Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Blaðsíða 69

HARMKVÆLASONURINN
kveðju. Sól var af himni og hnigin í
vestur, hulin bláleitum rosabólstrum
og stafaði breiðri birtu á hæðadrögin,
en borgin, múrum kringd, blikaði
hvít. Leir og grjót lauguðust í fölu
skini ljósgeislanna, sem brotnuðu í
hálfrökkrinu og hjarta Jakobs fylltist
stoltri fjálgri kennd guðdómsins. Á
hægri hönd að baki hlöðnum görðum
úr lausagrjóti risu fjólubláar vínhæð-
ir, en á vinstri hönd lágu litlir aldin-
garðar innan um stórgrýtið. í fjarska
voru fjöllin sveipuð léttri gagnsærri
móðu eins og þau vildu bæði láta lit
og efni. Mórberjaviður forn og innan-
holur hallaðist yfir veginn, studdur
hlöðnum steinum. Þegar þau riðu
framhjá viðinum hneig Rakel niður
af asnanum og féll í óvit.
Hríðirnar höfðu þegar byrjað fyr-
ir nokkrum stundum, en hún hafði
þagað yfir því, vildi ekki valda Jakob
áhyggjum eða tefja förina. Nú skullu
yfir hana hríðirnar eins og aftakaveð-
ur með slíkum tryllingi, að hin veik-
burða kona, holuð innan af sínu
sterka lífsafkvæmi, féll í ómegin.
Hinn háfætti söðulprúði drómed-
ari Jakobs lagðist óbeðinn á knén svo
að herra hans kæmist af baki. Jakob
kvaddi til sín aldraða ambátt, sem
kynjuð var frá Gúteu, handan Tígris-
fljóts. Hún var kunnáttukona mikil í
kvensjúkdómum og hafði um sína
daga tekið á móti mörgu baminu í
húsi Labans. Hin sjúka kona var bor-
in að mórberjaviðinum og lagður
undir hana þófi. Hafi kryddið, sem
borið var að vitum hennar, ekki vak-
ið hana úr ómegin, þá raknaði hún
við af kvölunum. Hún lofaði að falla
ekki í öngvit aftur.
„Ég skal halda mér vakandi og vera
dugleg,“ sagði hún og greip andann
á lofti, „svo að ég nái því fljótar úr
mér og tefji ekki för þína, elsku bóndi
minn. Að þetta skyldi nú þurfa að
koma yfir mig þegar svo stutt var eft-
ir. En það er svona, það ræður enginn
sínum vitjunartíma.“
„Þetta gerir ekkert til, dúfan mín,“
svaraði Jakob léttur í máli. Og ósjálf-
rátt fór hann með særingarþulu, sem
siður var meðal manna í Naharín, er
þeir báðu gyðjuna Eu ásjár í neyð
sinni: „Þér hafið skapað oss, megi þá
brott hverfa krankleiki, keldusótt,
kalda og ólán.“ Kerlingin frá Gúteu
hafði einnig yfir skyldar bænir um
leið og hún festi töfragrip frá sjálfri
sér utan um Rakel til viðbótar þeim,
sem hún bar fyrir. En þegar hríðirnar
byrjuðu á nýjan leik hughreysti hún
vesalings Rakel á bjagaðri babý-
lonsku:
„Láttu huggast, lífsfrjóa, og berðu
þig að þrauka þetta af, þótt hann láti
illum látum. Þennan son muntu einn-
ig eignast, í viðbót við hinn, það sé
ég af vizku minni, og muntu fá að sjá
hann áður en þér fellur tár af augum,
því að hnokkinn er skelfing fjörmik-
ilL“
Fjörmikil var hún, lífsveran, sú sem
59