Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 55

ViS sundiS
eða hrapar síðasta spölinn á himninum og þá gerist allt svo fljótt og dagur-
inn liðinn áður en maður veit af.
ÞaS er útfall og steinarnir eru grænir og hálir. Liturinn í fjallinu á móti
er orðinn annar og hvítu húsin yfrí eyjunni horfa tómum augum upp á
landið. ÞaS er annars undarlegt, að sum hús eru lifandi og hafa sál og það
jafnvel steinhús. Þegar húsin hafa lengi staðið auð fá þau sál eða öllu heldur
sál þeirra, sem búið hafa þar taka sér búsetu í þeim.
Bárukorn, sem kemur langt utan af hafi kyssir á mér höndina. Yotur koss
og brotni báturinn hægra megin við mig brosir til mín og dáist að góð-
viðrinu.
Sólin er að hverfa af himninum og hún safnast innan i mig því í mér
skín alltaf sól. Sólin í mér gefur kraft og þrek til að horfast í augu við
utanstaðarfólkiS, sem allt er að drepa með einhvers konar æði og óróleika.
Þegar ég verð stærri þá ætla ég að veita utanstaðarfólkinu hlutdeild í sól-
inni, og þá get ég sagt öllum alheiminum, að utanstaðarfólkiS á jörðinni sé
að skána.
Jói, Jói minn komdu nú áttu að fara að hnýta. Ung og hvítklædd stendur
hún upp á bakkanum og kallar á gamla manninn í fjörunni.
Hann gengur álútur í bláa stakknum, og hvítu nærbuxurnar koma ofur-
lítið niðrundan utanyfirbuxunum. Hann gengur varlega á hálum fjörustein-
unum, hvert fótmál hnitmiðað og höfuðið leitar meir niðrá bringuna eftir
því sem hann nálgast bakkann og hvítu veruna.
Þau leiðast heim að vinnuskálanum Jói alheimsmorsari og hjúkrunarkon-
an með hvítu blómin framan á sér og innan tíðar er Jói seztur á kjaftastól-
inn, og sinaberar hendur hans leika með netanálina einsog fiðlari með bog-
ann sinn. Blá augu horfa út í alheiminn og kyrrð og ró er yfir öllu andlitinu.
149