Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Qupperneq 44

Tímarit Máls og menningar
voru. Eg œtli að eiga meir en ég á.
Það er samkvæmt mínu skapi og
sæmd; eins og það var nú sæmdin
hans pabba, þá ekki síður hans afa
sællar minníngar, meðan hann var og
hét, einsog hann afi var nú ... En
alltaf skulu þeir samt nauða á þessu:
„Það held ég minn maður eigi nú
eitthvað í pokahorninu! Þú varðst
svo stór í timbrinu! Minn maður;
viðbjóður“. Og alltaf skulu þeir
standa bísperrtir og brosandi framan
í manni og spyrja mann spjörunum
úr; hugsa náttúrlega sitt af hverju.
Þ j óðf élagsnagdýr ?
Svei mér þá ef maður fer ekki hjá
sér.
Maður er þó valinn til að halda
ræður á sjómannadag og 17. júní.
Sem sagt, ég er einn af broddum
þessa bæar.
Það var satt, það var hann. Hann
var maður fremur stór og ekki varð
hann að húngra, ekki stóð honum
mæða af neinum andlegum hugsun-
um þess vegna; en það er eitthvað
annað að fá að tala fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn en rausa á sjómannadag og
17. júní. Ekki þar fyrir að það sé
ónýtt að láta það heyra til sín öðru
hverju. Það er einmitt nauðsynlegt.
Grafa undan því, koma því uppá lag-
ið, halda sér við efnið ár eftir ár, segi
ég. Það er þessi stórfurðulegi gald-
ur við stjórnmálin: vera nógu ýtinn
við sitt, standa ávallt traustur í einni
og sömu artinni, og maður hættir
ekki fyrr en hjörðin er orðin heit og
titrandi. „Sjórokið finnst þeim sætt
að smakka . . . Þótt sýngi kyljur og
svigni þiljur .. . Daga, nætur stolt
að starfi stendur valið kappalið .. .
Menn með ólgandi sækóngablóð .. .
Hún er kná þessi sveit, bæði harð-
skeytt og heit...“ Endar eins og vant
er með „Lengi lifi íslensk sjómanna-
stétt, hún lengi lifi“ og gengur niður
úr stólnum við þúsundradda húrra.
Já greyin, þeir eru ágætir, og hvað
þá snertir þá er sama þótt hitni í
ræðunni. Það er að minnsta kosti
meiri rómantík í því og andlegheit.
Nú fór hann hendi til skúffu í
borðinu. Hann opnaði skúffuna og
hugsaði sitt af hverj u. Hann tók speg-
il upp úr skúffunni. Og lokaði skúff-
unni. Hann horfði andaktugur á
sjálfan sig. Ég er ekki ríkur. Of feit-
ur? Að vísu gæti ég étið ofboðslega,
sérstaklega rjúpur, en ég má ekki
láta það eftir mér þótt ég geri það;
ég tala nú ekki um þegar blessað
hángikjötið er á borðum, yfirleitt
allur kjarngóður íslenskur matur.
Nei, ég má ekki láta það eftir mér.
Ég þarf á þreki að halda; ekki veitir
af á þessari vargsöld þegar allir vilja
græða.
Hann hélt á speglinum. Hann var
stilltur og átti ef til vill mesta blóma-
skeið lífsins eftir á blómaskeiði þó
fimmtugur. Strángur! segi ég.
Honum fannst hann best gerður
þegar hann speglaði sig á hlið en það
138