Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Qupperneq 56

150
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
væri að slást við, þá yrði manni ekki kalt, en hér er eins árs dreng-
ur, sem bara er hægt að leiða; það er allt og sumt.
Einhverju sinni segi ég við hann: Viltu nú ekki fara inn?
Nei, sagði hann.
Svo var það ekki meira, ekki þann dag, en næsta dag var það
meira.
Ég sagði: Viltu ekki fara inn?
Nei, sagði litli drengurinn.
En ég gafst ekki upp, því að ég vildi fara inn í hlýjuna. Ég var
búinn að drattast ótal hringi kringum húsið, en hafði ekki enn skil-
izt gamanið í slíku ferðalagi án þess að hafa neinn til að slást við.
Þér er svo kalt, sagði ég við barnið, og notaði klæki. Þú vilt
fara inn, af því þér er svo kalt.
Já, sagði litli drengurinn.
Hann hélt í sakleysi sínu, að þetta væri rétt.
Síðan fórum við inn, og ég sagði við fólkið:
Honum er svo kalt, hann vildi fara inn.
En við vorum ekki lengi inni, því að mér var ekki fyrr orðið
sæmilega hlýtt en drengurinn vildi fara út aftur, enda hafði honum
aldrei verið neitt kalt.
Húsmóðir mín benti á nakta fótleggi mína og sagði: Skelfing er
að sjá þig svona beran, Nonni minn.
Uss, sagði ég, mér er ekkert kalt.
Svo stóðum við fyrir utan dyrnar, tveir einir, og fórum að ganga
kringum húsið, sem fyrr.
En næstu daga notaði ég sama bragðið til að komast inn, þegar
mig langaði til, og þá sagði ég við fólkið: Honum var svo kalt;
hann vildi fara inn.
En ég hef gleymt að segja frá því, að það eru fleiri bæir í sveit-
inni en þessi eini bær, og ég er oft sendur til næstu bæja, snögg-
ar ferðir, en það er gott að vera sendur, því að þá er ekki smábarn
við hlið manns, en ef til vill hundur, sem hleypur ýmist fyrir aftan
mann eða framan og snuðrar um þúfurnar, en lóurnar kvaka hér og
þar í mýrinni og allir hinir fuglarnir. Það er mjög stutt til næsta
bæjar, en þangað er ég oft sendur. Þar er lítil telpa á mínu reki.
Hún segir: „Eigum við að stelast á berjamó,“ en ég anza henni