Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 58

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
til að sameina og einbeita til hins ýtrasta
kröftum allra þeirra, er berjast fyrir sömu
hugsjón og Heimsfriðarráðið.
Ég fulltreysti til jiess drengskap manna,
og langar mig að skýra fyrir yður á hvern
hátt ég hef styrkzt í þeirri trú minni. Vér
íslendingar erum fámenn þjóð eins og ég
hefi áður sagt. Vér erum á vissan hátt ná-
grannar hver annars. Margt er sundurleitt
með oss, en enginn verður þar svo fyrir
skaða, að vér spyrjum það ekki allir og
hrærumst til samúðar og samhjálpar —
ekki aðeins af réttlætissökum, heldur sjálf-
um oss til hugfróunar. Mér finnst heimur-
inn vera farinn að líkjast þessari íslenzku
þjóðarfjölskyldu, orðinn fjölskylda þjóða.
Hann er orðinn harðla smár og útlending-
ar eru ekki framar. Oss er að verða ljós sú
siðferðilega ábyrgð sem þetta leggur oss á
herðar og með mönnum nú er að vaxa til-
finning fyrir bræðralagi allra manna. Ég
hef sjálfur séð, hversu þessari tilfinningu
fyrir bræðralagi hefur vaxið ásmegin með
þjóð minni, hvernig hún hefur brugðizt við
tíðindum af þeim hörmungum, sem jap-
anska þjóðin hefur orðið að þola af völd-
um kjarnorkusprengnanna. I fyrstu voru
þetta aðeins hversdagsfréttir, leið óhöpp.
En nú er flestum orðin Ijós skelfing þess-
ara atburða, rétt eins og þeir hefðu orðið
innan Iiinnar íslenzku þjóðarfjölskyldu.
Fyrir skömmu varð mér reikað um í
kvöldsvalanum hér og mér varð létt í skapi,
þegar ég hugsaði til þeirra orðræðna, sem
ég hafði átt við ýmsa fulltrúa þessa þings.
Blómailmurinn vakti mig af hugrenningum
mínum og ég varð gagntekinn af töfrum
kvöldsins. Ilmur blóma mun héðan í frá
vekja í hug mér minningar um Ceylon,
þetta yndisfagra land, og þá hamingju, sem
ég hef orðið aðnjótandi við að taka þátt í
störfum Heimsfriðarráðsins hér. Mér býður
á einhvern hátt í grun, að raunverulega
hafi mikil tíðindi orðið, að baráttan fyrir
friði meðal mannanna hafi náð að breyta
rás sögunnar, að vér getum horft vonglaðir
til framtíðarinnar, þeirrar framtíðar, er sjá
muni dýrustu drauma vor manna rætast og
lampa þann, sem vér höldum á loft, verða
að ljósi á vegum óborinna kynslóða.
Oss hefur í skaut fallið öfundsvert hlut-
skipti. Vér erum hér samankomnir á merk-
um tímamótum sögunnar, og þótt vér sjálfir
hverfum af sviði hennar án þess að spor
vor sem einstaklinga markist djúpt, þá er
það fullvissa mín, að Heimsfriðarráðið
hljóti þann dóm sögunnar, að það hafi
verið sá skjöldur, sem bezt hlífði í baráttu
alþýðunnar gegn ógnum nýrrar heimsstyrj-
aldar.
Megi Guð vera með oss í starfi voru.
248