breyting yrði ekki vinsæl.
Hvers vegna þetta misræmi?
Þrátt fyrir þetta hefur enginn heimtað að Indverjum
verði þegar í stað bannað að sækja Ólympíuleika. Ekki
frekar en Sádi-Aröbum, sem banna konum að fá öku-
skírteini og láta höggva höfuðið af mönnum sem ganga
af trúnni. Ekki heldur Írönum sem aðeins er þrengt að
vegna þess að þeir reyna að koma sér upp kjarnorku-
sprengju, en ekki er amast við því meira en þarf, að
þeir hengi samkynhneigða, trúvillinga og dópsmyglara
í hópum í snörur sem bundnar eru í trossur bygging-
arkrana. Sum lönd Afríku láta samkynhneigða dúsa í
sínum óhrjálegu fangelsum í áratugi á meðan elítan
þar safnar þróunaraðstoð frá Vesturlöndum inn á
reikninga sína í Sviss. En sjálfsagt þykir að þrengja að
Rússum í tengslum við alþjóðlega íþróttahátíð, vegna
laga þeirra sem snerta samkynhneigð. Þau lög virðast
þó hrein hátíð hjá þeim sem gilda á Indlandi, víða í Afr-
íku og löndum sem falla undir réttlæti Múhameðs.
Æskilegt væri að menn gerðu betur grein fyrir því
ósamræmi sem þarna virðist vera.
En hvað um Berlín og leikana þar?
Stundum er vísað til þess að þátttaka í Ólympíu-
leikunum í Berlín 1936 hafi hjálpað Adolf Hitler og
styrkt stöðu hans. Það er í besta lagi mjög hæpið. Hit-
ler og hans nótar hefðu vafalítið haldið sínu striki þótt
einhver ríki hefðu sleppt því að mæta á skrautsýningu
hans. Og þá má ekki gleyma því að langflestar þjóðir
heims stunduðu fullkomna friðþægingarstefnu gagn-
vart Adolf Hitler og Þjóðlega félagshyggjuflokki hans
löngu eftir árið 1936. Það gerði Stanley Baldwin, for-
sætisráðherra Breta, og skoðanakannanir á þeim tíma
sýndu að 90 prósent Breta studdu þá afstöðu hans og
Nevils Chamberlains sem tók við af honum. Það er
sjaldnar á það minnst að Franklin D. Roosvelt Banda-
ríkjaforseti lýsti margoft yfir fullum stuðningi við frið-
kaupastefnu Chamerlains, enda hefði hann ekki verið
endurkosinn forseti Bandaríkjanna í þriðja sinn árið
1940 ef grunsemdir hefðu vaknað um að hann ætlaði að
ana aftur út í evrópskan ófrið. Sú þröngsýna en skilj-
anlega afstaða bandarísku þjóðarinnar breyttist á
einni nóttu eftir árás Japana á Perluhöfn í árslok 1941.
Það er því langsótt kenning að hunsun Berlínarleik-
anna hefði einhverju breytt, enda óhugsandi í því frið-
þægingarandrúmslofti sem ríkti.
Það atvik sem situr þó best eftir í huga margra er
þegar blökkumaðurinn Jesse Owens náði með afrek-
um sínum á leikunum að gera það sem enginn annar
þorði um þær mundir, að gefa Adolf Hitler langt nef er
hann dró upp „í einu stökki“ (og reyndar með þrennum
öðrum gullverðlaunum) leiftrandi mynd af furðukenn-
ingunum um yfirburðakynþátt nasistísku níðinganna.
Viktoría vissi betur
Það má svo nefna í framhjáhlaupi, í framhaldi af hlaup-
um Owens, að fréttir um indverska dóminn og tengsl
við ensku löggjöfina um bann við kynlífi samkyn-
hneigðra, sem sett voru um miðja 19. öld í Bretlandi,
voru ekki nákvæmar. Og það er raunar mjög skilj-
anlegt. Því lögin bönnuðu eingöngu kynlíf samkyn-
hneigðra karlmanna! Það kom þannig til að ráð-
herrann sem kom með málið til Viktoríu drottningar,
til að fá undirritun hennar á lagafrumvarpið, svo það
mætti ganga í gildi, lenti í óvæntum vandræðum. Vikt-
oría drottning var mjög samviskusamur þjóðhöfðingi
og hafði lesið lagatextann vandlega. Hún benti ráð-
herranum móðurlega á að lagafrumvarpið virtist ekki
aðeins taka til þess að banna körlum þessa óvið-
urkvæmilegu iðju, að viðlagðri refsingu, heldur virtist
textinn líka taka til kvenna. Þarna væru augljós mistök
á ferð því konur hefðu „ekki neitt“ sambærilegt við
karlana, til þess að styðja slíka ósiðsemi, jafnvel þótt
svo ólíklega vildi til að þær hefðu til þess einhverja
löngun. Þessi mistök í lagatexta yrði því að laga áður
en „Vér“ gætum undirritað plaggið.
Ráðherrann fór stamandi út af drottningarfundi og
ráðgaðist við sína samráðherra. Niðurstaðan varð sú
að enginn þeirra treysti sér til að útskýra málið fyrir
Viktoríu drottningu í nauðsynlegum smáatriðum og
því náði þetta tiltekna bann varðandi kynlíf samkyn-
hneigðra aðeins til karla. Þannig stóð það mál allt til
upphafs áttunda áratugar 20. aldar en hennar hátign
hafði þá hvílt í steinkistu sinni í 70 ár.
Án þess að það hafi verið kannað er líklegast að lög
Indverja um efnið, sem Hæstiréttur landsins ítrekaði
fyrir tveimur mánuðum, sé áþekkrar gerðar. Sé svo ná
þau lög aðeins til um 600 milljóna manna en ekki helm-
ingi fleiri eins og kalsað var hér fyrr í bréfinu.
Morgunblaðið/Ómar
9.2. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 45