Tímarit Máls og menningar - 01.12.1971, Side 62

Tímarit Máls og menningar
KENNARINN: Ég er kominn aftur. Sonur yðar segir hann vilji fara með
okkur. Ég sagði honum hann gæti nú ekki farið frá yður svona
veikri, og að þetta væri torsótt og hættuleg leið. Hann gæti aldeilis
ómögulega komið með, sagði ég. En hann sagði hann yrði að fara,
til að sækja lyf við sjúkdómi yðar og læknisráð til borgarinnar hand-
an fjallanna.
móðirin: Ég heyrði hvað hann sagði. Ég efast ekki um að drengnum
er alvara — að hann vilji fara með yður þennan hættulega leiðangur.
Komdu inn drengur minn.
Drengurinn gengur inní herbergi 2.
Frá þeim degi, þegar
Faðir þinn fór í burtu
Hefur þú verið
Eina stoðin mín.
Aldrei leit ég af þér, aldrei vékstu úr huga mínum
Lengur en þörf var á
Meðan ég bjó til matinn þinn
Bætti fötin þín og
Aflaði okkur peninga.
drengurinn: Það er dagsatt sem þú segir. En eigi að síður getur ekk-
ert fengið mig onaf ásetningi mínum.
DRENGURINN, MÓÐIRIN, KENNARINN:
Ég (hann) fer þá hinn hættulega leiðangur
Og sæki (sækir) við sjúkdómi þínum (mínum, yðar)
Lyf og læknisráð
Til borgarinnar handan fjallanna.
STÓRI kórinn:
Þið sáuð að engar fortölur
Hrinu á honum.
Þá sögðu kennarinn og móðirin
Einum rómi:
KENNARINN. MÓÐIRIN:
Margir eru samþykkir því sem er rangt, en hann
er ekki samþykkur veikinni, heldur
Samþykkur lækningu hennar.
stóri kórinn:
252