Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Síða 29

Norðurlanda, eins og Lesið í snjóinn. Hún er kannski ekki að öllu leyti minn
tebolli en ég skil vel hvers vegna hún hefur náð svona langt.“
Ríkjandi drættir í hefð íslenskrar listsköpunar eru sögulegs eðlis. Okkar list-
ræna hefð er sagnahefð. Oft er sagt að sú hefð hvíli eins og skuggi yfir allri
listsköpun. En gleymist þá ekki að bæta við að hún er einnig birta hennar?
„Sögumaður í málverkinu" (1989)
„Við þessir svokölluðu strákar"
Eftirfyrstu bœkurnar kom nokkur afturkippur í vinsœldir þínar meðal gagn-
rýnenda hér heima. Það er stundum sagt að þú sért skammaður fyrir tvennt:
fyrir að vera fyndinn ogfyrir að vera strákur. Er munur á gagnrýni hér heima
og erlendis?
„Ég vil fyrst segja í sambandi við þessar skammir og strákamál að ég hef
ekkert verið uppnæmur fyrir því tali. Maður hefur heyrt ansi oft að við séum
ekki merkilegir pappírar, þessir svokölluðu strákar, en smám saman hefur
þetta orðið eitthvert ámátlegt væl í mínum eyrum, klisja sem er hætt að virka
á mig. Kannski vegna þess að bækurnar mínar hafa fengið mikla umfjöllun
annars staðar — og þarna kemur til mikilvægi þýðinga — þar sem þær hafa
verið lesnar af alvöru. Það hefur auðvitað verið gert hérna heima líka. Þetta
viðhorf um strákana er bara eitt viðhorf; það eru fjölmörg önnur í gangi, þó
að það séu ef til vill hljóðlátari menn sem láta þau í ljós.“
En hefurðu fengið vandaðri umfjöllun um bœkurnar þínar erlendis?
„Það er fjarskalega auðvelt að segja að allt sé svo lásí á íslandi en stórt og
mikið annars staðar. Hér er mjög fært bókmenntafólk, og manna á milli í
ýmsum krókum og kimum á sér stað frjó bókmenntaumræða hér á landi.
Mínar bækur hafa líka fengið mjög vandaða umfjöllun hér heima.
En mér finnst ein verulega leiðinleg tilhneiging hafa verið uppi undanfar-
in ár. Það hafa komið fram bókmenntagagnrýnendur sem virðast leggja
mesta áherslu á að vera afgerandi á einhvern þann hátt að effir því sé tekið;
verkið sem verið er að fjalla um hverfur jafnvel í skuggann af umsögninni,
og það hefur orðið keppikefli að vera illkvittinn og rætinn. Þetta finnst mér
koma ritstjórnarstefnu blaðanna meira við en gagnrýnendum sem slíkum.
Blöðin verða vör við að þetta vekur athygli og gangast upp við það. Síðan
hefur þetta orðið fáránlegra með hverju árinu, eins og þegar verið er að gera
TMM 1995:2
23