Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Qupperneq 69

BRÉF ÚR MYRKRI
sniðum og rislægra en líf sjáandi
manna er, eða gæti verið.
Það er til gömul lífsspeki, sem
blindir menn læra ef til vill öðrum
betur að tileinka sér, en hún er sú, að
því færri tækifæri sem lífið býður,
því betur lærist að hagnýta þau,
þakka og meta.
Sjáandi menn virðast yfirleitt
standa felmti lostnir gagnvart því
fyrirbrigði, sem nefnist blinda. Það
stappar stundum nærri því, að menn
standi jafn ráðþrota gagnvart þessu
fyrirbrigði og sjálfum dauðanum.
Mér er enn í fersku minni það, sem
einn góðkunningi minn sagði við
mig, skömmu eftir að ég missti sjón-
ina.
— Þú mátt trúa því, Skúli, að mér
varð meira um þegar ég frétti að þú
værir orðinn blindur en þó ég hefði
frétt lát góðs vinar.
Ja, minna mátti nú gagn gera, —
hugsaði ég. Það er þá svona bölvað.
En upphátt þakkaði ég samúðina.
Sjáandi fólk kemst oft í mestu ldípu
í umgengni sinni við hið blinda vegna
þess, að hið fyrmefnda heldur að það
hljóti að vera mikil og vandlærð
kúnst að umgangast hið síðarnefnda,
svo að vel fari.
Sumir reyna að dylja vandræði sín
bak við uppgerðartómlæti, hjá öðrum
birtast vandræðin í ótímabærri um-
hyggjusemi, enn aðrir tala í hálfum
hljóðum, líkt og lík stæði uppi í her-
berginu, og til eru þeir, sem tala svo
hátt, að því er líkast sem þeir vildu
kalla yfir í annan heim. — Og allt
þetta og ýmislegt fleira af svipuðu
tagi er gert í þeirn eina og sama lofs-
verða tilgangi að gera krossberanum
lífið eins þægilegt og frekast er unnt.
En von bráðar skilst þó flestum,
sem umgangast blinda menn að stað-
aldri, að málið er ekki svona flókið.
Það er hægt að umgangast þá svona
hér um bil eins og annað fólk, að
öðru leyti en því, að þeir þurfa ef til
vill stöku sinnum á smávægilegri að-
stoð að halda, sérstaklega ef þeir eru
í ókunnu umhverfi, og þá aðstoð er
hægt að inna af hendi á svipaðan hátt
og með svipuðu hugarfari og gengur
og gerist í samskiptum sjáandi
manna.
Blindir menn hafa yfirleitt sýnt þá
háttvísi að hafa hljótt um sig í þjóð-
félaginu. Endrum og eins birtast ef til
vill viðtöl við einstaka þeirra í blöð-
um og útvarpi, eða á þá er minnzt
opinberlega á annan hátt. Og svo kem-
ur vinur minn Emil Björnsson einu
sinni á ári og mælir fyrir munn
Blindravinafélagsins í tilefni af
merkjasöludegi þess. En þrátt fyrir
þessa miklu þögn er það á vitorði al-
þjóðar, að blindir menn hafa innt og
inna af hendi svo merkileg störf, að
vel væri þess vert að þeim væri meira
á lofti haldið en raun ber vitni.
Og það er sannfæring mín. að
margur blindur maður í þessu landi
búi yfir meiri og merkari reynslu en
179