Læknablaðið - 15.12.2013, Page 53

Gullfoss, skip Eimskipafélags íslands hf. Gullfoss var smíðaöur í Danmörku árið 1950 og var fram um 1970 lengst afí áætlunarsiglingum
milli Reykjavíkur og Kaupmannahafnar. Myndin er úr viðtaii við Kristján Aðalsteinsson, skipstjóra, í jólablaði Tímans 1976.
(Myndvinnsla: Jóhannes Long.)
reyna að sauma sárið saman. Valdi ég til
þess stærstu nálarnar í kistunni. Óþarfi
mun að segja læknum að höfuðleður á
fullorðnum er bæði þykkt og seigt. Fór því
svo að nálarnar gengu ekki í gegn, heldur
flettust út og beygluðust til ónýtis. Ég
leitaði nú að sáraklemmum í kistunni, en
fann engar. Fannst mér því sem hér væri í
fyllsta óefni komið. Skyndilega skaut upp
þeirri hugsun að ágætur nafni minn, Þor-
kell Gunnarsson búrmaður, myndi eiga
nálar sem dygðu á höfuðleður!
í Gullfossi var rómað kalt borð sem
Guðmundur Þórðarson bryti og Þorkell
Gunnarsson búrmaður höfðu mestan
veg og vanda af. Ég vissi að Þorkell bjó af
metnaði sínum til suma kjötréttina sjálfur,
þar á meðal rúllupylsu. Ég taldi því víst
að í eldhúsinu væru öflugar rúllupylsu-
nálar sem stinga mætti gegnum þykk
kjötslög. Lét ég nú sækja þessar nálar og
sjóða nokkrar þeirra. Með þessum öflugu
nálum og ágætri hjálp þriggja manna úr
áhöfn skipsins tókst mér á endanum að
sauma höfuðleður mannsins saman þarna
á messaborðinu. Minnir mig að ég hafi að
lokum komið 10 eða 11 sporum í höfuð-
leðrið með þessum happanálum nafna
míns þannig að það héldist örugglega
uppi. Ásjóna mannsins var að vísu ekki
falleg, en sem betur fer var enginn spegill
honum nærtækur! Ég gaf manninum svo
sýklalyf til þess að draga úr hættu á sýk-
ingu, einhver róandi lyf og verkjadeyfandi
lyf í töfluformi úr lyfjakistunni. Næsta dag
hafðist maðurinn mest við í klefa sínum í
umsjá áhafnarinnar og þurfti ég ekki að
hafa afskipti af honum frekar. Morguninn
eftir var svo komið til Kaupmannahafnar.
Ég frétti það síðar af manninum að
hann hefði komist sinna erinda á Borgar-
spítalann í Kaupmannahöfn og aftur
heim með skipinu. Faðir minn lét þau boð
ganga til mín nokkrum vikum síðar, að
maðurinn hefði náð sér eftir slysið og ekki
borið nein óhæfileg mein af þessari grófu
læknisaðgerð. Létti mér við þá fregn.
Að lokum er þess að geta að um
kvöldið eftir þetta fór ég aftur upp í
reyksal og lauk þar 2-3 spilum fyrir lokun.
Var mér þá greinilega nokkuð brugðið
og var skjálfhentur þegar ég tók til spil-
anna. Hefur þetta sennilega ekki dulist
góðkunningja mínum, brytanum, því að
hann sendi þegjandi til mín vænt viskí-
glas. Breiddi það óneitanlega skýjahulu
yfir óhappaatvik kvöldsins og bjó í haginn
fyrir slakan svefn að aflíðandi miðnætti.
LÆKNAblaðið 2013/99 601