Tímarit Máls og menningar - 01.03.1979, Blaðsíða 100

'Tímarit Máls og menningar
sofið hjá meira en fimmþúsund konum. Henni fannst hann líta út eins og
ílagari.
En hann var enginn flagari.
Hún hafði komist að raun um það vikuna eftir að Magnús fór heim.
Hann var kurteis og hugulsamur. Alls ekki ágengur. Hann talaði við hana
í einlægni. Og hann hlustaði á hana. Hann var ekki hamingjusamur. Vel-
gengni og peningar skiptu hann ekki máli.
Hann var einmana. Hún var líka einmana. Svo höfðu þau sofið saman.
Hann hafði ekki sofið hjá fimmþúsund konum.
— Kannski þúsund, sagði hann. Hvaða máli skiftir það? Sumir finna
þá réttu í fyrsta sinn; sumir finna hana aldrei.
Hann var ekkert sérstakur í rúminu. En þau skildu hvort annað; töluðu
um ástina, einmanaleikann og þá þrúgandi ábyrgð sem fylgir háum stöðum
j þjóðfélaginu.
— Það er falleg hugsjón, sagði hann, að vilja gera alla menn jafna.
Enginn er hrifnari en ég af fögrum hugsjónum. En það er bara ekki hægt.
Það eru engir tveir menn eins. Hvernig á þá að gera alla menn jafna?
Hún gat ekki svarað því.
— Nei, sagði hann. Það hefur aldrei verið hægt og verður aldrei hægt.
Þetta vissi langafi minn, hann síra Þórarinn Kristjánsson á Tjömum. Hann
gerði um það vísu:
Aldrei mun til meins
miklu þó þú safnir:
Engir tveir menn eins,
engir tveir menn jafnir.
Þessi vika á Ródos leið alltof fljótt. Síðan höfðu þau hist af og til. Á
fösmdögum. Ekki bara til að elskast. Stundum gat hann ekki ....
Það skifti ekki máli.
Hún hlakkaði til samverusmndanna. Þau ræddu ekki hversdagslega hluti,
heldur lífið og mannssálina og listina.
Þau skildu hvort annað.
Og nú gám þau ekki hist fyrr en á þriðjudaginn.
Það var þessum glæpalýð að kenna.
90