Tímarit Máls og menningar - 01.07.1976, Qupperneq 6

Þorsteinn frá Hamri
Afmælisbréf
til Snorra Hjartarsonar
„Sofið þið? Jörðin er lostin remmu og Iævi
og log blysanna nálgast í þéttum hring
um garðinn, hólmann í hafi
heims, ógnar og valds-
Snorri,
í tilefni af þeim tímamótum ævi þinnar sem sjötugasta aldursárið mark-
ar, streyma til þín ótal þakklátir hugir. Þeir minnast þín ekki sem manns
er hæst hrópar af húsaþökunum, og margir þeirra þekkja persónu þína
einúngis af afspurn eða skyndisýn sem hljóðlátan mann þúngt hugsi, sem
geingur einn saman um götur borgarinnar. Hitt þekkja þeir líka af verk-
um þínum og viðfángsefnum, að vegur þinn til áhrifa helgast ekki af
trumbuslætti, heldur skrumlausri virðíngu gagnvart list og lífi; þann veg
hefurðu geingið í andríku og óhvikulu forvígi fyrir verðmætum listar og
lífs. Þeir þekkja, að hvort sem orð þín auðkennast af viðhöfn eða hógværð
hafa þau ætíð verið valin og vakin af listrænni þörf og vega því þúngt á
sínum stað, þegar þú „stirnir lángnættið eldum“ í Ijóði þínu, siguróði,
ástarljóði, þjóðlagi, húskarlahvöt eða harmljóði, þrúngnu af geðríki og
geðstyrk. Þeir eru ekki að þakka og dásama óháð listfeingi í líki fagurra
orða sem standa ein og sér, því að ljóð þín eru af moldu komin einsog
maðurinn; litbrigði og hljómar í orðlist þinni þjóna í hvívetna hinum
æðstu verðmætum er manninn varða. Þessvegna játa allir hugirnir sem
beinast til þín þessa vordaga, að fáir höfundar íslenzkir hafi fremur eða
betur rækt þann siðferðilega virðuleik sem æskilegt væri að telja aðal góðs
listamanns: stuðníng við stríðandi mannlíf, næma samkennd með þeirri
náttúru sem maðurinn er hluti af, og vökula trúmennsku við þrenníngu
sanna og eina, land, þjóð og túngu. A þessum tímamótum ævi þinnar þeg-
ar menn hugleiða starf þitt, sjá þeir að það er sífrjótt og satt, og festa sér
væntanlega orð þín í minni:
„Enn er vegljóst, vakið í garðinum.“
Heill þér sjötugum.
100