Læknablaðið - 15.12.2013, Page 31

UMFJÖLLUN O G GREINAR
„Það er ekki hægt að búast við að starfsfólk Ualdi út við slíkar aðstæður nema tiltekinn tíma. Það er ekki mögulegt að Itugsa sér aðþetta sé varanlegt ástand," segir Páll Matthíasson
setturforstjóri Landspítalans um þá stöðu sem þetta sjúkrahús allra landsmanna er komið í.
ekki verður gengið lengra í að spara og að
tími viðspyrnunnar sé núna."
Spurningin er hvort Páll hafi eitt-
hvað meira en bjartsýnina eina að vopni
í viðleitni sinni til að blása von í brjóst
starfsfólksins. „Já, ég hef rætt við ráðherra
heilbrigðismála og fjármála, formenn og
varaformenn fjárlaga- og velferðarnefndar,
einnig langflesta þingmenn og það er
alveg ljóst að það ríkir mikill skilningur
á þörf spítalans fyrir aukið fé. Það er hins
vegar flókið verkefni fyrir stjórnvöld
að finna fjármunina og forgangsraða á
nýjan leik, en hjá því verkefni verður ekki
komist."
Við þessar aðstæður má kannski segja
að heldur bratt sé að ráðast í að gera Land-
spítala að góðum vinnustað, sem Páll segir
að sé ein af hans megináherslum. Páll seg-
ir að fyrir utan persónulegan áhuga sinn á
verkefninu sé spítalanum alger nauðsyn að
bæta starfsanda og líðan starfsfólks. Stutt
skref en mikilvæg í að ýta undir jákvæðni
starfsfólks gagnvart spítalanum og stjórn-
endum felast til dæmis í því að Páll afnam
þá reglu að starfsmenn greiddu sjálfir fyrir
kaffi í matsalnum. „Það var ansi hart fram
gengið í sparnaðinum í kreppunni, til að
reyna að forða uppsögnum, en það er nóg
komið. Við verðum að efla traust starfs-
fólks til spítalans og hluti af því eru ótal
litlir hlutir sem skipta máli og sýna hugul-
semi - því munum við halda áfram næstu
mánuði. Eg ákvað einnig að taka upp aftur
niðurgreiðslur á mat til nema í heilbrigðis-
greinum hér á spítalanum þannig að þeir
sitji við sama borð og starfsmenn."
Treyst á góðvild almennings
um lágmarksbúnað
Þörf Landspítalans fyrir aukna fjármuni
birtist á öllum sviðum rekstrar. „Við búum
við undirliggjandi hallarekstur vegna
aukins álags og hækkandi verðlags á
lyfjum og lækninga- og hjúkrunarvörum.
Síðan er endurnýjun tækja spítalans alveg
kapítuli útaf fyrir sig en undanfarin 10 ár
hafa gjafir félagasamtaka og einstaklinga
stundum numið hærri fjárhæðum en
framlag hins opinbera til tækjakaupa.
Þetta er auðvitað ekki eðlilegt. Við eigum
ekki að þurfa að reiða okkur á gjafafé til
kaupa á grunntækjum, það á að fara í
nýjungar og viðbótarhluti. Algengt við-
mið hjá háskólasjúkrahúsum erlendis er
að 3-5% af ársveltu sé eðlileg upphæð til
tækjakaupa og endurnýjunar, en því marki
hefur Landspítali aldrei náð. Jafnvel ekki
þegar til hafa komið aukafjárveitingar af
hálfu ríkisins. Endurnýjun tækja blasir
við á öllum deildum spítalans og erfitt
að þurfa að gera upp á milli þess hvað er
brýnast."
Landspítali gegnir margþættu hlut-
verki sem kannski er ekki öllum ljóst.
„Þetta er háskólasjúkrahús með skyldur
á sviði kennslu og rannsókna. Land-
spítalinn er þjóðarsjúkrahús, aðalsjúkra-
hús landsins, því hann sinnir þriðja stigs
eða mjög sérhæfðri heilbrigðisþjónustu
sem önnur sjúkrahús geta ekki sinnt. Stór
hluti af starfseminni er síðan annars stigs
þjónusta, spítalinn er héraðssjúkrahús
fyrir meirihluta landsmanna. Þetta er
hvort tveggja eðlilegt. Hins vegar sinnir
Landspítalinn líka að hluta fyrsta stigs
þjónustu, heilsugæslu, en margt af því
fólki sem kemur á bráðamóttökuna er með
vandamál sem hefði verið hægt að leysa
í heilsugæslunni. Þarna þarf að bæta úr
og koma til meira samráð og samstarf við
heilsugæsluna um lausn þeirra mála. Eitt
af því sem við þurfum sífellt að vera að
LÆKNAblaðið 2013/99 579