Læknablaðið : fylgirit - 15.04.2009, Blaðsíða 46

VÍSINDI Á VORDÖGUM
FYLGIRIT 60
V-103 Smáæðablóðflæði í þörmum eftir opnar
kviðarholsaðgerðir. Áhrif mismunandi vökvagjafar
Gísli H. Sigurðsson, Oliver Limberger, Luzius B. Hiltebrand
Department of Anaesthesiology, Inselspital, Berne og University of Bern,
svæfinga- og gjörgæsludeild, Landspítala og læknadeild HÍ
gislihs@landspilali.is
Inngangur: Truflanir á smáæðablóðflæði þarma eru algengar
eftir stórar kviðarholsaðgerðir og geta leitt til alvarlegra auka-
kvilla. Við könnuðum áhrif mismunandi vökvagjafar á smáæða-
blóðflæði þörmum eftir kviðarholsaðgerðir í svínum.
Aðferð: 27 svín voru svæfð, lögð í öndunarvél og skipt í þrjá
meðferðarhópa (n=9 í hverjum). Allir hóparnir þrír, A, B og C
fengu Ringers laktat (RL) lausn í æð 3 ml/kg/klst. Hópur B
fékk auk þess 250 ml bolusa af RL og hópur C 250 ml bólusa af
sterkjulausn (hydroxyethyl starch 140/0,4) í æð. Vökvabólus
var gefinn í hópum B og C ef miðbláæðablóðsmettun var undir
60%. Hjartaútfall var mælt með stöðugri „thermodilution",
svæðisblóðflæði í superior mesenteric slagæðinni með transit
time flowmetry og smáæðablóðflæði í slímhúð og vöðvalagi
smáþarma með laser Doppler flæðimælingu.
Niðurstöður: Eftir 4 klst meðferð voru blóðþrýstingur, hjarta-
útfall, mesenterialslagæðarblóðflæði og miðbláæðablóðsmettun
áþekk í hópum B og C en voru lakari í hópi A. I hópi C jókst
smáæðablóðflæði í slímhúð smáþarma um 50% og súrefnis-
þrýstingur í þarmavegg um 30% en bæði héldust óbreytt eða
minnkuðu í hópum A og B (p<0,01).
Umræða: Vökvameðferð með sterkjulausn jók marktækt
smáæðablóðflæði og súrefnisþrýsting í smáþörmum eftir
kviðarholsskurðaðerðir. Meðferð með saltvatnslausn hafði ekki
slík áhrif þrátt fyrir sambærilegan blóðþrýsting og hjartaútfall.
Niðurstöður þessarar rannsóknar benda til að vökvameðferð
með sterkjulausn geti hugsanlega minnkað hættu á blóðþurrð
í þörmum eftir kviðarholsskurðaðgerðir miðað við notkun
saltvatnslausna.
V-104 Kæling sem meðferð á gjörgæsludeild eftir
súrefnisskort í heila af völdum hengingar, drukknunar eða
eitrunar á Landspítala
Sonja Baldursdóttir, Kristinn Sigvaldason, Sigurbergur Kárason, Felix
Valsson, Gísli H. Sigurðsson
Svæfinga- og gjörgæsiudeild Landspítala og HI
gislihs@landspitali.is
Inngangur: Erlendar rannsóknir hafa sýnt fram á betri horfur
sjúklinga sem voru meðhöndlaðir með kælingu líkamans í
32-34°C í 24 klst. eftir hjartastopp og er slíkri meðferð beitt á
Landspítala. Síðan 2002 hefur kælingu auk þess verið beitt hjá
sjúklingum sem voru meðvitundarlausir eftir súrefnisskort
í heila svo sem eftir hengingu, drukknun eða metan- og
kolmónoxíðeitranir. Markmið rannsóknarinnar var að kanna
árangur kælingar hjá þessum sjúklingahópi á gjörgæsludeildum
Landspítala.
