Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Síða 70

ugluaugu í stað minna eigin og féllst á að fara út að kvöldlagi með þeirri
örgu óvætti, breyttist enda við dögun í eitursjúka leðurblöku sem hataði
daginn heilu hatri. Nú þoli ég hvorki að horfa né dreyma inn í blessaða
birtuna. Frelsustum á, fagra snót með fiman fót, og förum svo í Stígamót
að jafna okkur eftir foreldra okkar og víkinga af öllum kynjum. Einn
koss, suss, for the road og sópaðu svo yfír mig sætan mín, því ókindin
fer að vakna.
Stúlkan gerir svo, og svo mjóu rnunar, að með sópinn enn á lofti
lyppast hún niður við ægilega hviðuna þegar Uglan nývöknuð hvæsir,
eins og enn sé morgun og hún hafi ekkert sofnað.
— Hvað varstu að segja smekklausa smámellan þín, kallar þú mig
gamlan þruglandi Uglupáfa, sem vinn fyrir heill þinni harðfiðruðum
höndum.
— Elsku Ugla, þú hefur haft martröð, þig var að drey ma, það er komið
kvöld, og láttu nú gleðina frekar taka völd.
— Þú elskar þá nóttina loksins meir en daginn? Mér sýndist það á þér
í morgun.
— Ég elska klofíð á mér meir en krofið á þér, og hafðu það alltsaman
helvítið þitt, ég fer aldrei út með þér, verð sæl heima að borða epli og
mér leiðist ekki neitt.
Uglan nuddar enn meiri bruna í augu sér, svarar með virðulegu
háyfirdómara neistaflugi svo skín á fjaðraskikkjuna og skekur grimmi-
lega að henni væng, svo hún hörfar undir borð.
— Nú gengur þú of langt slímberið þitt, ég get hvenær sem er hremmt
þig á náranum og hent þér út um vindaugað, og geri það brátt mér til
mesta yndis og ánægju, ét svo skafið af þér tíkin þín með skóf og
sjávarklettabragði, kræklingurinn fer vel við kóralinn í þér...
Hún sýgur á sér tennurnar gimdar- og grimmdarlega, snýr með þyt í
hana ósiðlega stéluðum flottrassi og hverfur út um vindaugað að sækja
sér félagsskap.
Blakan rífur auma þögnina.
— Bara hún sé nógu ill til að taka ekki eftir að mig vantar. Sópaðu
nú yfir okkur bæði og gemm okkur ósýnileg.
Varla eru þau orðin ósýnileg þegar Uglan kemur með blökusveit sína
á skriðdrekum, inn um vindauga út um vegg. Djúpsnögg þögn vex úr
veggjum turnhýsisins þegar hin ægilegu ökutól hafa ruðst þar í gegn.
68
TMM 1993:4