Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Blaðsíða 10

EF BÖRN VÆRU AÐ LEIKA SÉR ...
og kaldur af Esjunni, svo sem oft
endranær.
Þetta var sem sé sú vernd sem hinn
7. maí átti aS hafa bægt frá okkur
hættunni af þeirri árás af hálfu hins
ægilega herveldis Rússa sem stjórnar-
völdin virtust hafa taliS yfirvofandi
hinn 6. maí: Þrjú til fjögur hundruð
syfjaðir dátar með kuldahroll í
skrokknum.
Já, þetta var sannarlega ömurlegur
skrípaleikur. Og hefur þó verið leik-
inn óslitið síðan. En við skulum vona
að hann hafi nú náð hámarki. Eða
hvernig í ósköpunum væri hægt að
ganga lengra í fáránlegum blekking-
um heldur en ábyrgir íslenzkir stjórn-
málamenn gera í umræddum boðskap
sínum í gær? Það var að vísu ærin
ósvífni að tala um vernd í sambandi
við þessa dáta þarna hinn 7. maí
1951, en núna, eftir tilkomu hinna
langdrægu kjarnorkuhlöðnu eld-
flauga, þá er það meira en ósvífni að
tala um vernd í sambandi við þessa
dáta, jafnvel þó þeir kunni nú að vera
orðnir tíu, tuttugu sinnum fleiri, í
slíku kemur fram svo algjör fyrirlitn-
ing á heilbrigðri skynsemi, að varla
getur verið sjálfrátt.
En það skyldi þó ekki vera hægt að
finna einhverja skýringu á því að við-
komandi menn skuli leyfa sér annað
eins og þetta? Það skyldi ekki vera að
þeir hafi sett dæmið svona upp: Þjóð-
in er bersýnilega orðin sinnulaus um
hernámsmálin, hugsar sennilega lítið
sem ekkert um þau, þaðan af síður að
hún ræði þau af alvöru, okkur er
sjálfsagt óhætt að segja við hana
hvað sem er, án þess hún nenni að
beita skynsemi sinni til að dæma um
það hvort við tölum sem fífl eða spek-
ingar. Og það skyldi ekki vera að
þjóðin sjálf hafi gefiö þeim einhverja
ástæðu til að álykta á þennan hátl?
Við skulurn sem sé ekki loka aug-
unum fyrir þeirri staðreynd, að uppá
síökastið hefur sigið æ þyngri höfgi
á þjóðina í þessum efnum. Og það
stafar einfaldlega af því, að stöðugt
hefur farið fækkandi þeim mönnum
sem í ræðu og riti beita áhrifum sín-
um til að þjóðin megi halda vöku
sinni. Margir þeir sem áður mæltu
einarðlegast gegn hernáminu hafa lát-
ið æ sjaldnar til sín heyra, og ýmsir
eru alveg þagnaðir. Kannski hafa þeir
þagnaö vegna þess að þeir voru orðn-
ir þreyttir. Kannski hafa líka ein-
hverjir þeirra þagnað af svonefndum
praktískum ástæðum, — kannski hef-
ur farið fyrir þeim eitthvað líkt og
hrafni einum sem strákar nokkrir fyr-
ir austan tóku og tömdu. Hann var
mjög munaðargjarn og sólginn í sæt-
indi, og strákarnir gerðu það stund-
um sér til gamans að gefa honum
karamellur, því að þær klístruðust í
goggi hans og límdu hann svo ramm-
lega saman að krunnni gat með engu
móti opnað hann til að krunka. Svona
fóru þeir sem sé að því að svipta liann
málfrelsinu.