Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Side 102

Silja Aðalsteinsdóttir
Eftirmáli
við Skáldið sem sólin kyssti
Ævisaga Guðmundar Böðvarssonar, Skáldið sem sólin kyssti, kom út í ágúst
síðastliðnum, í tíma fyrir afmælishátíð sem Hvítsíðingar og aðrir Borgfirð-
ingar héldu á Hótel Borgarnesi í minningu síns ástsæla skálds sem hefði
orðið níræður 1. september 1994. Bókin vakti á næstu mánuðum mun meiri
athygli en aðstandendur hennar höfðu gert sér vonir um. Það var yfirleitt
vinsamleg athygli sem gladdi bæði höfund og aðra sem áttu hlut að máli. En
í skrifum um bókina, bæði opinberum og einkalegum, hafa komið fram
atriði sem mig langar til að aðrir lesendur hennar en ég sjái og tek því það
ráð að skrifa eins konar „eftirmála" við hana.
Vinnu við bók af þessu tagi er seint lokið og ef til vill aldrei. Ótal bréf frá
Guðmundi eru sjálfsagt í einkaeigu víðsvegar um land, þó að ég viti ekki um
þau, auk þess sem ég veit um merk bréfaskipti þeirra Kristjáns frá Djúpalæk
sem eru innsigluð fram yfír aldamót. Ekki hirti ég endilega um ljóð sem
Guðmundur birti í blöðum en ekki í bókum sínum, en ég hefði viljað vita
fyrr um ,Ávarp fjallkonunnar“ sem hann orti til flutnings 17. júní 1966. Það
var hvergi í pappírum hans, en af tilviljun fann ég það á elleftu stundu í
nýútkominni bók, Fjallkonur ífimmtíu ár (ritstjóri Guðrún Þóra Magnús-
dóttir. Rv. 1994). Áhugavert hefði verið að skoða það kvæði í samanburði
við önnur „þjóðhátíðarljóð“ Guðmundar, en ekki var hægt að bæta við texta
svo seint. Kvæðið var þó sett í hvelli í „Viðbæti“ en tilvísun til heimildar
gleymdist í æsingnum; henni má bæta við á bls. 437.
Guðmundur hefur eflaust skrifað fleiri greinar í blöð og tímarit en ég fann.
Tvær greinar hef ég frétt um: „Barnafoss í Hvítá og nágrenni hans“ í Andvara
(1:1963) og „Minning um kynningu við skáldið Dante“ sem birtist í Sunnu-
dagsblaði Tímans 11.7.1965 ásamt fyrstu Dante-þýðingu hans. Þessar grein-
ar vantar á skrá yfir greinar Guðmundar í ævisögunni (bls. 440).
f Tímann skrifaði Gunnar Stefánsson 19. október 1994 ágætan ritdóm og
nefndi eina vonda villu. Hann segir:
Guðmundur Böðvarsson fékk raunar furðu seint viðurkenningu
sem það þjóðskáld sem hann var. (Heiðurslaun Alþingis hlaut
hann 1973, ári fyrir dauða sinn, ekki 1971 eins og Silja segir).
Pólitísk afskipti hans hafa sjálfsagt tafið fýrir því.
96
TMM 1995:2