Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Qupperneq 70

164.
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hið sama. En konan mín — ja, hvað skal ég segja — er einna lík-
ust þýzkri hríðskotabyssu, ef maður hleður hana, hættir hún ekki
fyrr en hún er búin að ryðja úr sér öllum skotunum; og svo er það
líka vandi hennar að reyna að hafa sitt fram með ofbeldi.
„Jæja þá, í þessu samsæti var stúlka, sem dansaði eins og sigöjni,
og það bara fjári laglega. Og þarna sit ég í mesta sakleysi, horfi
á hana og dáist að listinni, án þess mér detti nokkuð ósæmilegt í
hug. En viti menn, þá kemur konan mín til mín, klípur mig í arm-
inn og hvæsir inn í eyrað á mér: ,Hættu að glápa!‘ Nú-jæja, hugsa
ég, þetta finnst mér þó déskoti kynlegt. Ætlast hún kannski til þess
að ég komi í samkvæmi með blökur fyrir augunum? — Svo að ég
held áfram að horfa á stúlkuna. Enn kemur hún og klípur mig svo
þrælslega í lærið að mig sárkennir til. .Hættu að glápa!‘ segir hún.
Jæja, ég sný mér undan og hugsa sem svo: Fjandinn hafi það, ég
skal ekki horfa á stúlkuna, það er bezt að ég neiti mér um þá á-
nægju. Þegar dansinum var lokið, settumst við öll að borði. Kon-
,an mín sat gegnt mér, augu hennar skutu gneistum, eins og í ketti.
Sjálfur var ég allur með verkjum, blár og marinn eftir hamagang-
inn í henni. Þá gleymi ég mér rétt snöggvast, og horfi æðisúr á
svipinn á þessa rækallans dansmey, og segi við sjálfan mig: .Það er
þín vegna, himpi-gimpið þitt, sem ég verð að þjást að ósekju! Þú
vingsaðir á þér skönkunum, og þess verð ég að gjalda.1 Og einmitt
þegar ég er að hugsa þetta, þrífur konan mín tindisk af borðinu
og þeytir honum framan í mig af alefli. Skotspónninn gat auðvitað
ekki haganlegri verið, því fésið á mér var svo sem engin horgrind
í þann tíð. Og hvort sem þú trúir mér eða ekki, þá beyglaðist disk-
urinn saman, en blóðið fossaði úr nefi mínu og vörum, rétt eins og
ég hefði særzt hættulega í orustu.
Dansmærin óaði og æaði, eins og nærri má geta, en harmoniku-
leikarinn fleygði sér upp á sóffa, sveiflaði bífunum upp í.loftið og
hrópaði með sinni andstyggilegu röddu: ,Láttu hann fá tesuðuvél-
ina í hausinn, ætli smettið á honum hafi nema gott af því! ‘ Mér
sortnar fyrir augum, þýt upp, og öskra til hennar, það er — kon-
unnar minnar: ,Hvað á þetta að þýða, villidýrið þitt, veiztu hvað
þú ert að gera, svo sem hún ákvað?“Og hún svarar mér, ósköp stilli-