Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Qupperneq 71

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
165
lega: ,Láttu vera að blikka hana, rauðhærði skrattinn þinn! Ég var
búin að vara þig við því.‘ Nú var ég orðinn dálítið rólegri, fæ mér
sæti og segi reglulega hæversklega: ,Nastaja Filippóvna/ segi ég,
,kallarðu þetta kurteisi? Ég verð að meina, að það geti varla heitið
kurteislegt að fleygja diskum framay í fólk, mundu það, og svo er
bezt að við spjöllum um málið heima hjá okkur í góðu tómi!‘
Jæja, ég þarf ekki að taka það fram, að hún var búin að gerevði-
leggja hátíðina fyrir mér. Efri vörin var klofin í tvennt, ein tönn
brotin, hvíta, ísaumaða skyrtan mín öll löðrandi í blóði, nefið
rammskakkt og stokkbólgið. Ég varð að fara úr veizlunni. Við stóð-
um upp, kvöddum, báðum húsráðandann afsökunar, eins og rétt og
riktugt var, og lögðum af stað heim á leið. Hún gekk á undan, en
ég á eftir, rétt eins og ég væri sá seki. Og nógu var hún rösk í spori
á heimleiðinni, fari hún koluð, en ekki er hún fyrr komin inn úr
dyrunum, en — boms! það steinlíður yfir hana. Þarna liggur hún
þá, án þess að anda, blóðrauð í framan eins og sykurrófa, og horfir
á mig út um svolitla rifu á vinstra auga. Ojæja, hugsa ég, ekki kann
ég við að formæla henni meðan svona er ástatt, ég vona að ekkert
alvarlegt hafi lient hana, greyskinnið. Svo skvetti ég á hana vatni
og reisi hana upp frá dauðum. Eftir svo sem mínútu líður yfir hana
á nýjan leik, og nú eru augu hennar lokuð. Aftur helli ég yfir hana
fötu af vatni. Þá hressist hún fljótlega, og fer að æpa og grenja og
skella saman hælunum!
,Óþokki,‘ segir hún, ,nú ertu búinn að eyðileggja nýju silki-
blússuna mína, þú ert búinn að rennbleyta hana svo í vatni, að
ég get ekki náð úr henni blettunum! Svikari, þú sem blikkar hverja
stelpu sem þú sérð! Eg get ekki búið með þér lengur, öðrum eins
bannsettum flagara!1 Og svona hélt hún áfram. Nú-jæja, hugsa ég,
fyrst að þú getur bæði sparkað og fjargviðrast út af blússunni þinni,
þá hlýtur þér að vera batnað, og þá ættirðu að geta hjarað fram á
næsta vor, heillin mín!‘
Ég sezt við borðið, fæ mér reyk og sé þá að mín ástkæra eigin-
kona stendur upp til hálfs, skreiðist að fatakistunni og fer að láta
dótið sitt í pinkil. Síðan gengur hún til dyra með pinkilinn í hend-
inni og segir: ,Nú fer ég frá þér. Ég ætla að vera hjá systur minni.‘
Auðvitað sé ég strax, að skrattinn er hlaupinn í konuna, og ekki