Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Blaðsíða 75

STJÖRNUR HIMINSINS
skaltu aítur verða. — Það hafði verið
lesið yfir hans, nú höfðu þeir þetta
kannski öðruvísi.
Soltin augu mundu ekki mæna á
hann í kvöld, svo var guði fyrir að
þakka — og moldinni.
Engar litlar hendur mundu rjála
við klakað skegg.
Enginn verða fyrir vonbrigðum.
Enginn gleðja hann.
Kannski þetta blessaða tár.
Svikagleði!
Enginn yrði þó fyrir vonbrigðum,
og hann var vanur sviða.
En enginn gleddist heldur.
Enginn gleddist, þótt af litlu hefði
oft verið.
Á heiðum er oft djúpur snjór á
vetrum, en gamall maður er vanur að
kafa djúpan snjó.
Gott er að koma heim. Hverfa aftur
til síns innis.
Hvað hafði hann svo sem verið að
flandra!
Var ekki blessaður kaupmaðurinn
búinn að auðmýkja hann nógu oft,
hér áður fyrr, á meðan hann þurfti
þangað að leita.
En ekki bar aumingjunum að fara
í manngreinarálit. Jafnvel drottinn
gerði það varla.
Kaupfélagið hafði gleypt kaup-
manninn, — ojá, o-já. Þá höndlun
átti maður ekki að bíganga, það var
manns eigin, sögðu þeir hérna á ár-
unum. Þar réð maður öllu sjálfur. Og
græddi sjálfur. — Græddi meira að
segja á því að taka bara út. En til þess
þurfti faktorinn, — nei, stjórinn,
kaupfélagsstjórinn að komast á þing.
Og þegar hann var kominn á þing þá
urðu tímarnir svo erfiðir, að maður
græddi ekki bara á því að taka út vör-
ur, nei. Maður græddi meira á því að
leggja inn vörur. Tímarnir voru þann-
ig-
Ja, kaupfélagið gleypti nú víst ekki
kaupmanninn, en bara höndlunina.
Og hún var áfram í sama húsinu, svo
að manni gekk jafnt að rata, — og
gömul hús eru söm við sig, svona á
vetrum. Já, nýir vendir sópast líka
upp í skaft, og mýktin hverfur.
En hann fór ekki í manngreinar-
álit, hvað þá stóru og vísu snerti.
Hann lét sjá sig í höndluninni, hver
sem faktorinn var, — og þótt hann
hefði enga munna að seðja. Það er
engin gustuk, að losa mann við erfiða
heimkomu, þegar ekkert er til að láta
upp í nema túlann á sjálfum sér, sem
maður hefur þá kannski haft helzt til
fullan stimdum.
Barnsgrátur þarf ekki að angra
mann, þegar maður er einn.
Þetta blessað tár. — Já, það var far-
ið að halla undan fæti.
Hann rataði þó heim í kotið sitt.
Nú átti hann ekki einu sinni hund-
kvikindi á lifi. Hundar þurfa mikið
að éta, á meðan þeir eru ungir. Og
þeim líður ekki betur að alast upp við
skort en öðru ungviði. Tólf skjátur
þarf ekki heldur hund til að passa.
tímarit máls og mennincar
65
5