Tímarit Máls og menningar - 01.03.1979, Blaðsíða 105

1984
Þau gengu samhliða í áttina að skrifstofu verslunarstjórans.
Það var ilmvatnslykt af konunni.
Guðni var sveittur.
Hann var að hugsa um hvar hann hefði séð konuna áður.
Síminn hringdi. Klukkan var þrjú.
— Halló. Magnús Snæfells hér, sagði Magnús Snæfells. Ha? Marinó
Björnsson hjá Hagver? Ha? Marinó Bjarnason? Nújá? Tala við mig?
Aríðandi? Eg er því miður upptekinn eins og er. Ha? Hvað segið þér?
Og Magnús Snæfells þagnaði og hlustaði.
Fimm mínúmm síðar sagði hann:
— Ég kem. Ég kem klukkan fjögur.
xi
Klukkan var hálffimm.
— Hún er sjúklingur, sagði Magnús Snæfells. Taugasjúklingur síðan
móðir hennar dó fyrir fjórum árum.
— Fyrir fjórum árum? sagði Marinó Bjarnason.
— Já, henni þótti mjög vænt um móður sína.
— Ég skil, sagði Marinó Bjarnason.
— Þannig er það nú.
— Það er bara eitt sem ég skil ekki, sagði Marinó Bjarnason.
— Nú?
— Og það er hvernig móðurmissir fyrir fjórum árum á að réttlæta, að
kona yðar reyndi í dag að stela vörum hér í versluninni fyrir 22.420 krónur.
— Hún er sjúklingur. Taugasjúklingur. Lítið þér á vottorðið. Það er
uppáskrifað af Merði Gíslasyni geðlækni.
— Er það ekki bróðir frúarinnar?
— Hver ætti að þekkja hana bemr?
— Mér þykir þetta mjög leitt, sagði Marinó Bjarnason.
— Og mér ekki síður.
— En það hefur verið regla mín að kæra alla búðarþjófa sem við höf-
um tekið með vömr fyrir meira en tíuþúsund krónur. Og svo hef ég líka
kært fólk sem hefur stolið fyrir minna.
95