Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 30

JÓNAS ÁRNASON
HATTAR
Hvað er það sem ræður mestu í lífi
manna?
Stundum hefur mér virzt það vera
höfuðföt flestu öðru fremur, — ekki
þó skinnhúfur, né heldur prjónahúf-
ur, og þaðan af síður sixpensarar,
heldur: hattar.
Til dæmis veit ég um mann sem allt-
af gekk berhöfðaður og hafði lengi
gert árangurslausar tilraunir til að
komast á þing; svo einn góðan veður-
dag tók hann upp nýtt göngulag og
fékk sér hatt, og við næstu kosningar
flaug hann inn.
Annað dæmi: Hann Þórir, skip-
stjóri á honum Gísla Súrssyni, fræg-
ur maður á togaraflotanum, kallaður
Steinbítskjaftur (það var hann sem
stóð einu sinni fastur í brúargluggan-
um þegar hann ætlaði að stytta sér
leið niður á dekk að berja karlana)
hafði ungur eignazt stóran og mikinn
flókahatt. Þennan hatt var Þórir alltaf
með til sjós, en tók hann ofan þegar
óklárt var eða annað hafarí og nagaði
hann. Þegar hann var búinn að naga
hattinn upp til agna, missti hann heils-
una og varð að fara á taugahæli. Síð-
an hefur Þórir Steinbítskjaftur ekki
komið á sjó.
Þriðja dæmi: Ég þekkti einu sinni
verkstjóra sem alltaf gekk með hatt,
en svo ... Nei, það dugar ekki annað
en skýra fyrst betur frá kringumstæð-
um. Þetta dæmi er heil saga.
Fyrir mörgum árum vann ég um
skeið í saltfiski norður á Þangfirði.
Þetta var blautfiskur, og á þessu tíma-
bili vildu ítalir ekki éta hann nema
hnakkablóðið væri skorið úr honum,
svo starf mitt og vinnufélaga minna
var einkum í því fólgið að skera úr
honum hnakkablóðið. Seinna varð
ítölum sama þó þeir ætu hann með
hnakkablóðinu, og orsakaði það auð-
vitað aukið atvinnuleysi á Þangfirði,
sem varla var þó á bætandi. En þá var
ég sem betur fór hættur í öllum salt-
fiski og kominn aftur til sjós, og nefni
ég þetta aðeins til marks um það hver
140