Þjóðlíf - 01.12.1990, Blaðsíða 16

INNLENT
„EG GET
EKKI
HÆTT AÐ
SPILA"
„Það vita allir aðrir hvenær þeir eiga að hætta að spilasegir Siggi um sína spilamennsku.
(Mynd: Gunnar)
Spjallað við
unglingagengi í spilasal:
EVA MAGNÚSDÓTTIR
„Það eina sem maður vinnur í þessum
spilakössum er þjálfun fyrir heilann og
skerpuna. Maður eyðir ekkert miklum
peningum í kassana. Það kostar bara
þrjátíu kall í suma og fimmtíu kall í
aðra,“ segir Y drýgindalega.
ið erum stödd í spilasal, þar sem
unglingagengi er m.a. að leika billj-
ard. Krakkarnir eru ómyrkir í máli.
Strákarnir segjast ekki eyða öllum vasa-
peningunum í spilakassana því þeir væru
notaðir í annað, þ.e. áfengi og sígarettur.
Sumir fá peninga hjá foreldrum sínum
en aðrir hafa hætt í skóla og stunda vinnu.
„Það er gaman að hanga á billjardstof-
unni, allavega betra en að hanga heima hjá
pabba og mömmu og glápa á video. Það er
ýmislegt sem maður leggur á sig til að
komast hingað eða frá fjölskyldunni. Þetta
er ekki neitt svona spilavíti sko“, segir
Jónas og hlær.
„Við erum engir spilasjúklingar, ja
nema Siggi“, segja allir í einu og benda á
Sigga. „Siggi er allur í Rauða krossinum,
hann er alveg spilasjúkur.“ Siggi er greini-
lega mjög meðvitaður um þetta almenna
álit félaganna og kippir sér ekkert upp við
að viðurkenna að hann sé forfallinn spila-
sjúklingur. „Þetta er alveg rosalega gam-
an, þetta er svo spennandi“, segir Siggi og
brosir út að eyrum og heldur áfram: „Það
er svo spennandi að vita hvort maður geti
grætt. Ég kaupi stundum skafmiða líka,
allt til að græða peninga.“
„Ég kaupi stundum skafmiða eða gerði
það einu sinni“, segir Jónas og fær sér
stóran sopa. „Hann er svo nískur greyið,
hann tímir ekki að kaupa sér skafmiða,“
segir enn einn í hópnum og slær á öxlina á
Jónasi. „Ég keypti mér einu sinni þrjá
skafmiða í einu og vann þúsund kall, þá
fór ég bara og keypti fleiri. Ég vonaðist til
að geta unnið meira, þetta var svo spenn-
andi sko“, segir Jónas.
„Ef þig vantar að finna spilasjúklinga þá
ættirðu að fara niður á X- sal. Þar hittirðu
sko spilasjúklinga. Ef þú færir þar inn
með þúsund kall, kæmirðu með tóma vasa
út aftur. Þeir sníkja svo mikið af fólki til að
geta spilað. Þeir eru orðnir eins og spila-
kassar í framan og farnir að tala eins og
spilakassar", segir Jónas og er mikið niðri
fyrir að koma þessum upplýsingum á
framfæri.
Hvar afla unglingarnir fjár til að spila?
„Sumir eru löngu hættir í skóla og farnir
að vinna. Aðrir stela veskjum frá gömlum
konum á götunni. Það eru margir sem
brjótast inn eða stela úr stöðumælum. Það
er ekkert mál að redda sér peningum ef
maður vill“, segir Jónas og og er drjúgur
með sig. „Siggi er sko spilasjúkur, ef hann
vantar pening þá ræðst hann á Rauða
krossinn. Hann getur ekki hætt að spila þó
hann vildi.“
„Ef þú horfir í augun á Sigga, þá sérðu
svona spilakassa. Ef hann labbar niður
Laugaveginn og á pening þá þarf hann að
stoppa í hverri einustu sjoppu á leiðinni.
Hann er algerlega spilasjúkur", segir
Yngvar og bendir á Sigga.
„Þetta er alveg dagsatt“, segir Siggi og
er ákafur í að fullvissa okkur um spilasýki
sína. Hann hefur greinilega hækkað í áliti
hjá félögum sínum við að vera haldinn
þessari áráttu. „Ég fór með fimm þúsund
kall í Rauða krossinn um daginn. Ég tap-
aði því öllu. Ég byrjaði að spila klukkan
tíu um kvöldið og var búinn með pening-
inn klukkan tólf‘, segir Siggi. „Já, ef hann
græðir ekki þá verður hann svo vondur að
hann verður alltaf að reyna aftur“, segir
Kjartan og hlær að félaga sínum. Siggi
viðurkennir að þetta sé rétt.
Siggi heldur áfram og gortar nú af því að
hann fái peninga hjá foreldrum sínum.
„Þetta er ekkert mál, ég fæ peninga hjá
pabba og mömmu. Stundum safna ég í
viku og spila svo fyrir alla peningana á
einu kvöldi.“ Við áttum nú svolítið erfitt
með að trúa þessu síðasta að foreldrar hans
viti hvernig hann eyðir peningunum.
Okkur fannst einnig erfitt að leggja trúnað
á að foreldrarnir létu af hendi allt að fimm
þúsund krónur á kvöldi. Siggi kvað for-
eldra sína vita að hann eyddi öllu í spila-
kassana. „Það skiptir engu máli“, segir
hann. „Ég gæti alveg hætt að spila ef ég
vildi. Ef ég væri að safna mér fyrir hjóli
eða einhverju öðru. Ég spila ekki núna því
ég er farinn að heiman og á engan pening.“
Siggi heldur áfram lýsingu sinni: „Ég
spilaði ekki svo mikið þar sem ég var að
vinna, því þar voru ekki spilakassar held-
ur leiktæki. Það er ekkert spennandi við
það. Það er svo gaman að taka áhættu í
peningaspili. Annaðhvort vinnur maður
helling eða tapar öllu. Það er hægt að
græða svo mikið.“
Siggi var inntur eftir því hvað hann
gerði þegar hann græddi? „Ég held auðvit-
að áfram að spila þar til ég tapa öllu. Það
vita allir aðrir hvenær þeir eiga að hætta.
Ég get ekki hætt fyrr en peningurinn er
búinn. Ég gæti kannski unnið eitthvað
meira. Þetta er það skemmtilegasta sem
hægt er að gera.“
0
16 ÞJÓÐLÍF