Þjóðlíf - 01.12.1990, Blaðsíða 75

Todmobile eru Þorvaldur B. Þorvaldsson, Andrea Gylfadóttir og Eyþór Arnalds.
Todmobile: Todmobile
köflum
Flug ú
Plata „ Todmobile“ frá í fyrra,
„Betra en nokkuð annað“, var
það sem titillinn segir okkur.
Því kemur það ekkert á óvart
að önnur plata sveitarinnar
sem þau Andrea Gylfadóttir
(söngur), Þorvaldur B. Þor-
valdsson (gítar, hljómborð,
o.fl.), og Eyþór Arnalds (sel-
ló, o.fl.) skipa standi frum-
burðinum nokkuð að baki.
Ekki er við frammistöðu hljóð-
færaleikaranna að sakast því
hér er allt afspyrnuvel spilað,
(Ljósmynd: G.H.A.).
Rúnar Pór: Frostaugun
Persónuleg plata
Rúnar Þór er með þannig hans eru mörg hver prýðisgóð
rödd að það mætti halda að
hann hafi einhvern tíma
drukkið viskýi og reykt Ca-
mel-sígarettur. Já, rödd hans
er hrjúf, vægast sagt. En hún
hefur sinn sjarma. Rúnar hef-
ur á undanförnum árum sent
frá sér nokkrar plötur og jafn-
an gefið þær út sjálfur, senni-
lega einn af þessum ofur-
kjörkuðu tónlistarmönnum.
Ekki veit ég hvort hann er
smám saman að missa kjark-
inn en nýjasta plata hans er
geftn út af Skífunni og heitir
„Línur rofna“.
Þetta er melódískt popp/
rokk sem Rúnar matreiðir of-
an í okkur og jafnvel „dinner-
tónlist“ líka, sbr. lögin
„Kyrrð“, og „Haust“. Lögin
og er t.d. ballaðan „Þögnin
syngur“ falleg. Þar nýtur
rödd Rúnars sín vel en tak-
markað raddsvið er kannski
það sem háir Rúnari mest og
gerir það stundum að verkum
að lögin verða keimlík.
Utsetningar laganna eru
frekar formfastar og ekki
mikið um tilraunastarfsemi í
þeim efnum. Þó er nostrað við
hlutina hér og þar, t.d. gítar-
leikinn í laginu „Silfurlituð
nótt“ og blásturshljóðfærin í
„Sama hvað“. Það er líka
gaman að heyra í harmonikk-
unni, hún gefur alltaf
skemmtilegan blæ.
Línur rofna er fyrst og
fremst persónuleg plata sem
hefur yfir sér óræðan þokka.
(Lj'ósmynd af plötuumslagi).
heldur eru lagasmíðarnar ekki
eins sterkar og á fyrstu plöt-
unni. Þó nær platan góðu flugi
á köflum og má sem dæmi um
það nefna geysifallegt lag,
„Næturlagið“ og „Requiem“,
sem er minna fallegt en mikil-
fenglegt, nærri átta mínútur að
lengd. í báðum þessum lögum
fer Andrea á kostum, svo og
Eyþór á sellóinu í því síðara.
Önnur lög sem sitja í mér eru
„Draumalagið“, sem fjallar
um óravíddir og mátt drauma
og lagið á eftir því „Inn“ sem
er eftir Eyþór en hin þrjú eru
eftir Þorvald. Það lag stingur
nokkuð í stúf við hin lögin,
kannski sökum millikaflans
sem er sérkennilegur.
Hér er svo sannarlega vönd-
uð tónlist og textar á ferðinni
frá framsæknustu popp/rokks-
veit landsins og þó svo að þessi
plata sé síðri fyrstu plötunni þá
er hún samt góð. Breiddin er
mikil í lagasmíðunum og
frammistaða þremenninganna
með miklum ágætum. Það er
hinsvegar ekki við því að búast
að hljómsveitir komi með
meistarastykki ár eftir ár.
ÞJÓÐLÍF 75