Ægir - 01.03.2007, Blaðsíða 52

52
„Það er erfitt að spá, sérstak-
lega um framtíðina.“ Mig
minnir að þessu fleygu orð
hafi verið eignuð Mark Twain.
Að spá um framtíð íslenzks
sjávarútvegs og stöðuna eftir
15 ár er býsna erfitt. Það er
svo margt sem getur breytzt.
Umhverfið hér heima mun
auðvitað breytast, en kannski
ræður framvindan úti í hinum
stóra heimi meiru. Hversu
langt eiga öfgasinnaðir um-
hverfishópar eftir að ná í bar-
áttu sinni gegn fiskveiðum?
Nú berjast þeir gegn botn-
trolli, þeim tókst að útrýma
reknetunum, sem reyndar var
gott. Takist þeim að útrýma
togveiðum, hlýtur að koma að
því að þeir snúi sér að net-
unum og loks að krókunum.
Ergo; engar veiðar. Það eru
ómannúðlegar aferðir. Skítt
með hinn hungraða heim.
Skítt með ótvíræða hollustu
fiskáts. Skítt með afkomu
heilla stétta og jafnvel þjóða.
Eða eigum við eftir að selja
okkur undir ofurveldi Evrópu-
sambandsins og glata yfirráð-
um okkar yfir auðlindinni?
Svona heimsendaspár eru
náttúrlega vondar. Ég vonast
til þess að fiskveiðar verði
stundaðar áfram og fái sem
fyrst frið til að þróast og taka
á þeim vandamálum, sem
umgengni okkar við auð-
lindina hefur skapað og kann
að skapast. Ég vonast til þess
að áfram verði eftirspurn eftir
fiski úti í hinum stóra heimi.
Ég vonast til að við Íslending-
ar munum um ókomin ár
stunda sjálfbærar veiðar við
landið undir okkar eigin
stjórn. Ég vonast til þess að
friður skapist um fiskveiði-
stjórnunarkerfið og af því
verði sniðnir þeir agnúar sem
þarf.
Þá sé ég fyrir mér blóm-
legan útveg á Íslandi, bæði
stór fyrirtæki með fjölbreytta
starfsemi og smærri sérhæfð-
ari fyrirtæki. Smáa báta jafnt
sem stór skip. Landamæri
hreppapólitíkur heyri sögunni
til og fiskurinn verði veiddur
þar sem bezt er að sækja
hverju sinni, sé landað þar
sem bezt er að landa hverju
sinni og unninn þar sem það
er bezt. Ég sé ekki fyrir mér
rómatík mannsins sem rær út
í sólarlagið á gömlum trébát
vanbúnum til veiða. Ég sé
ekki fyrir mér að sjávarútveg-
urinn verði með stjórnvalds-
aðgerðum nýttur til að halda
uppi byggð í landinu.
Líklega ber framtíðin það í
skauti sér að allur fiskur verði
veiddur til manneldis. Loðna,
kolmunni og síld verði etin af
fólki en ekki eldisfiski í formi
fiskimjöls og lýsis. Eftirspurn
eftir fiskifóðri mun stöðugt
aukast og henni verður ekki
svarað með fiskimjöli og lýsi.
Það hlýtur því að koma til
þess að annað og ódýrara
fóður verði fundið upp, fóður
úr jurtaríkinu. Gera má ráð
fyrir að fiskvinnsla haldi
áfram með svipuðum hætti
og undanfarin ár. Áherzla
verði á ferskleika og gæði og
sem hreinasta afurð og fisk-
urinn verði unninn hér heima.
Samgöngur ættu ekki að
verða vandamál eftir 15 ár og
líftækni og önnur þekking
ætti að geta leitt til þess að
flutningur á ferskum fiski á
markaði í Evrópu og Ameríku
ætti ekki að verða nein hindr-
un. Líklega mun útflutningur
í gámum leggjast af smám
saman. En allt veltur þetta
líka á því hvernig gengur að
fá fólk til starfa á sjó og landi.
Þörfin fyrir fiskinn sem fæðu
verður alltaf fyrir hendi. Þörf-
in fyrir starfsfólk verður það
líka, en með stöðugri
framþróun á tæknisviðinu
verður sú þörf minni og sjálf-
virkinin tekur völdin.
Á heildina litið vonast ég
til að hér verði áfram vel rek-
inn sjávarútvegur, sem nýtur
virðingar á heimsbyggðinni
fyrir ábyrga fiskveiðistjórnun
og einhverjar beztu fiskafurð-
ir sem fáanlegar eru.“
F R A M T Í Ð Í S L E N S K S S J Á V A R Ú T V E G S
Hjörtur Gíslason, sjávarútvegsskríbent Morgunblaðsins:
Allur fiskur veiddur til manneldis
Hjörtur Gíslason, blaðamaður.
Skítt með hinn hungr-
aða heim. Skítt með
ótvíræða hollustu
fiskáts. Skítt með
afkomu heilla stétta
og jafnvel þjóða. Eða
eigum við eftir að
selja okkur undir ofur-
veldi Evrópussam-
bandsins og glata
yfirráðum okkar yfir
auðlindinni?