Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Side 67

MIKAIL SJÓLÓKOFF:
Þegar NASTAJA
lagðist í reyfaralestur
Ófriðurinn tej'gði arma sína um landið — jafnvel litla Jjorpið
úti á endalausum gresjunum við Don var orðið honum að bráð. í
húsagörðum og undir hlöðuveggjum stóðu sjúkrabifreiðar og flutn-
ingsvagnar, en hervirkjabílar úr Rauða hernum fóru um strætin;
risastórir vörubílar, háfermdir þykkum, nýsöguðum pílviðarborð-
um, stefndu til árinnar. Loftvarnavirki var reist í aldingarðinum,
ekki fjarri torginu, byssurnar stóðu fast upp að trjánum, huldar
laufblöðum af miklum hagleik. Sölnað gras lá á víð og dreif um
jörðina, frá því er skotgrafir höfðu verið gerðar þarna fyrir
skemmstu; og um ógnþrungið hlaupið á þeirri byssunni, sem næst
var götunni, vöfðust hlýlega breiðar greinar eins eplatrésins, sem
alsett var Antonóvka eplum, óþroskuðum og ljósgrænum.
Svíagintseff gaf Nikolaj vænt olnbogaskot, og mælti hátt og fjör-
lega:
„Þarna er þá eldhúsið okkar, Mikkóla! Reyndu nú að hressa þig
við, bróðir sæll! Hér er fljót og vatn og gott að hvíla sig, og þarna
sérðu hann Petka Lissisjenkó með matinn. Geturðu óskað þér nokk-
urs betra?“
Hersveitin nam staðar í stórum, vanhirtum aldingarði á bakka
fljótsins. Nikolaj drakk kalt, hálfsalt vatnið í smáum teygum, hætti
oftlega í miðju kafi, en bar skjólubrúnina jafnharðan að vörum sér
aftur. Svíagintseff horfði á hann og mælti:
„Það er alveg eins og þú sért að lesa bréfin frá honum syni þín-
um: Þú lest dálítinn kafla,hættir síðan um stund, og byrjar svo aftur
á nýjan leik. Eg er ekkert gefinn fyrir að draga hlutina svona á lang-
inn, svo þolinmóður er ég nú ekki. Heyrðu, réttu mér fötuna, annars
ertu viss um að belgja þig út til óbóta!“
11