Þjóðlíf - 01.12.1990, Blaðsíða 15

(Mynd: Pétur)
Aðspurður um skoðun sína á þessu seg-
ir Jakob Smári: „Góðgerðasamtök sem
standa á bak við happdrætti eru óbeint að
vinna að hamingju eins hóps á kostnað
annars.“
I þessu sambandi hefur verið bent á að
allt það fé sem góðgerðastofnanir afla með
þeim hætti að efna til happdrættis hefði
mátt afla eftir öðrum leiðum. Fjárhætt-
uspO og veðmál eru litin hornauga af sam-
félaginu og eru ólögleg. En skyld fyrirbæri
þar sem peningar eru lagðir undir njóta
vinsælda meðal þjóðfélagsþegnanna og
veltan er mikil. Á móti kemur að aðeins
lítill hluti fólks hefur tilhneigingu til að
missa stjórn á sér í veðmálum og spila-
mennsku. Ætla má engu að síður að með
auknum möguleikum til þess að „leggja
undir“ og veðja á „réttan hest“ í þjóðfélag-
inu aukist líkur á að fleiri en ella verði
spilafíkn að bráð.
0
„Pá sparka þeir í spilakassana.."
—Spilaástríðan herjar á fólk á öllum
aldri en þó mest á unglingana, segir
sextug kona sem sjálf sækir í spila-
kassa. Unglingarnir sem hanga mest í
spilakössunum eru margir á aldrinum
12-15 ára. Þeir sem eru á aldrinum 50-
60 ára og jafnvel eldri stunda einnig
spilakassana. Stundum er spilað um
stórar upphæðir, allt að 5000 krónum á
einum og sama deginum.
Konan sem kölluð er Sigrún segir að á
BSÍ sé fastur kjarni sem spili á hverjum
degi til að svala spilaástríðu sinni. Oftast
tapi fólk í þessum kössum. „Lítill gróði
vekur þó upp í fólki spenninginn um að
stóri vinningurinn sé á næsta leiti. Aftur
á móti er öllu sem vinnst gjarna skilað
aftur í kassana þar sem fíknin kemur
upp í fólki við það að eygja einhverjar
vinningslíkur. Það virðist kveikja veru-
lega í fólki að fá vinning hversu lítill sem
hann er. Þetta fólk verður svo háð spila-
mennskunni að það getur ekki hætt“,
segir hún.
Sigrún heldur áfram og segir að ungl-
ingarnir spili mest út af spennunni sem
sé samfara gróðravoninni. Það séu ekki
miklar líkur á að þeir sem stunda spUa-
kassana labbi út þaðan með mikinn
gróða í vasanum. „Unglingarnir eru oft
sárir og reiðir við kassana. Þeir skamm-
ast og rífast og sparka jafnvel í kassana
þegar illa gengur og spenna hefur færst í
leikinn.“
„Konan min er svo leiðinleg"
Að sögn starfsmanns í spilaklúbbi á
höfuðborgarsvæðinu var mun meiri
aðsókn þangað áður en pöbbamenn-
ingin kom til sögunnar í Reykjavík.
Menn sóttu spilaklúbbinn oft á tíðum
til þess að kaupa sér þar áfengi. Þannig
gátu þeir þjónað tveimur herrum, Bakk-
usi og Mammoni. Margir kváðust sækja
klúbbinn sinn í leit að félagsskap. Þarna
gátu þeir falið sig fyrir heiminum í lok-
uðum félagsskap. Spilafíknin tengist því
mjög alkóhólisma. Margir spilafíklar
eru að sama skapi alkóhólistar. Eftir að
pöbbar spruttu upp eins og gorkúlur í
bænum hefur aðsókn í lokaða spila-
klúbba minnkað. Nú geta menn flúið á
krána frá konu og heimili, samanber
„konan mín er svo leiðinleg“.
-em
Konan var látin hætta
Það er athyglisvert í okkar jafnréttis-
þjóðfélagi að konur hafa ekki jafnt og
karlar leiðst út í sjúklega spilamennsku.
Að sögn starfsmanns eins spilaklúbbs í
bænum fékk kona eitt sinn aðgang að
klúbbnum en áður höfðu aðeins karl-
menn fengið aðgang. Þetta olli miklu
fjaðrafoki innan klúbbsins. Um síðir var
hún var ekki talin falla inn í hópinn.
„Kynin blandast illa saman á svona stað,
sérstaklega ef vín er í spilinu“, sagði
starfsmaðurinn. „Karlarnir vilja vera í
friði fyrir konum á þessum stöðum.
Þetta er einhvers konar flótti frá kon-
um.
—em
konan látin hætta í klúbbnum þar sem
Á vissum vinnustöðum er svo mikil
spiladella í gangi að vinnan er látin
víkja fyrir spilastokknum. Á leigubíl-
astöð nokkurri reyndist oft á tíðum
vera erfitt að ná sambandi þar sem
starfsmenn voru önnum kafnir við spilin.
Fyrir nokkrum árum varð togaraá-
höfn á Vestfjörðum heltekin af þessari
ástríðu. Lagðar voru undir stórar upp-
hæðir. Sjómennirnir spiluðu upp á hlut-
inn. Þeir sem töpuðu, spiluðu rassinn úr
buxunum og voru blankir áður en þeir
náðu landi. Sá sem græddi mest á tapi
hinna félaganna gat glerjað heilt einbýl-
ishús fyrir gróðann.
-em
ÞJÓÐLÍF 15