Tímarit Máls og menningar - 01.12.1993, Blaðsíða 73

Þegar kornung stúlkan vaknar á ný stendur hún á grænu grasi í björtu
sólskini, með allt sem skiptir máli þótt mikið hafi misst sig, með brjóstin
sín litlu, mjóa mittið sitt og drengjalegu mjaðmimar sínar. Við hlið
hennar stendur ungur maður, með einkennilegan Uglusvip, og góðlegur
hvolpur með leðurblökusvip all undarlegan þar hjá.
— Bjóstu við blöku, blómarósin milda?
— Já, ég taldi hana prins í álögum, ert það þá þú?
— Álfamær nokkur lagði það á mig að ég skyldi vera hin versta Ugla,
óalandi og ófeijandi, búa í þeimsa nýfallna tumi, en lagði þá líkn með
þraut að gera hundinn minn að velinnrættri leðurblöku, svo ég ætti
einhverja von um frelsun undan þeim álögum. Ekkert gat frelsað mig
annað en sú sæla kyrking víkinganauðgaðrar fískimeyjar.
— Lífið er aldrei eins og maður heldur en ágætt samt, segir þá stúlkan.
Það fer þér vel að vera ung og glæsileg Ugla. Ertu hrifínn af smástelpum?
Áttu gullkort? Ég fer ekki heim í kotið héðan af. Hvar er þinn griðastað-
ur?
— Ég er spenntur fyrir mæðgum, hvemig er mamma þín í laginu?
Væri þér sama þótt ég ætti ykkur báðar? Er karlinn ekki alltaf úti á sjó?
Ég á stórt rúm og þú verður ekki afskipt.
— Ertu þá mormónn?
— Já, eftir atvikum, ég hef löglega pappíra með allra landa stimplum,
einn frá sameinuðu þjóðunum, einn frá Woody Allen, og olíukónga-
stimpla af öllum gerðum.
— Nei, ekki mömmu, þá tek ég hundinn.
— Jæja þá, þú ert sú eina sem ég ann, í bili.
— Látum það duga.
Þau ganga hönd í hönd í hundslöpp í sólsetursátt.
TMM 1993:4
71