Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Qupperneq 75

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
169
ég þori reyndar að veðja um það stígvélunum mínum að það er
ættað úr einhverri bókinni. Látum vera, að hún skrifaði „Kæri
Vanja“ eða eitthvað þess háttar, eins og hver önnur heiðarleg mann-
eskja, en ,,hænuungi“, drottinn minn! Þegar ég var heima, kallaði
hún mig oftast rauðhærða skrattann, en ekki er ég fyrr kominn til
vígstöðvanna, en ég er orðinn að hænuunga! Og í öllum þessum
bréfum lætur hún mig vita í mesta flaustri og svona á að gizka og
hér um bil að börnin séu á lífi og heil heilsu, og að ekkert sérstakt
sé að frétta aí vélastöðinni, og svo fer hún að jarma um ást og aftur
ást, og notar svo torkennileg og bókleg orð að mér liggur við að
svima....
„Eg les þessi fáránlegu bréf tvisvar, og þau gera mig svo rugl-
aðan í höfðinu, að mér finnst ég vera orðinn fullur. Sljússareff úr
annarri fótgönguliðssveit kemur til mín og spyr: „Hvað er að frétta
af konunni þinni?“ Og ég lauma bréfinu niður í vasa minn í mesta
flýti, og veifa hendinni eins og ég vildi segja: Farðu, góði vinur,
láttu mig í friði. Þá spyr hann: „Líður öllum vel heima hjá þér?
Ég sé það á þér að þú hefur fengið slæmar fréttir.“ Nújæja, hvað
átti ég að segja honum? Ég liugsa mig dálítið um og segi síðan:
„Hún amma mín er dáin.“ Þá fyrst þagnaði hann og gekk burt.
„Þetta sama kvöld skrifaði ég konunni minni. Ég bað að heilsa
börnunum og öllu skyldfólkinu, skýrði frá líðan sjálfs mín út í yztu
æsar, og skrifaði síðan: „Gerðu það fyrir mig að hætta að kalla
mig þessum hlægilegu uppnefnum. Ég heiti mínu eigin skírnarnafni,
eins og þú veizt bezt sjálf. Ef til vill hef ég verið „hænuungi“ fyrir
þrjátíu og fimm árum, en nú er ég þó áreiðanlega orðinn fullvaxinn
liani, og þyngd mín, eitt hundrað sextiu og fimm pund, er alls ekki
við hæfi neins „hænuunga“. Ég ætla líka að biðja þig um að hætta
að skrifa þetta kjaftæði um ástina, því að mér verður blátt áfram
flökurt af því. Skrifaðu nánar um það sem gerist á vélastöðinni, og
segðu mér hverjir af vinum okkar eru eftir heima, og hvort nýi
forstjórinn reynist starfi sínu vaxinn.“
„Og rétt áður en undanhaldið hófst fæ ég svar við þessu tilskrifi.
Ég er skolli skjálfhentur, þegar ég opna bréfið, en svo slær svitan-
um út um mig allan! Hún skrifar: „Halló, elsku kettlingurinn
minn!“ Og svo koma fjórar síður um tóma ást, og ekki eitt einasta