Læknablaðið - 15.07.2001, Side 75

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 17
Bjarni Jónasson
Sendið efni í anda
læknaskops í
Broshornið.
Læknablaðinu,
Hlíðasmára 8,
200 Kópavogi
eða í bréfasíma
564 4106
eða á netfang:
bjarni.jonasson@
gb.hgst.is
Getið þess hver
sendir, en það sem
birtist verður undir
dulnefni.
Læknablaðið áskilur
sér rétt til að lagfæra
texta.
Af hafragraut og HÖKUM
Með hugann við hægðir
Bjarnmundur læknir var þekktur fyrir það að sleppa
fáum tækifærum sem gáfust til að tala um hollustu og
heilbrigði við sjúklingana. Sérstaklega var tekið eftir
því að læknirinn virtist hafa meltinguna sem sérstakt
áhugasvið og hann var sérdeilis upptekinn af því
hvort ristillinn væri sáttur við hlutskipti sitt. Svo langt
gekk þessi umhyggja læknisins að hann ráðlagði sjúk-
lingum sínum meira að segja að borða hafragraut á
morgnana og strá All-Bran út á. Hann lét þau
ummæli gjarnan fylgja ráðleggingunum, að hann vissi
af eigin reynslu allt um ágæti þessara tveggja
fæðutegunda.
Læknirinn hélt ekki nákvæma skrá yfir það hversu
ítarlegar leiðbeiningar Páll eða Jóna eða Ursúla eða
hver sem var hafði fengið um heppilegt mataræði.
Það kom meira að segja fyrir að sumir fengu að heyra
lofræðuna um ágæti hafragrautsins og All-Bran oftar
en einu sinni.
Guðbjörg, sem var á miðjum aldri hafði heyrt
ræðuna áður. Bjarnmundur var búinn að vera
læknirinn hennar í hálfan annan áratug og þekkti
hana vel. Þegar hún kom á stofuna með dæmigerð
iðraólgueinkenni og búið var að ganga úr skugga um
að ekkert alvarlegt amaði að henni hófst lofræðan
um grautinn. Guðbjörg greip fljótt fram í fyrir
lækninum og sagði með þungri áherslu: „Eg skal gefa
þér þetta All-Bran sem ég á, Bjarnmundur og mér
finnst hafragrautur vera eins og hor.“ Málið var
útrætt.
Norðan heiða
HAKAR (starfsfólk Heilsugæslustöðvarinnar á
Akureyri) eru engum líkir. Peir eru bæði fyndnir og
skemmtilegir og eru þá aðeins taldir örfáir kostir
þeirra. A dögunum fengu þeir heimsókn að sunnan,
þegar GABBAR úr Garðabænum (aðrir í fjölskyld-
unni eru HEBREAR í Efra Breiðholti) skruppu
norður og fræddust um þróunarverkefnið Nýja
barnið. sem vakið hefur verðskuldaða athygli. í för
var einnig Hulda félagsráðgjafi, sem þekkir vel til
HAKANNA, sumra hverra að minnsta kosti.
Móttökurnar voru stórbrotnar. Þegar Pétur var að
lýsa hugmyndafræði heilsugæslunnar og hversu
ágætlega hún nýttist í verkefnum eins og Nýja
baminu stóðst Hulda ekki mátið og sagði: „Mikið er
það gott að þú skulir vera til, Pétur minn.“ Þá
heyrðist í Hjálmari: „Já, en það mætti vera til minna
af honum.“
Nokkur spakmæli
Drottinn læknar og doktorinn hirðir peningana.
Þú skalt ekki búa í þorpi án læknis.
Fáir lögmenn deyja hraustir, fáir læknar
lifa hraustir.
Náttúran, tíminn og þolinmæði
eru lækningaþrenningin mikla.
Sársauki í litla fingri finnst í öllum líkamanum.
Fyrsta hjálp
Kona kom að slösuðum manni og gerði sig líklega til
að hjálpa honum. Þá kom maður aðvífandi, sem fór
mikinn og tilkynnti nærstöddum:
„Eg bið ykkur vinsamlegast um að fara frá því ég
hef farið á námskeið í fyrstu hjálp og ég kann
endurlífgun.“
Konan fylgdist með manninum í svolitla stund, en
bankaði síðan í öxlina á honum og sagði: „Þegar að
því kemur að þú þarft að kalla í lækni, þá er ég þegar
mætt á staðinn.“
Stelsýki
„Læknir, læknir, ég verð strax að fá töflur hjá þér. Ég
hef fengið stelsýki.“
„Reyndu þessar, en ef þær virka ekki reddaðu mér
þá um geislaspilara.“
Heil meðferð
Jónas hafði þekkt heimilislækninn sinn frá unga aldri.
Samband þeirra var afar gott og þegar þeir hittust var
iðulega rætt um eitt og annað, sem ekki tengdist
beinlínis erindi dagsins. Jónas var feiknamikill
húmoristi og hafði gaman af því að segja lækninum
sögur. Hann var búinn að reyna margt á þeim 30
árum sem hann hafði lifað og hafði meðal annars
verið á Vogi til að komast undan áfengisbölinu. Eftir
meðferðina sótti hann AA-fundi samviskusamlega
og stóð sig vel í bindindinu. Læknirinn átti bágt með
sig þegar Jónas sagði honum söguna af AA-
fundinum, þar sem þeir hittust fyrrum drykkju-
félagarnir og vinirnir Jónas og Tómas. Sá síðarnefndi
var búinn að fara þrisvar í meðferð á Vog, en hafði
aldrei haft þolinmæði til að stoppa þar nema stutt í
hvert skipti. Jónas vildi vini sínum allt það besta og
sagði: „Tómas minn, þetta gengur ekki svona hjá þér
lengur. Þú verður að fara í heila meðferð.“ „Hvað
segirðu," sagði Tómas skelkaður, „hvern andsk....
eru þeir nú famir að gera við heilann í manni ?“
Læknablaðið 2001/87 671