Aðferðir: Allir sjúklingar sem höfðu verið meðhöndlaðir
með kælingu af öðrum orsökum en hjartastoppi af völdum
hjartasjúkdóms á árunum 2002-2009 voru teknir með í
rannsóknina. Upplýsingar fengust úr sjúkraskrám. Skráð var
m.a. ástæða kælingar, aldur og kyn, ástand við komu neyðarbíls,
tími þar til líkamshiti var kominn undir 34°C, legutími á
gjörgæslu og á sjúkrahúsi, fjöldi þeirra sem lést og ástand þeirra
sem lifðu við útskrift (CPS 1-5).
Niðurstöður: Fjórtán sjúklingar allir karlmenn (9-60 ára) voru
kældir, 8 eftir hengingu, 5 náðu sér að fullu (CPS 1) en 3 létust
(CPS 5). Þrír voru kældir eftir drukknun, einn náði sér (CPS 1)
en 2 létust (CPS 5). Tveir voru kældir eftir kolmónoxíðeitrun
og náði annar fullum bata (CPS 1) en hinn átti erfitt með að
fara eftir flóknum fyrirmælum (CPS 2). Einn var kældur eftir
metangaseitrun (CPS 1). Tími frá því að sjúklingur fannst þar til
hita undir 34°C var náð var frá 60 mín upp í 27 klst.
Ályktun: Þeir sem eru meðvitundarlausir eftir blóðþurrð í
heila hafa oftast orðið fyrir varanlegum heilaskemmdum. Því
vekur athygli góður bati sjúklinganna sem lifðu af í þessum
hópi. þ.e. enginn lifði af með slæma útkomu (CPS 3-4). Þótt
erfitt sé að fullyrða um áhrif kælingar hjá þessum takmarkaða
sjúklingahópi benda niðurstöðurnar til að kæling minnki líkur á
varanlegum heilaskaða eftir heilablóðþurrð.
V-105 Notkun á blóðflögulýsötum til ræktunar á
mesenchymal stofnfrumum
Hulda Rós Gunnarsdóttir’, Brendon Noble2 Ólafur E. Sigurjónsson1'3
Blóðbankinn Landspítala1, Scottish Center for Regenerative Medicine,
University of Edinburgh, Scotland2, tækni og verkfræðideild HR’
oes@landspitali.is
Inngangur: Mesenchymal stofnfrumur (MSC) er að finna í
mörgum vefjum líkamans eins og beinmerg, fituvef, lungnavef
og hafa verið bundnar miklar vonir við að hægt sé að nota þær
læknisfræðilegri meðferð. Eitt vandamál við notkun þeirra er
að nauðsynlegt er að fjölga þeim ex vivo í kálfa sermi. Galli við
kálfasermi er að það getur verið mikill munur á "sermis lota"
og hættu er á ónæmisvari gegn próteinum sem þar er að finna.
Nýlega birtist röð af greinum þar sem blóðflögulýsöt voru
notuð til ræktunar á MSC frumum Geymslutími blóðflaga eru
5-7 dagar sem leiðir til að 15-20% af öllum blóðflögueiningum
er fargað.
Tilgangur og markmið: Tilgangur þessa verkefnis er að athuga
áhrif þess að rækta MSC frumur í útrunnum blóðflögulýsötum á
fjölgun, sérhæfingarvirkni og virkni þeirra in vitro.
Efni og aðferðir: Mesenchymal stofnfrumur, einangraðar úr
beinmerg, voru ræktaðar með ferskum eða útrunnum blóð-
flögulýsötum og bomar saman við frumur ræktaðar með kálfa
sermi. Gæði MSC var athugað með greiningu á yfirborðs-
sameindum í frumuflæðisjá, hæfni frumnanna til fjölgunar og
hæfileika frumnanna til sérhæfingar. Einnig var kannað hvort
MSC fmmur ræktaðar með útrunnu blóðflögulýsasti gæti bælt
T-frumu fjölgun.
Niðurstöður: Mesenchymal stofnrumur ræktaðar með blóð-
flögulýsati vaxa svipað hratt og MSC frumur ræktaðar í kálfa
J
46 LÆKNAblaðið 2007/93