Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Blaðsíða 79

STJORNUR HIMINSINS
Þegar týrir á kolunni lætur maður
flöskuna á borðið og tekur til við
hangiketið.
Glatt logar í mó, og lurkar eru líka
til.
Eldavélargarmurinn reykir ögn, en
það hlýnar inni.
Þetta er nú ekki mikið, — en gott,
og kannski í einn pott.
Rétt væri ef til vill að geyma ögn?
Onei, maður lifir ekki nema einu
sinni. Og það má þó til með að hylja
botninn á troginu á hátíðunum.
Þá koma dagar og þá koma ráð.
Ilmurinn upp úr troginu er ljúf-
fengur. Maður setur það á borðið og
leggur slíðruhnífinn sinn hjá, skaftið
er telgt úr bjarkarlurk.
Þá fyllir maður spilkomu af soði.
Þetta er að vísu ekki ljúffengt soð,
en það er heitt, og vel hægt að byrja
snæðinginn með góðum sopa af
því.
Graut á maður engan núna, til að
minnka magarúmið, en slátur er til í
tunnu, en klakinn fær að vera óbrot-
inn á henni í kvöld.
Nóg er að hafa þríréttað.
Maður fær sér vænan sopa úr
grænni flösku og sker sér sneiðar af
heitu hangiketi.
Ket bragðast vel, feitt ket, þegar
maður kemur úr kulda, en hér verður
að hafa hóf á, þótt maður eigi dálítið
í troginu sínu, því að nú er langt þang-
að til maður fær ket næst. Þó ætti
maður ekki að verða svo aumur að
þurfa að neita sér um gangnalamb. —
O, nei.
Þetta blessað tár.
Það yljar manni innan. Blessaður
drengurinn.
Gamall maður rorrar á bólinu sínu
og horfir fram hjá kolunni á glugga-
faldinum og sér ekki skuggann sinn.
Þeim skyldi ekki takast að svelta
hann af kotinu sínu, ekki þegar hann
var orðinn einn, fyrst þeim hafði ekki
tekizt það fyrr.
Þú átt ekki einu sinni þennan skika.
Þetta er almenningur, höfðu þeir sagt.
Og það vildi víst einhver kaupa
þetta land, ekki þó til að búa á því,
heldur til einhvers annars, sem hann
skildi lítið, gamall maður og fákunn-
andi, en var laust við alla ræktun og
grósku. Það hlutu að vera fjörráð, —
og þetta var hans land. — Þeim skyldi
ekki takast að selja hans land, þótt
aðrir ættu það með honum.
Eignarheimild á landi var sumum
óljós.
Það voru bara kindurnar, sem hon-
um varð oft hugsað til. — Hvað yrði
um þær, ef hann hætti að komast i
hús til að sinna þeim?
Vonandi fengi hann að kveðja
Lj ósavelli um sumar, þá þyrfti enginn
að verða svangur hans vegna.
En gat hann treyst því?
Vonandi fyndi hann hvað leið, —
og missti ekki svo rænu og mátt, að
hann yrði ekki maður til að opna kof-
ann. Þá yrðu þær að sjá um sig. Þær
69