Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Qupperneq 29

hló að honum og fannst hann vera flón. En nú, nú var búið að fara þama
upp og maður gat séð það svart á hvítu, meira að segja í lit. Ekki einn
dropi af vatni og hvergi mannhræðu að sjá! Það var ekki erfitt að leggja
saman tvo og tvo.
Vatnssafnarinn sparar í tæka tíð. Hann fer til nágrannanna og biður
um svolítið vatn. Það er auðsótt mál, hann kemur aftur. Þannig hlífir hann
sínum eigin krana sem er jafn viðkvæmur og hann sjálfur og harðlokar
sér áður en það verður um seinan. Vatnssafnarinn gætir þess vandlega
sem hann fær, á leiðinni til baka fer ekki einn dropi til spillis. Þama standa
flöskumar tilbúnar í eldhúsinu, merkimiðamir með áskrifuðum ártölum,
lakk til að innsigla með. í rauninni er þetta ekki eldhús lengur, heldur
væri nær að tala um vatnsvinnustofu. Hann á orðið myndarlegar birgðir
og þegar í harðbakkann slær getur hann þraukað með fjölskyldu sinni
um nokkra hríð. En hann talar ekki um það, hann óttast innbrotsþjófa og
fínnst viturlegra að minnast ekki á stútfullan kjallarann.
Vatnssafnarinn grætur þegar rignir. í dag var það í síðasta sinn, hvíslar
hann, við eigum eftir að minnast þessa dags lengi. Það rignir reyndar
aftur, en hann, sem telur hvem dropa, veit að það er alltaf minna, bráðum
hættir að rigna fyrir fullt og allt, bömin munu spyrja: hvemig var
rigningin og það verður ekki auðvelt að skýra það út fyrir þeim í
þurrkinum sem þá ríkir.
Hin seka
Hin seka játar á sig alla glæpi sem framdir hafa verið undir sólinni. Hvort
heldur hún les um þá eða heyrir um þá talað — á samri stundu verður
henni ljóst hvað hún hefur gert af sér og lætur höfuðið hníga. Hún brýtur
heilann um hvemig það gat gerst, hvemig gat hún gleymt svona hræði-
legum hlut. Hún hafði ekki hugmynd um það, hún var alveg grunlaus.
Þegar hún fór á fætur um morguninn var hún að hugsa um annan glæp,
glæp sem hún hafði framið áður. En um leið og minnst var á hinn nýja
glæp, um leið og hún las um hann, varð hún svo viss í sinni sök að allt
annað gleymdist og nú kemst ekki nema eitt að í huga hennar.
Réttast væri að gefa sig strax fram, fara til lögreglunnar og játa allt í
smáatriðum. En hún hefur slæma reynslu af því, lögregluþjónar, það er
TMM 1993:4
27