Þjóðlíf - 01.04.1989, Blaðsíða 51

MENNING
Þuríður Pálsdóttir og Magnús Jónsson í kvikmyndinni Sjón er sögu ríkari eftir Loft Guðmundsson. Myndin er tekin þegar þau eru
um tvítugt.
við ríkisóperuna í Vín en kom sem gestur á
Konunglega. Magnús sýnir mér dóma um þá
sýningu þar sem Janovits fær frábæra dóma
en jafnframt er sagt að Jonsson hafi staðið
verðugur við hlið hennar.
Á meðan ég söng í II Trovatore komu tveir
ítalir frá Scala að syngja í Falstaff eftir Verdi.
Ég man að þeir gengu til mín eftir sýningu og
sögðu: Hvað ertu eiginlega að gera hérna?
Komdu með okkur og við skulum hjálpa þér
við að koma þér á framfæri á Ítalíu. Ég var þá
nýbyrjaður að starfa við húsið og hugsaði
mér því ekki til hreyfings. Ég kunni strax
ákaflega vel við mig þarna. Og þegar frá leið
fannst mér það gott að vera á Konunglega að
ég og hugsaði ekkert um að fara annað, —
þótti vænt um húsið og kollegana. Það er
heldur ekki allt gefið fyrir frægðina. Góður
andi, gott fólk og að vera ánægður með sitt er
meira virði. Ég er líka á því að ég sé ekki
þannig karakter að geta henst heimshorn-
anna á milli og búið í ferðatösku.
Ég var í tíu ár á Konunglega. Á þeim tíma
söng ég 18-20 hlutverk, þrjátíu til fjörutíu
sýningar yfir veturinn. Ég fékk mörg tilboð
um að koma til Þýskalands og syngja en for-
ráðamenn hússins gáfu mér ekki leyfi.
Þó fékk ég einu sinni að fara og syngja sem
gestur nokkrar sýningar í La Bohéme við
óperuna í Osló. Norðmenn veittu mér frá-
bærar viðtökur. Ég hef aldrei fengið annað
eins framkall og þá. Ég held ég hafi verið
klappaður fram í ein átta skipti eftir sýningu.
Það er líka gaman að vita til þess að núna er
Garðar Cortes að fara í Norsku óperuna að
syngja í Tosca eftir Puccini.“
Magnús dregur fram möppu mikla og sýn-
ir mér úrklippur frá ferlinum. Hann segir
föður sinn hafa safnað þessu: „Ég hirti aldrei
um að halda þessu til haga. Blaðagagnrýni
hefur aldrei skipt mig svo miklu máli. Ég
lagði miklu meira upp úr krítik kollega
minna og innan leikhússins." Hvað sem því
líður sýna dómarnir að þarna fer enginn
Garðar Hólm.“
Vildi starfa nokkur ár hérna
heima
„Árið 1966, á meðan ég var enn á Konung-
lega, hafði Þjóðleikhúsið samband við mig
og bað mig um að koma heim og syngja í
Ævintýrum Hoffmanns eftir Offenbach
ásamt Eygló Viktorsdóttur, Guðmundi Jóns-
syni, Sigurveigu Hjaltested, Svölu Nielsen og
Þuríði Pálsdóttur. Ég fékk fjögurra mánaða
leyfi frá leikhúsinu og dreif mig heim. Þá
hafði verið mikil lægð í íslensku sönglífi,
a.m.k. hvað varðar óperur. Sýningin á Hoff-
mann var mjög góð þótt ekki hafi verið sami
íburðurinn í henni og þeirri sem gekk í vetur.
Ég hætti á Konunglega leikhúsinu eftir tíu
ára feril árið 1967. Þá er ég tæplega fertugur.
Ég var alltaf ákveðinn í að koma heim og
vildi gera það áður en ég væri búinn að vera
sem söngvari, — langaði að eiga fimm til tíu
ár hérna heima. — Römm er sú taug. Ég
kom alltaf heim á hverju sumri, — heim til
Grenivíkur. Þar bjuggu móðurafi minn og
amma en hjá þeim var ég meira og minna til
fimmtán ára aldurs. Ég var alltaf eins og eitt
af börnunum þeirra. Og þaðan er söngurinn
kominn, — við Kristján Jóhannsson og
bróðir hans Jóhann Már erum systrasynir og
Hákon Oddgeirsson er af sama meiði.
Eftir Hoffmann koma aðrar sýningar hægt
og bítandi: Þrymskviða eftir Jón Ásgeirsson,
en hún er fyrsta íslenska óperan, Carmen
eftir Bizet og Káta ekkjan. Carmen setti að-
sóknarmet, gekk 51 sinni og yfir þrjátíu þús-
und manns komu að sjá hana, — var mikill
sigur. Einnig færðum við nokkrir söngvarar
upp Ástardrykkinn eftir Donizetti undir
stjórn Ragnars Björnssonar í Tjarnarbíói.
Þeir sem tóku þátt í þessu voru auk mín Jón
Sigurbjörnsson, Kristinn Hallson og Þuríður
Pálsdóttir. Þetta var vísir að einhverju en
það vantaði mann með óbilandi bjartsýni til
að drífa þetta áfram.
51