Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Síða 22

„væri ég bilað sjónvarp“
Þú slóst ígegn hjá stórum hópifólks með Ijóðabókunum þínum 1980 og 1981,
og við litum á þig setn Ijóðskáld. Jafnvel eftir að sögurnar þínar fóru að koma
útþá beið maður alltaf eftir nýrri Ijóðabók afþvíað maður var búinn að marka
þérþann bás. Varþað ákvörðun að hætta að vera Ijóðskáld og verða sagnaskáld?
„Nei, þetta gerðist af sjálfu sér,
enda hef ég aldrei upplifað þessar
tvær greinar sem tvennt ólíkt. Það
má alveg sjá á seinasta partinum af
Róbinson Krúsó að ljóðin eru að
verða sagnakenndari og leita ein-
mitt aftur í æskuárin, ég sæki mér
efnivið og myndmál í þann heim.
Og þannig leiddi þetta eitt af öðru. Ég var farinn að fást við að skrifa sögur
eða prósa áður en þessar ljóðabækur komu út. Alveg eins og ég var búinn að
skrifa mjög mikið af ljóðum áður en ég birti ljóð. Þegar menn byrja þá halda
þeir að allt sé hrein snilld sem þeir gera en ég náði einhvern veginn alltaf í
tæka tíð að átta mig á því að ég hafði ekki náð réttum tóni. Ég gerði mörg
áhlaup á ljóðið, en það er fyrst með ljóðunum í þessum þrem bókum sem
ég fann persónulegan tón. Hann átti sér talsvert langan aðdraganda. Svipað
var með sögurnar. Framan af var ég ekki að skrifa einhverja sögu sem átti að
koma út heldur var ég bara að skrifa einhvern prósa.“
Sástu það svo þegarfram í sótti að bútarnir vildu raða sér upp í sögu?
„Nei, maður hefur náttúrlega alltaf haft þessa tilhneigingu til að ráðast í
stærri verk en maður ræður við! Ætli það hafi ekki verið arfur frá ljóðlistinni
að hugsa þetta fyrst sem stílæfmgar. Svo þegar maður var kominn út í þetta
hugsaði maður sér kannski einhverja byggingarfræði í þessu sem náttúrlega
stóðst engan veginn, þetta
voru bara einhver prójekt
sem sjálfsagt hefðu endað
á tunglinu. En alltaf var
þetta að safnast saman og
ég var að skrifa svona í
námunda við sögurnar.
Svo bar það til eitt kvöld í
Kaupmannahöfn að fyrsta
setningin í Riddurunum
kom til mín —“
Á meðan ég hleyp niður nýbónaðan stigann með
klaufhamarinn hans pabba í annarri hendinni
situr Óli á olíutanknum fyrir framan húsið.
Áður en ég veit af hef ég lamið Óla með
klaufhamrinum í hausinn.
Óli æpir.
Óli skelfur.
Hausinn á Óla breytist í marga hausa. Óli
hefur fjóra hausa.
Síðan glúkk ...
Riddarar hringstigans, 1982. Upphaf.
Bersýnilega er lýríkin þessum höf-
undi eiginlegt tjáningarform, aðferð
hans til að mynda þráðlaust sam-
band við lesandann.
Vésteinn Ólason (um Vængja-
slátt í þakrennum, 1984)
16
TMM 1995:2
>