Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Blaðsíða 43

GÖMUL GREIN UM GAMLAN VIN
samlífs, míns og pabba, til heillar
niðurstöðu, gegnum þær myndir úr
önn og amstri daganna, sem eru
hversdagslegar öðrum og lítt athyglis-
verðar, en sjálfum mér kærar og
ógleymanlegar. En eins og ég gat um
í byrjun þessarar greinar, er þessi
vinur minn og félagi mér í æ ríkari
mæli ímynd margs þess bezta, sem ég,
fullorðinn maður, hef veitt athygli í
fari minna samferðamanna og sálufé-
laga á lífsleiðinni.
Hann var maður fljótlyndur. eins
og ég hef áður getið, og funaði upp ef
réttlætiskennd hans var misboðið.
Vægði hann þá hvergi til og var mis-
vel þolað kapp hans. En að erfa hnýfl-
ingar við nokkurn mann kom honum
aldrei til hugar. Hann skildi ekki lang-
rækni og kallaði það fýlu.
Hann átti til að bera þá dreymni,
sem gat látið hann gleyma sér yfir
góðri vísu, sem hann kvað við raust
meðan járnið hitnaði í eldinum, og
knúði hann þá stundum smiðjubelg-
inn, unz hvítar síur sindruðu og
sprungu út úr glóðinni, órækt merki
þess að ofhitað væri járnið og hyrjað
að sjóða. Þótti mér þá stundum ærið
gaman er liann snögghætti í vísunni
miðri, þreif járnið úr eldinum, for-
mælandi, og lúði sem ákafast.
Oft tók ég eftir, er við stóðum tveir
við slátt, þeim einkennilega sið hans,
ef fallið hafði fyrir Ijánum puntstrá
með köngulóartjaldi, að taka upp
stráið, athuga hvort köngulóin væri
inni (hvort húsfreyjan væri heima,
eins og hann kallaði það) og ef svo
var, þá að taka stráið og stinga því
niður á óhultum stað. — Það er óláns-
merki að verða þeim til bölvunar,
kvikindiskvölunum, sagði hann þá
stundum, ef hann sá að ég veitti þessu
athygli. Henti hann jafnvel gaman að
þessum sið sínum og sagði mér sögu
af kerlingu, sem hljóp heim úr slægj-
unni og afsagði að slá niður „vofu-
húsin“, eins og hann sagði að kerling-
in hefði kallað köngulóartjöldin, og
hef ég ekki í annan tíma heyrt það
nafn.
Ekki er mér síður kært að minnast
þess, er við oft og tíðum snerum,
tveir saman, heyflekk á góðum degi,
hvílík ógrynni af skrýtlum og sögum
um sérkennilega karla og kerlingar
hann kunni og sagði mér. Það spillti
ekki að hermilist var honum ætíð töm
og tiltæk. Gömlu flakkararnir, sem al-
þekktir voru á seinustu tugum nítj-
ándu aldarinnar, voru honum svo
kunnir, að segja mátti að hann vissi
um þá flest sem vitað varð. Ég kynnt-
ist sumum þeirra svo rækilega gegn-
um sögur hans og hermilist, að mér
finnst stundum endilega að einhvern-
tíma hafi ég verið þeim sjálfum sam-
tíða.
Hann var barnavinur og dýra, en
það er aðal góðs manns. Hann var
góður drengur og manna glaðastur.
Um alla hluti finnst mér gott að minn-
ast hans.
TÍMARIT MÁLS OC MENNINCAR
33
3