Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Qupperneq 61

ljót, guð forði mér, segir litla buddan, broslega búttuð, og togar í
fléttumar.
Sér þá á skipinu uglutrjónu og standa í stafni víkingar, nokkuð
græðgislegir og kvenþyrstir. Þeir fremstu hafa á sér góða mynd, þeir sem
aftar standa eru síður myndarlegir, en allir hafa sömu upphandleggi bera
og loðna allt árið.
í vör föður hennar rennir sér þessi hinn ókunnugi víkingabátur, og
taka þeir þegar að afferma rauðvíns ámur með slíku eðalrínarvíni að
þangið teygir sig upp, vill líka teyga. Hún sér ekki betur en þetta séu
huggulegustu víkingar, vel norrænir og nokkuð ófinnskir.
— Emð þið svona þyrstir?
— Víst viljum við vökvun, svo við megum vökva.
— Viljiði krækling?
— Víst viljum við inn í kræklinginn þinn.
Vínrauð söl, fjólublár þari og kvenmannslausir víkingar komnir yfir
stórt haf mæna á meystelpuna.
— Hefur bókin verið opnuð fyrir almennri umferð?
— Faðir minn hefur kennt mér umferðarreglurnar.
— Komdu þá í sjómann, segir sá sem fremst stendur, en fáðu þér fyrst
í glas.
Fiskimannsdóttirin fagnar mjög, fattar að einhver vill hana, kominn
langt að. Hún veit hvaðan á sig stendur veðrið og er hvergi bangin. Hún
þarf engan Markús til þess að vita hvaðan hann blæs þessi heiti vindur.
Það klárast úr glasinu hennar, en jafnframt fyllist glasið hennar þegar
fremsti víkingurinn hefur lokið sér af, hafandi farið upp á hana í vorblíð-
unni. Sumarið reynist ekki síðra, þegar annar enn ljósari yfirlitum tekur
hana að sér aftan frá. Haustsöknuðurinn ertir hana í líki hávaxins og
kafloðins Bjarmlendings, og er all lengi. Það teygist úr vetrinum og hún
fyllist skelfingu. Svartbrýndur sæfarinn ætlar aldrei út úr henni.
— Þetta er nauðgun en ekki auðgun, kallar hún í örvæntingu. Hægt
að fá of mikið af því góða, helvítið þitt.
Það flæðir yfir alla barma, hún er helaum og rauð og vildi þetta ekki,
aldrei. Hún bakkar með fyrri langanir og alla foma drauma á steininum.
En ekki fær hún bakkað úr löngun þeirra. Þeir halda henni fastri á meðan
forljótir ribbaldar ljúka sér af, öll áhöfnin fær öllum sínum uppsafnaða
losta svalað á veslings stúlkunni, og votta allir sem einn að hún hafi viljað
það.
TMM 1993:4
59