Tímarit Máls og menningar - 01.12.1971, Page 49

Vatn og penni og hrafnar
hafði dag einn snúið mér í hríngi við glugga og knúið hjálparvana huga
minn til að viða að sér myndum frá liðnum tíma: kvalinn hrakist um týnda
daga í leit: en að lokum róast: að lokum var bytta með svörtu bleki allt sem
þurfti: nóg til að hugurinn færi lángt burt þángað sem vatnið var og hrafn-
arnir.
Það var enginn vafi að blekið var mér hliðhollt, en það var þó ekki mikið
blek sem ég átti í stórri borg. Allt um það var enginn vafi á því að ég hafði
séð blek svífa fyrir glugga. Hvort ég sá það ekki bera við hvítan himin ein-
hvers staðar, gott ef ekki er. Og hrafna, sem ég er lifandi! Hvort ég blés ekki
einhvern tíma kúlur úr bleki og sá þær svífa úti fyrir glugga?
Þá skildi ég að ekki var allt með felldu, þarna sem ég dróst eftir botninum.
Undarlegt að hugsa um ferð án þess þó að vita af birtu, tíma og rúmi, en
sjá óvænt penna sökkva í vatn með skvampi, ógurlegan að stærð. Minn! Penn-
ann minn!
Penninn minn var í vatninu!
Lengi hafði ég þráð að sjá hann í vatni. Og það var ekki lengur nokkur
vafi, að hann hafði komið. Penninn minn var í vatninu, ég get svarið það!
Penninn minn brotnaði í vatnsskorpunni. Ég sá hann ljóslega, þótt enginn
pappír sæist. Og penninn minn hrotnaði, hreinn, í vatnsskorpu að klofna af
fögnuði.
Penninn minn var að hugsa, fagur, og klofna í köldu vatni! Loksins var
hann kominn í vatn að brotna! Ég sá hann halda áfram að hrotna og hafði
ekki við að uppgötva ýmis litróf; nema gnægð var alls sem þurfti, nægilegt
og yfirfljótandi, og penninn minn brotnaði, það var stórkostlegast af öllu.
Lengi hafði ég þráð að sjá pennann minn frjálsan í vatni.
Penninn minn svignar glannalega í vatnsfletinum, hugsaði ég, en ég vissi
ekki hvort það var synd að eiga gleði einn; nema: hve allt virtist fagurt,
lángt fram á dag eða næsta morgun.
En þá komu síli, gul og rauð og blá, með gegnsæja sporða. Þau syntu með
rykkjum og skrikkjum. Ég hugsa að þau hafi verið forvitin, en þau voru ekki
dónaleg þótt þau væru nakin.
Penninn minn var í vatninu! Enginn pappír. Sama var mér; en penninn
minn var í vatninu; og það var bara hönd mín sem hélt. Það var hendi minni
að kenna ef eitthvað var einhverju að kenna; en penninn minn svignaði
glannalega í veröld vatnsins, svo að ég hrópaði af fögnuði; enginn pappír
hvert sem litið var, og sama var mér, því ástin var í auga mínu á kafi í vatn-
inu.
239