Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 53

ERFIÐISLAUN
Ingrniundarvíkur, vann og allt, sem
sí.ð iiöndum kom, var tippari í vega-
gerð. stúfari á síldarplani, en hand-
langari við brúarsmíði, hlóS brautar-
kanta í akkorði og risti þökur á veg-
aim Nýraektarinnar um helgar.
Ekki þótti mönnum starfshæfni
ihans aukast að sama skapi og ástund-
un, .en virtu vilja fyrir verk og álitu
káttu Astvaldar mjög hafa breytzt til
ketri vegar. Tók flestum að geðjast
vel að þessum fáskiptna pilti, sem
iböðlaðist áfram við verk sitt fullur
ihuga en klaufalegur, gerði aldrei á
hluta nokkurs manns, lét fram hj á sér
fara allt það, sem upp á kom í kaup-
túninu, eyddi aldrei eyrisvirði, en
virtist hafa þá hugsjón eina að vinna,
vinna meira.
En jöfnu báðu krossmessu og vet-
urnátta hins fjórða sumars tók það
að kvisast út um bæinn, að Astvaldur
Þórlyndarson mundi ætla í skóla á
hausti. ASspurður neitaði hann ekki,
en vildi sem minnst um málið tala.
Hitt var haft eftir skyggnum mönn-
um í bænum, að augu drengsins væru
orðin eitthvað annarleg. Jón Þor-
brandsson, þulur, kvaðst einu sirini
hafa séð því um h'kt áður. Það voru
augu Margrétar á Mölinni við endur-
komu Hannesar bónda hennar frá
Ameríku hér um árið. Hannesi þess-
Iim var bjargað af vesturfari einu, er
fveggjamannafar hans var að sökkva
undir ibonum út af Dalatá, flæktist
með yfír hjjfið og kom aftur fram að
þrem mánuðum liönum, þá löngu tal-
inn af.
Enginn gat látið sér til hugar koma,
hvaðan Astvaldur Þórlyndarson hefði
fengið peninga til skólagöngu. Syst-
kinum hans hafði fjölgað, og flestum
þótti ósennilegt, að hann reiddi fjár-
muni í þverpokum frá baslinu í Bugt-
inni, var heldur líkara, að hann hefði
örðið að afhenda föður sínum vinnu-
laun undangenginna starfsára. Menn
höfðu uppi ýmsar getgátur, góðgjarn-
ar eða illyrmdar eftir atvikum, en
voru engu nær.
Þetta sumar varð drengurinn enn
afskiptari í framkomu, virtist tíðum
ekki veita eftirtekt umhverfi sínu.
Þaðan af síður að hefðist úr honum
orð. En beindust augu annarra að
andliti hans óforvarandis, mátti
greina í munnvikunum lítt skiljanlegt
bros, og svipurinn allur bar vott um
ofstækisfulla eftirvæntingu, augna-
lokin voru sigin til hálfs, og fyrir
kom, að hann bærði varirnar, —•
hljóðlaust.
Þetta sumar var verið að grafa fyr-
ir vatnsveitunni, sem síðan hefur veitt
íbúum Ingimundarvíkur svaladrykk
úr köldum fjöllum sunnan við kaup-
túnið. Astvaldur Þórlyndarson gróf
ásamt hinum.
Kvöld nokkurt í ofanveröum sept-
ember, þegar búið var að moka ofan
í mestan hluta skurðanna og skammt
var að bíða þess, að vatnsveitan kæm-
ist í samband, veittu drengir að leik í
243